Background:Marginal leakage is the important factor influencing the maintenance of dental esthetic.Aim:The purpose of this study was to evaluate the relationship between the preparation techniques and type of polymerization techniques on microleakage of composite laminate veneers.Materials and Methods:Ninety-one same sized, caries-free human maxillary central incisors were randomly assigned to 13 groups (n = 7) and were designed with four different preparation techniques (window type, feather type, bevel type, and incisal overlap type). One group determined as control group and any preparation was applied. Nanohybrid resin composite was used for restoration. Composite laminate veneers polymerized with three different techniques (direct light curing, indirect polymerization with a combination of pressure, light and heat using a light cup and heat cup, direct polymerization, and additionally heat cured in an oven). The specimens were thermocycled, and then immersed in 5% basic fuchsine solution. Following 24 h, all specimens were immersed in 65% nitric acid solutions for volumetric dye extraction test. Samples diluted with distilled water and centrifuged and microleakage determined by a spectrophotometer.Statistical Analysis Used:Data were analyzed with two-way ANOVA and Tukey honest significant difference post hoc multiple comparisons test (P < 0.05).Results:For comparing the microleakage value of preparation and polymerization techniques, Window type preparation showed a significant difference in direct polymerization + additional cured group (P < 0.05). Control group was statistically different from the other groups (P < 0.05).Conclusions:Window type laminate preparation can be preferred in indirect polymerization technique because it caused less leakage in this present study.

Composite restorative materials are constantly being developed due to the demand of patients for aesthetically attractive healthy smiles.In order to achieve aesthetic, composite resin should mimic the natural tooth in both colour match and colour stability. In this regard, colour stability is one of the main concerns, especially when restoring anterior teeth. Evaluation of colour stability and discoloration is a widely used measurement tool that rates the success and failure of composite restorative materials in clinical practices. 1,2 Several factors such as inorganic filler, particle size, resin matrix, photoinitiator and light-curing unit affect discoloration. 3,4

216G eleneksel kompozitlerin polimerizasyon büzülmesini engellemek ve stres kırıcı bir bariyer oluşturmak amacıyla, kompozitlerin doldurucu miktarı %20-25 oranında azaltılarak akışkan kompozitler

Objective: The release of components from dental materials may cause oxidative stress which is crucial factor for tissue damage and cell apoptosis or death. The aim of this study was to evaluate the cytotoxicity of different flowable composites and this materials effect on total antioxidant capacity (TAC) and total oxidant status (TOS) level in human gingival fibroblast cell culture. Materials and Methods: Gingival fibroblast cells obtained from healthy persons were used for evaluation the cytotoxicity and oxidant status. Six flowable composites used were: two bulk-fill flowable composites (SureFil SDR, X-tra base), a self-adhering flowable composite (Vertise Flow), a highly filled flowable composite (GrandioSO Flow), two conventional flowable composites (Filtek Ultimate, Clearfil Majesty). Specimens in 3 mm diameter, 2 mm height were prepared from each composite (n=6) and were transferred to 24 well plates. Wells without composite material were used as the control group. After 24 h incubation period, cytotoxicity was determined by using the 3-(4,5 dimetylthiazol-2-yl)-2,5 diphenlytetrazolium bromide (MTT) assay. Oxidative alterations were assessed using TAC and TOS assay kits. Data were analyzed using the ANOVA and least significant differences posthoc test. Results: Cytotoxicity of six materials was significantly different from the control group (p<0.05). Vertise flow was the most cytotoxic material. TAC levels of Vertise flow were significantly different from X-tra base and GrandioSO. TOS levels increased in SureFil SDR and Vertise flow groups but it was not statistically significant difference. Conclusion: All of the materials used in this study showed cytotoxic effect in human gingival fibroblast cell culture. These materials did not have a significant effect on TOS level. However, TAC level could not prevent the rise of TOS level in Vertise and sureFil SDR. Amaç: Dental materyallerden salınan komponentler doku hasarı ve hücre apoptosisi veya ölümünde önemli bir faktör olan oksidatif stres oluşumuna sebep olabilir. Bu çalışmanın amacı; farklı akıcı kompozit rezinlerin sitotoksisitesini ve bu materyallerin insan dişeti fibroblast hücre kültüründe total antioksidan kapasite (TAK) ve total oksidan durum (TOD) seviyesine etkisini değerlendirmektir. Gereç ve Yöntemler: Sağlıklı bireylerden elde edilen diş eti fibroblast hücreleri sitotoksisite ve oksidan durum değerlendirmesi için kullanıldı. Bulk-fill akıcı Öz

Bu çalıĢmanın amacı, direkt veya indirekt polimerizasyon teknikleri ile polimerize edilmiĢ farklı kompozit rezinlerin mikrosertlik, bükülme dayanımı, su emilimi ve çözünürlüklerini değerlendirmektir. Materyal ve Metot: Rezin matriksine göre sınıflandırılan 3 kompozit rezin seçildi: U200 (3M ESPE), Grandio (VOCO), Xtrafil (VOCO). Kompozit rezinler polimerizasyon tekniğine göre üç alt gruba ayrıldı: LED (Eliapar, 3M ESPE), LED+ indirekt ıĢık (DI 500 Coltene) , indirekt ıĢık+ısı+basınç (Tescera ATL, Bisco Dental). Her bir alt grup için yedi dikdörtgen örnek (25mm x 2mm x 2mm) yapıldı ve bükülme dayanım değerleri için üç nokta büküm testleri yapıldı. Vickers sertliğini, su emme derecesini ve çözünürlüğünü belirlemek için yedi silindirik örnek (çap: 8mm, kalınlık: 2mm) yapıldı. Silindirik örnekler 37 ° C'de 24 saat boyunca distile suda saklandı ve mikrosertlik değerleri bir Vickers sertlik test cihazı ile ölçüldü. Su emilim testi için hazırlanan örnekler 24 saat aynı koĢullarda depolandı ve su emme değerleri ölçüldü. Aynı örnekler desikatörde sabit kütle elde edilinceye kadar kurutuldu ve çözünürlük ölçümleri yapıldı. Veriler iki yönlü ANOVA ve Tukey's post-hoc testi (α = 0.05) ile analiz edildi. Bulgular: Polimerizasyon teknikleri ile kompozit rezinler arasındaki etkileĢim yalnızca bükülme dayanım değerlerinde anlamlı idi (p <0.05).Bükülme dayanımı, mikrosertlik ve su absorpsiyonu için en yüksek değer LED+indirekt ıĢıkla polimerize edilen örneklerde görüldü. Çözünürlük için en yüksek değer ise, indirekt ıĢık+ısı+basınçla polimerize edilen örneklerde görüldü. Sonuç: Ġndirekt polimerizasyon yöntemi kompozit rezinlerin mikro sertlik ve bükülme dayanımı değerlerini geliĢtirdi ancak su emilimi ve çözünürlük değerlerini olumsuz etkiledi.

No abstract

Aim: The purpose of this in vitro study was to determine how pretreatment with desensitizers affects micro-tensile bond strength between dentin and self-etch resin cement (SEC). Material and Methods: The occlusal surfaces of extracted teeth were abraded with a diamond bur to the dentin layer and divided into 5 equal groups (n = 20); G1-control (no desensitizer, only Clearfil aesthetic resin cement (CEC); G2-Gluma and CEC; G3-Bi-fluorid 12 and CEC; G4-FGM desensitizer and CEC; G5-D/Sense Crystal and CEC. Resin cement layers were added to a depth of 8 mm in the control group, and desensitizer was applied to the surfaces before resin cement application in the other experimental groups. A specimen from each group was examined with scanning electron microscopy. The specimens were sectioned to be 1 mm 2 perpendicular to the adhesive layer, and the microtensile test was applied. According to the results of the post hoc Tamhane test, there was a significant difference. (p<0.05). Results: Only the Gluma desensitizer had a significantly lower bond strength value when compared with the other desensitizers and the control group. Conclusions: While dentin with oxalate, fluoride, and strontium chloride-potassium nitrate contamination did not affect the bonding strength of SEC, dentin contamination with glutaraldehyde/HEMA had a negative effect. Keywords. Desensitizer; self-etch resin cement; microtensile bond strength. ÖZ Amaç: Bu in vitro çalışmanın amacı, dentine hassasiyet giderici ajan uygulamasının, self-etch rezin simanın (SEC) mikrogerilim bağlanma dayanımını nasıl etkilediğini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Çekilmiş dişlerin oklüzal yüzleri elmas frez ile dentin tabakasına kadar aşındırıldı ve 5 eşit gruba ayrıldı (n = 20); G1-kontrol (hassasiyet giderici ajan kullanılmadı, sadece Clearfil estetik rezin siman (CEC); G2-Gluma ve CEC; G3-Bi-fluorid 12 ve CEC; G4-FGM ve CEC; G5-D/Sense Crystal ve CEC. Kontrol grubunda, dentin üzerine 8 mm yüksekliğinde rezin siman tabakası eklendi ve diğer deney gruplarına rezin simandan önce dentin hassasiyet giderici ajanlar uygulandı. Her gruptan bir örnek taramalı elektron mikroskobu ile incelendi. Örnekler dentin-siman bağlantısına dik olarak 1 mm 2 olacak şekilde kesildi ve mikrogerilim bağlanma dayanımı ölçüldü. Post-hoc Tamhane testinin sonuçlarına göre anlamlı bir fark vardı (p <0.05). Bulgular: Dentin hassasiyet giderici ajanlar arasında sadece Gluma, diğer gruplar ve kontrol grubu ile karşılaştırıldığında anlamlı şekilde daha düşük bir bağlanma dayanımına sahipti. Sonuç: Dentin üzerine oksalat, florür ve stronsiyum klorür-potasyum nitrat uygulaması, SEC ile arasındaki bağlanma dayanımını etkilemese de, glutaraldehit/HEMA uygulaması olumsuz etkilemiştir. Anahtar kelimeler: Hassasiyet giderici ajan; Self-etch rezin siman; Mikrogerilim bağlanma testi

Aim: The aim of this study was to evaluate the effect of sodium thiosulfate on the bond strength of an epoxy resin-based sealer to NaOCl-and citric acid-treated dentin. Materials and Methods: Fifteen maxillary central incisors were selected. Three discs (1.0 ± 0.1 mm thick) were cut from the middle third of the roots. Two holes were prepared in the root dentin. All of the specimens were immersed in 5.25% NaOCl for 30 minutes, immersed in 10% citric acid for 1 minute and 5.25% NaOCl for 1 minute. The specimens were randomly distributed into 3 groups: group 1: control group (no irrigation); group 2: distilled water group (immersed in distilled water for 10 minutes); and group 3: sodium thiosulfate group (immersed in 5% sodium thiosulfate for 10 minutes). The holes were filled with an epoxy resin-based sealer. A push-out test was performed on each hole. The data were analyzed statistically. Results: The bond strength of the specimens irrigated with sodium thiosulfate was higher than that of the control group (P < 0.05). However, there was no significant difference between the control and the distilled water groups (P > 0.05). Conclusions:Within the limitations of the present study, it can be concluded that 5% sodium thiosulfate for 10 min increased the bond strength of the sealer to NaOCl-and citric acid-treated dentin. ÖZAmaç: Bu çalıĢmanın amacı sodyum tiyosülfatın, epoksi rezin bazlı bir kanal patının NaOCl ve sitrik asit uygulanmıĢ dentine bağlanma kuvvetine etkisini değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: On-beĢ maksiller santral kesici diĢ seçildi. Köklerin orta üçlüsünden üçer disk (1.0 ± 0.1 mm kalınlığında) kesildi. Kök dentinleri üzerinde ikiĢer adet boĢluk hazırlandı. Tüm örnekler 30 dakika süreyle %5.25'lik NaOCl içinde, 1 dakika süreyle %10'luk sitrik asit içinde ve 1 dakika süreyle %5.25'lik NaOCl içinde bekletildi. Örnekler randomize olarak 3 gruba ayrıldı: grup 1: kontrol grubu: (irrigasyon yok); grup 2: distile su grubu (10 dakika süreyle distile su içinde bekletildi); ve grup 3: sodium tiyosülfat grubu (10 dakika süreyle %5'lik sodium tiyosülfat içinde bekletildi). BoĢluklar epoksi rezin bazlı bir kanal patı ile dolduruldu. Her bir boĢluğa push-out testi uygulandı. Veriler istatistiksel olarak analiz edildi. Bulgular: Sodyum tiyosülfatla irrige edilen örneklerin bağlanma kuvveti kontrol grubundan daha yüksekti (P < 0.05). Fakat, kontrol ve distile su grupları arasında anlamlı farklılık yoktu (P > 0.05). Sonuçlar: ÇalıĢmanın sınırları dahilinde, 10 dakika süreyle %5'lik sodium tiyosülfatın, kanal patının NaOCl-ve sitrik asit-uygulanmıĢ dentine bağlanma kuvvetini arttırdığı sonucuna varılabilir. Anahtar Kelimeler: Antioksidan ajan, bağlanma kuvveti, rezin kanal patı, sodium hipoklorit, sodium tiyosülfat Citation Information: Doganay Yildiz E, Arslan H, Ozdemir M, Uzun I, Karatas E, Ozdogan A, Iscan Yapar M. Effect of Sodium Thiosulfate on Bond Strength of an Epoxy Resin-Based Sealer to Sodium Hypochloride-and Citric Acid-Treated Dentin. J Dent Fac Atatürk Uni 2020; 30: 55-60.