PurposeThe aim of this study was to investigate the perceived level of internalized stigma among patients with severe mental illnesses and its relationship with demographic and clinical variables in Poland.Patients and methodsA study sample (n=114, mean age=42.46±14.1 years; 55% of females) consisting of patients with nonorganic psychotic disorders as well as unipolar and bipolar affective disorders was evaluated (58% of outpatients and 39% of inpatients). All patients filled in the Internalized Stigma of Mental Illness (ISMI) scale (maximum severity=4). The demographic and clinical data were collected.ResultsThe study population demonstrated a mild level of internalized stigma (2.23±0.5). The highest score was observed in the alienation domain (2.63±0.8) and reflected moderate severity. The lowest score was noted in the stereotype endorsement domain (2.08±0.6). Moreover, the highest degree of internalized stigma was present in participants with unipolar affective disorder and was of moderate severity (2.46±0.6), while the level was moderate in the alienation domain (2.85±0.8). The level of vocational training education was the only variable associated with higher internalized stigma (P=0.02). There were no associations between gender, employment, and marital status and internalized stigma. The duration of the disease was the only clinical factor showing a significant positive correlation with stigma internalization (r=0.23; P=0.01). The number of hospital admissions and suicide attempts was not significantly correlated with internalized stigma.ConclusionPeople with severe mental illnesses in Poland experience a mild level of self-reported internalized stigma. Internalized stigmatization was most strongly associated with alienation, which indicates the need for stigma assessment procedures followed by stigma intervention programs in daily clinical practice. This is in accordance with the trend of environmental “open door” psychiatry, which could be the first step to decrease the level of stigma and internalized stigma in psychiatric patients in Poland.

Undoubtedly, the fight against the phenomenon of stigma and discrimination against people affected by mental health problems is becoming one of the priorities in the field of mental health.

Objective: The main purpose of this research was to establish the relationship between personality traits and internalized stigma in individuals living with severe mental illness. Additionally, the study aimed to identify individual differences that could be used to develop the theoretical socio-cognitive-behavioral equation model of internalized stigma. Methods: A total of 114 patients with diagnosis of nonorganic psychotic disorder or uni- or bipolar affective disorder took part in this study. The Internalized Stigma of Mental Illness (ISMI) scale, Eysenck Personality Questionnaire Revised (EPQ-R) and NEO Five-Factor Inventory (NEO-FFI) were administrated among all participants. Results: Patients presenting higher levels of neuroticism scored higher on the ISMI scale. Otherwise, those with higher levels of extraversion, openness to experience and conscientiousness had lower ISMI scores. With the use of multivariate linear regression, neuroticism, openness to experience and conscientiousness showed the strongest associations with internalized stigma. Conclusions: Intrapersonal factors such as personality traits might explain individual differences in responses to the stigmatization process. Moreover, sociodemographic conditions such as the place of residence and level of education can play a mediating role in reducing the level of internalized stigma. Adequate psychosocial interventions should consider demographics and personality traits when engaging patients with mental illnesses in activities aimed at understanding and accepting the disorders.

Głęboka stymulacja mózgu (ang. Deep Brain Stimulation, DBS) to metoda leczenia, która jest obecnie obiektem coraz większej uwagi ze strony psychiatrów. Udowodniono, że jest skuteczna i bezpieczna w leczeniu zaburzeń neurologicznych, przede wszystkim choroby Parkinsona (PD), dystonii i drżenia samoistnego. DBS bardzo często pozwala na skuteczne leczenie w przypadkach opornych na wszystkie inne metody terapii. Obecnie oporne na leczenie zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) pozostaje głównym potwierdzonym zasadami EBM wskazaniem psychiatrycznym dla DBS. Wiele badań koncentruje się na ocenie skuteczności i bezpieczeństwa tej metody w innych zaburzeniach psychicznych, w tym w zaburzeniach depresyjnych, chorobie Alzheimera, jadłowstręcie psychicznym, zespole Tourette'a, uzależnieniu od substancji psychoaktywnych lub zachowaniach agresywnych.W ostatnich latach opisywano również pojedyncze przypadki skutecznego leczenia zaburzenia dwubiegunowego, schizofrenii i zespołu stresu pourazowego. W niniejszym opracowaniu przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat przydatności DBS w psychiatrii w oparciu o dostępne przeglądy systematyczne, badania kliniczne i studia przypadków jak również o dane neurofizjologiczne i neuroobrazowe.

Psycho- i farmakoterapia zaburzeń psychicznych mają niewątpliwie swoje ograniczenia. Dzięki rozwojowi nauk podstawowych oraz klinicznych w medycynie, metody stymulacji mózgu znajdują coraz szersze zastosowanie terapeutyczne w leczeniu wielu zaburzeń centralnego układu nerwowego, zarówno o charakterze neurologicznym, jak i psychiatrycznym. Niniejszy przegląd ma za zadanie przybliżyć obecny stan wiedzy dotyczący praktycznego aspektu jednej z tych nowych metod terapeutycznych - przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (Transcranial Magnetic Stimulation, TMS). Praca powstała w oparciu o najnowszą literaturę obejmującą tematykę wykorzystania TMS w różnych jednostkach chorobowych, z uwzględnieniem przede wszystkim aktualnych wytycznych i rekomendacji oraz przeglądów systematycznych, publikowanych po roku 2000. TMS jest nowoczesną, nieinwazyjną metodą stymulacji CUN, bardzo dobrze tolerowaną przez pacjentów, obarczoną niewielką liczbą przemijających działań niepożądanych i powikłań. Dzięki dokonującemu się postępowi w zakresie opracowywania nowych protokołów terapeutycznych TMS znajduje zastosowanie kliniczne w coraz szerszym spektrum zaburzeń psychicznych takich jak depresja nawracająca, choroba afektywna dwubiegunowa, schizofrenia, ale również zaburzenia funkcji poznawczych czy zespół stresu pourazowego. W przypadku depresji weszła do standardów leczenia. W Polsce jej dostępność jest nadal ograniczona, jednak przybywa ośrodków dysponujących odpowiednim sprzętem i wyszkolonym personelem.

No abstract

No abstract

Kompleksowość kliniczna pacjenta oznacza wieloaspektowość problemów jednostki w podejściu biopsychospołecznym, w którym ocenia się, czy pacjent doświadcza trudności w sferze biologicznej, w życiu psychicznym, społecznym i w zakresie opieki zdrowotnej. Skuteczna, całościowa ocena pacjenta podczas procesu leczenia ma kluczowe znaczenie dla efektywnej pracy publicznej ochrony zdrowia i zapewnia pacjentom indywidualną, holistyczną i kompleksową opiekę zdrowotną. Pacjenci, którzy nie zawsze są w stanie samodzielnie szukać pomocy, wymagają zapewnienia kompleksowej opieki, skutecznej diagnostyki we wczesnych stadiach choroby oraz pomocy w koordynacji i kontynuacji leczenia. Kompleksowość kliniczna dotyczy pacjentów wielu dziedzin medycyny, ale przede wszystkim medycyny ratunkowej, chorób wewnętrznych, geriatrii, psychiatrii i podstawowej opieki zdrowotnej. Brak dostępu do kompleksowej opieki zdrowotnej z podejściem biopsychospołecznym ogranicza dobór najodpowiedniejszych opcji terapeutycznych, ich jakość oraz satysfakcję chorego. Istnieje kilka narzędzi do badań przesiewowych pod kątem kompleksowości klinicznej, takich jak: platforma INTERMED, INTERMED Self-Assessment, INTERMED dla osób starszych, INTERMED dla osób starszych Self-Assessment i Kwestionariusz prawdopodobieństwa ponownego przyjęcia (Probability of Repeated Admission). Co ważniejsze, istnieją również interwencje, które można wykorzystać do zarządzania kompleksową i skuteczną opieką nad pacjentem, takie jak: Zarządzenie przypadkiem (Case Management), Udostępnianie informacji (Information Sharing) oraz Samozarządzanie (Self-Management). Badania przesiewowe i interwencje razem mogą być bardzo efektywne w pomocy pacjentom, wymagającym kompleksowej opieki oraz w zapewnieniu dobrze zorganizowanej, wysokiej jakości opieki zdrowotnej z ukierunkowanym na pacjenta biopsychospołecznym podejściem.