No abstract

No abstract

CasusDe heer Frederiksen is werkzaam als advocaat op een middelgroot advocaten kantoor in een niet al te grote stad in het westen van het land. Hij is al bijna twee jaar ziek thuis. Hij is in 2004 ziek geworden met klachten van spanningen. Er waren problemen op het werk met zijn collega's en zijn directe leidinggevende. Dit heeft geleid tot spanningsklachten zoals slechter slapen, moeheid en piekeren. Er is mediation geprobeerd, maar dit heeft niet tot een goede oplossing geleid. Hij is al aan het solliciteren bij een andere werkgever. Op het spreekuur vertelt hij de verzekeringsarts dat hij vooral nog last heeft van slaapproblemen en snel moe is. Hij ziet dit echter niet als een gevolg van de spanningen, maar als de gevolgen van zijn ziekte. Hij is halverwege de jaren 90 besmet geraakt met het HIV-virus. Hij gebruikt hiervoor medicijnen, maar de laatste jaren heeft hij steeds meer last gekregen van bijkomende infecties waar hij ook niet al te snel van herstelt, en die ook aanleiding zijn voor moeheid. Door deze moeheid kon hij niet meer de inzet geven die vereist werd. Hij is erg snel moe, moet 's middags echt even naar bed als hij licht huishoudelijk werk heeft gedaan, ergens een kopje koffie heeft gedronken of boodschappen heeft gedaan. Hij probeert zo gezond mogelijk te leven door ook zoveel hij kan te wandelen en te fietsen. De spanningsklachten als gevolg van de werkproblemen vallen wel mee. Hij is voor deze klachten niet onder behandeling en gebruikt hiervoor ook geen medicatie.De heer Frederiksen verzoekt de verzekeringsarts de werkgever niet te informeren over de aard van zijn ziekte. De advocatuur is een kleine wereld en hij is bang dat zijn ziekte toch bekend wordt en dat hij niet meer bij een ander advocatenkantoor aan het werk kan komen. De verzekeringsarts is van mening dat de AIDS-problematiek de belangrijkste reden is om beperkingen aan te nemen, de spanningsklachten vallen mee. De verzekeringsarts stelt dat zware fysieke inspanningen beperkt mogelijk zijn, neemt beperkingen aan ten aanzien van deadlines en productiepieken, maar is ook van mening dat een urenbeperking gesteld moet worden in verband met een verminderde energetische belastbaarheid. De heer Frederiksen is het eens met de gestelde beperkingen. Het arbeidsongeschiktheidspercentage wordt door de arbeidsdeskundige berekend op 65-80%, ook hierin kan de heer Frederiksen zich vinden. De werkgever krijgt eveneens een beslissing waarin dit arbeidsongeschiktheidspercentage wordt vermeld. Maar de werkgever begrijpt niet waarom een dergelijk hoog percentage wordt toegekend terwijl er maar sprake is van lichte klachten van psychische aard als gevolg van een arbeidsconflict. De huidige WIA-criteria zijn immers heel streng. De werkgever tekent bezwaar aan en schakelt een juridische gemachtigde in, een bevriende advocaat van een naburig advocatenkantoor. De gemachtigde vraagt alle gegevens op, waaronder ook de medische gegevens, om de zaak goed te kunnen voorbereiden namens de werkgever.De bezwaarverzekeringsarts vraagt vervolgens toestemming aan be...

Keywords schattingsbesluit Á wao Á geen benutbare mogelijkheden Á ernstige psychische stoornis CASUS Anke Evers is 47 jaar oud. Vanaf 1975 heeft zij een volledige AAW-uitkering (later Wajong) wegens ernstige psychische stoornissen. Bij haar werd de diagnose angst-en paniekstoornis vastgesteld met trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis, gepaard gaande met een sociale fobie. Ze is ook jarenlang alcoholiste geweest. Zij werd toentertijd door de ernst van haar beperkingen zelfs niet geschikt bevonden voor WSW-werk. Haar psychiater stelde de diagnose op een ernstige angststoornis, met als verbijzondering sociale fobie. De psychiater schatte in, dat zij psychisch zou decompenseren als zij een werkverplichting opgelegd zou krijgen.Zij ontvangt nu een uitnodiging voor een herbeoordeling, met een begeleidend schrijven, waarin wordt aangegeven dat er nieuwe regels gelden als gevolg van een wetswijziging.Zij vertelt de verzekeringsarts dat zij absoluut niet kan werken. Zij is altijd angstig, en nog steeds erg bang in haar alcoholverslaving terug te vallen, zeker als zij meer moet dan nu: zij kan het nu maar net bolwerken. Werken zou haar hele leven overhoop gooien. Haar hele leven wordt beheerst door angst. De anamnese vermeldt verder klachten met betrekking tot slapen, onthouden van zaken, snel huilen en geı¨rriteerd zijn. Zij heeft last van haar maag, is erg gevoelig voor koude en altijd moe. Haar angstklachten uiten zich in duizeligheid, trillen, gevoel van onwerkelijkheid en veel transpireren. Zij durft sinds een maand zelf boodschappen te doen, dicht bij huis. Zij woont sinds kort ook op zichzelf. De maatschappelijk werkster helpt haar om dagstructuur in haar leven aan te brengen. Uit het dagverhaal blijkt dat zij om 9.00 uur opstaat en dan eerst gaat eten, douchen en de krant lezen, en dan schoonmaakwerk in huis doet; na het middag eten gaat zij minstens een uur uitrusten op de bank en zij valt dan zeer regelmatig vanwege de vermoeidheid in slaap. Zij kan dit middagslaapje niet missen. Nadat zij is uitgerust gaat zij meestal 1 tot 1,5 uur computeren. Zij heeft van een kennis een computer gekregen, en dit geeft haar de rest van de dag wat afleiding. 's Avonds kijkt zij voornamelijk TV. Zij gaat alleen naar anderen toe, als zij samen met een vertrouwde bekende kan gaan: alleen durft zij dit absoluut niet.Zij komt op het spreekuur samen met haar ambulant woonbegeleider, en zoekt regelmatig steun en aanvulling. Zij vertelt alleen absoluut niet te hebben kunnen komen. Bij onderzoek maakt zij een redelijk verzorgde indruk. Ze is vriendelijk en coo¨peratief, maar komt in psychisch opzicht als kwetsbaar en zwak over. Haar lijdensdruk is in woord en in lichaamstaal echt en oprecht. Mogelijk dat ze hiaten heeft in haar kortetermijngeheugen, maar erg opvallen doen die niet. Haar denken, stemming en concentratie komen normaal over.Uit opgevraagde informatie blijkt, dat zij door haar langdurige alcoholmisbruik een levercirrose ontwikkeld heeft, die vorig jaar resulteerde in bloedende oesofagusvarices. Er bestond een l...

Als resultaat van het najaarsoverleg met de sociale partners lijkt het wetsvoorstel Verlenging loondoorbetaling bij ziekte toch uitgesteld te worden. De inkt van vorige wetten was nog niet droog of deze nieuweling was er al weer. De verlenging naar twee jaar beoogde volgens het kabinet vooral werkgevers en werknemers te stimuleren om zich al zo vroeg mogelijk in het eerste ziektejaar in te zetten voor werkhervatting. Wordt dit doel wel bereikt? Snelle werkhervatting zoals door de commissie-Donner I bepleit werd in eigen of aangepast werk, vindt nog geen brede weerklank, ondanks het onderschrijven van dit uitgangspunt door centrale organisaties van werkgevers, werknemers en arbodiensten. Men concentreert zich bijvoorbeeld op de vraag of wel een probleemanalyse moet worden gemaakt als 'spontaan' herstel verwacht wordt. Bedrijfsartsen hebben moeite om ruimte te krijgen voor moreel beraad en vakinhoudelijk correcte implementatie van richtlijnen. De discussie over reı¨ntegratie wordt dus voornamelijk vanuit economisch perspectief gevoerd. Daardoor komt bijvoorbeeld reı¨ntegratie bij een andere werkgever vaak pas tegen het tijdstip van beoordeling van de WAO-rechten op gang. Herverzekering versterkt dit soort uitstelgedrag.Een belangrijk punt is echter nog onbelicht gebleven: het wetsvoorstel laat onverlet dat een snelle en adequate communicatie tussen bedrijfs-en verzekeringsarts mogelijk moet zijn tijdens de verzuimperiode. Die is nodig om een actieve opstelling van partijen te bereiken. Werkgever en werknemer moeten bereid zijn om keuzes te maken en risico te durven nemen en niet te wachten op het uiteindelijke WAO-oordeel na twee jaar. Vanuit de sociale verzekering zou daartoe een 'spontane melding' of 'reı¨ntegratieconsult' ingebouwd kunnen worden op een relatief korte termijn van 3-6 maanden, gericht op het reı¨ntegratieperspectief. Twee jaar is immers een erg lange periode van communicatiestilte tussen bedrijfs-en verzekeringsarts en arbeidsdeskundige, ten nadele van werkgever en werknemer. Bij 38 weken is er gelegenheid te bekijken of betrokken partijen alles aan reı¨ntegratie uit de kast gehaald hebben of niet. Zo niet, dan wordt de termijn vol gemaakt. Zo ja, dan neemt de WAO het over (bij arbeidsongeschiktheid). Dat moet de bijdrage van de professionals zijn: de bokken van de schapen scheiden. Die werknemers van wie we weten dat het WAO wordt, krijgen we dan zo vroeg mogelijk bij UWV en CWI c.q. gereı¨ntegreerd. We hebben voldoende te bieden, mits werkgevers en werknemers hun economische agenda willen verruimen en de bijdrage van de bedrijfs-en verzekeringsarts tot hun recht willen laten komen! TBV