Autorytet w teorii i praktyce towarzyszenia wychowawczego

Abstract

Kwestia autorytetu w wychowaniu jest różnie postrzegana i rozwiązywana. W prowadzonym toku myślowym opieramy się na inspiracjach pedagogii ćwiczeniami duchownymi Ignacego Loyoli. Według idei ćwiczeń autorytet wychowawcy powinien być oparty na gotowości stawania przy wychowanku, zezwalania mu na podejmowanie własnych inicjatyw, a jednocześnie czuwanie, by jego poszukiwania drogi własnego rozwoju nie sprowadziły go na bezdroża. Takie jego rozumienie pokazuje, że odnosimy go do działań wspomagających osobę w porządkowaniu własnego życia w sferze somatycznej, psychicznej i duchowej. Oparta na takich założeniach pedagogia ignacjańska powodzenie tego rodzaju działań opiera na dialogu Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Oczekuje się, że będzie on inspirował wysiłek człowieka do wprowadzaniu ładu we wszystkich zakresach swego życia. Przedłożone rozumienie autorytetu w specyczny sposób określa rolę wychowawcy w procesach wychowania. Sprowadza się ona do funkcji towarzyszenia na wspólnej z wychowankiem drodze do osiągania pełni człowieczeństwa. W zrozumieniu i wprowadzaniu do praktyki pedagogicznej przedłożonego rozumienia autorytetu pomaga akceptacja założeń personalizmu chrześcijańskiego. III. Autorytet w teorii i praktyce wychowawczej III. The Authority in Educational Theory & Practice SŁOWA KLUCZOWE autorytet, pedagogia ignacjańska, ćwiczenia duchowne, poznanie naturalne i religijne, pedagogika towarzyszenia KEY WORDS authority, Ignatian pedagogy, spiritual exercises, natural and religious cognition, pedagogy of accompaniment

Subjectivity in (of) Education. The Perspective of Gospel

“…19 And the judgement is this: though the light has come into the world people have preferred darkness to the light because their deeds were evil. 20 And indeed, everybody who does wrong hates the light and avoids it, to prevent his actions from being shown up; 21 but whoever does the truth comes out into the light, so that what he is doing may plainly appear as done in God. '…”

“…All of these qualities bear the conviction that the spirituality reflects in the CV based on the acceptance of the prior value, which is sacrum for the man. The result of it is the fact that the spirituality has a dynamic character, which enables the man to achieve new competences in the scope of understanding himself and the world, and conscious forming morality 21 . Such understanding of the spirituality justifies the correctness that can be seen in the process of the analysis of interactions of narration about the Christian origin, therefore the integration of values and expectations 22 .…”

“…However, this tool is only the tool, and it cannot obscure the goal for which it is applied 32 . The most frequently evoked definition is one by Boethius, who defined the person as the peculiar substance of reasonable nature 33 .…”