No abstract

Bu çalışmanın amacı, Romantik İlişkide Bilinçli Farkındalık Ölçeği’nin (RİBFÖ) Türkçeye uyarlanması ve psikometrik özelliklerinin incelenmesidir. Araştırmanın çalışma grubu, romantik ilişkisi olan ve yaş aralığı 18 ile 61 yaş arasında değişen toplam 342 (249 kadın ve 93 erkek) bireyden oluşmuştur. Doğrulayıcı faktör analizi bulguları ölçeğin 5 maddeli ve tek boyutlu orijinal faktör yapısıyla paralel olduğunu ve modelin iyi uyuma sahip olduğunu göstermiştir. Ayrıca RİBFÖ ile eşdeğer ölçme araçları arasında bulunan pozitif yönde anlamlı korelasyon katsayıları, ölçeğin eşdeğer ölçek geçerliğine sahip olduğunu ortaya koymuştur. Güvenirlik analizlerinde ise ölçeğin Cronbach alfa iç tutarlık katsayısı .75 ve test-tekrar test güvenirliği .82 olarak hesaplanmıştır. Sonuç olarak RİBFÖ, romantik ilişki bağlamında bilinçli farkındalık düzeyini ölçmede kullanılabilecek kısa, geçerli ve güvenilir bir ölçme aracıdır.

While the relationships between self‐control, hope, and psychological adjustment have been examined in cross‐sectional studies, the fact that these variables have not been considered together in any longitudinal research creates a gap in the literature. Therefore, our study aimed to investigate the longitudinal relationships between self‐control, hope, and psychological adjustment. Specifically, a cross‐lagged panel study in two waves was conducted to examine whether hope mediated the association between self‐control and psychological adjustment using a Turkish college sample (N = 349). The results revealed that hope had a significant mediation effect in the longitudinal association between self‐control and psychological adjustment. In this direction, self‐control indirectly predicts psychological adjustment through hope. This longitudinal study reveals that having self‐control may have a positive influence on a person's level of hope and that hope may be a significant predictor of individual psychological adjustment.

Academic encouragement provides opportunities for individuals to achieve their educational objectives and influences both academic satisfaction and academic self-efficacy of individuals. In this study, academic self-efficacy and academic satisfaction constitute academic wellbeing. There is a gap in the literature on which concepts of academic encouragement predict academic wellbeing. This demonstrates the originality of the research. In this direction, there are two main purposes in this study. The first of these aims is to adapt the Academic Encouragement Scale to Turkish culture. The second aim of the study is to analyze the relationship between academic encouragement, hope, grit, and academic wellbeing. Based on these two purposes, data were collected from 731 Turkish participants using the Academic Encouragement Scale, Academic Self-Efficacy Scale, Academic Satisfaction Scale, Dispositional Hope Scale, and Short Grit Scale. Confirmatory Factor Analysis (CFA) revealed that the two-factor structure of the original scale was preserved in Turkish culture. The structural equation modeling (SEM) analysis showed that grit and hope played a mediating role in the relationship between academic encouragement and academic wellbeing. The bootstrapping analysis results confirmed the importance of indirect effects. In this context, some pedagogical implications were discussed at the end of the study, and suggestions were provided accordingly.

Bu araştırmanın amacı, psikolojik danışmanların iş doyumları ile tükenmişlik düzeyleri arasındaki ilişkide genel öz yeterliğin aracı rolünü incelemektir. Çalışmanın örneklemini oluşturan 301 psikolojik danışmanın 81’i erkek (%26.9) ve 220’si kadındır (%73.1). Araştırma verileri toplandıktan sonra hipotezleri test etmek için SPSS PROCESS makro eklentisi kullanılarak koşullu süreç analizi yapılmıştır. Ayrıca aracı değişkenin anlamlılığını test etmek amacıyla günümüzde daha çağdaş bir yaklaşım olarak görülen bootstrapping yöntemi kullanılmıştır. İlk olarak, değişkenler arasındaki ilişkiyi saptamak amacıyla Pearson momentler çarpımı korelasyon katsayısı hesaplanmış ve iş doyumunun tükenmişlik ile arasında negatif yönde (r2= .30), genel öz yeterlik ile arasında ise pozitif yönde (r2= .05) anlamlı ikili ilişkiler olduğu görülmüştür (p≤ .01). Ayrıca tükenmişlik ile genel öz yeterlik arasında negatif yönde anlamlı bir ilişki olduğu (r2= .22) belirlenmiştir (p≤ .01). Yapılan koşullu süreç analizi sonucunda ise, iş doyumundan tükenmişliğe giden yol katsayısının modele genel öz yeterlik değişkeni dâhil olduktan sonra anlamlı bir şekilde azaldığı görülmüştür (c-c′= .08; p≤ .01). Aracı değişkenin anlamlılığını test etmek için bootstrap değeri 5000’e yükseltilmiştir. Genel öz yeterliğin kısmi aracı rolünün anlamlılığı için yapılan bootstrapping testinde %95 güven aralığında alt ve üst sınırlar arasında sıfır (0) değerinin olmadığı görülmüştür (%95GA [-.91, -.53]). Alt ve üst sınırlar arasında sıfır (0) değerinin olmaması, aracı değişkenin anlamlılığına işaret etmektedir. Bu sonuç, genel öz yeterlik değişkeninin iş doyumu ile tükenmişlik arasındaki ilişkide anlamlı şekilde kısmi aracı rol oynadığını göstermiştir. Elde edilen tüm bulgular, alanyazın ışığında yorumlanarak tartışılmıştır.

Schools should be institutions that support the social, emotional and physical development of students as well as their academic development. For this reason, students' levels of school engagement significantly affect their academic, social and emotional development. In this study, it was aimed to examine the moderation effect of social and emotional learning relationship between school engagement and student motivation on adolescent. 303 adolescents [146 female (48.2%) and 157 male (51.8%)] were participated in the study. The School Engagement Scale, The Educational Motivation Scale, The Social and Emotional Learning Scale and the personal information form were used as data collection tools in the study. As a result of the research, when school engagement level increases, student motivation level also increases. The moderator effect of social and emotional learning on the relationships between school engagement and motivation was statistically significant. According to the results of the research, it was found that the relationship between school engagement and motivation was stronger in students with low social-emotional learning levels.

No abstract

No abstract