Bilgi ve internet teknolojilerinin yaygınlaşması ve daha fazla kullanıcı dostu hale gelmesiyle birlikte, daha küçük yaş grubundan çocuklar, giderek daha fazla dijital medya kullanıcısı olmaya başlamışlardır. Bu çalışmanın amacı; Kuzeydoğu Anadolu Bölgesi'nde (Erzurum, Erzincan ve Bayburt İllerinde) yaşayan 0-8 yaş grubu çocukların bilgisayar ve iletişim teknolojilerine erişimlerine ve bu teknolojileri kullanımlarına ilişkin deneyimlerinin, bu deneyimleri nasıl anlamlandırdıklarının, çevrimiçi ve çevrimdışı hayatları arasında nasıl bir ilişki kurduklarının araştırılmasıdır. Çocukların medya kullanım pratiklerinin ebeveynleri tarafından etkilendiği ve belirlendiği bilinmektedir. Bu nedenle, çalışma kapsamında ayrıca ebeveynlerin bu teknolojileri nasıl anlamlandırdıkları, çocuklarına bu teknolojilerle kurdukları ilişki sürecinde nasıl bir arabuluculuk gerçekleştirdikleri sorularına yanıt aranmıştır. Ebeveynlerin ve çocukların internetin riskleri ve fırsatları hakkındaki bilgi ve kanaatlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amacı gerçekleştirmek için, 20 çocuk ve 20 ebeveyn ile yüz yüze derinlemesine görüşme tekniği kullanılarak veri toplanmıştır. Hem ebeveynlerin hem de çocukların internetin sunduğu fırsatlardan ziyade internet risklerine odaklandıkları, hem riskler hem de fırsatlar hakkında yeterince bilgi sahibi olmadıkları, yanlış kanaatlere sahip oldukları, ebeveynlerin kullandıkları en yaygın arabuluculuk biçiminin kısıtlayıcı arabuluculuk olduğu saptanmıştır.

Mahremiyetin tehdit altında olduğu dijital çağda kullanıcılar, kişisel bilgilerinin nasıl kullanıldığı, paylaşıldığı, korunduğu ve bu bilgilerin yayılması üzerindeki kontrol derecesi konusunda ciddi bir mahremiyet kaygısı duymaktadır. Dijital ortamları her kullanımlarında dijital ayak izlerini bırakan bireyler hem söz konusu ortamlarda var olabilmek adına kişisel bilgilerini gönüllü olarak paylaşmakta hem de kişisel bilgilerinin kötüye kullanılması durumunda yaşayacakları olası ekonomik ve sosyal sonuçlardan da endişe duymaktadırlar. Bu durum da bireylerde mahremiyet/gizlilik paradoksu yaratmaktadır. Günümüzde dijital araçları çok iyi kullanmanın ötesinde kullanıcıların dijital ortamda etkin şekilde var olabilmeleri için gerekli olan bilişsel, sosyolojik ve duygusal becerilerini de kullanmaları gerekmektedir. Dijital okuryazarlık becerileri olarak tanımlanan bu becerilerin bireyleri ile mahremiyet kaygıları arasında bir ilişki olup olmadığının araştırılması bu çalışmanın amacını oluşturmaktadır. İki değişken arasındaki ilişki Buchanan (2007) ve Ng (2012) tarafından geliştirilen ölçekler yardımı ile ölçülmüştür. Araştırma, nicel araştırma desenlerinden yordayıcı ilişkisel desene göre yürütülmüştür. Bu bağlamda Atatürk Üniversitesi İletişim Fakültesinde öğrenim gören öğrenciler özelinde veri toplama tekniklerinden anket tekniği kullanılmış ve anket formu online ortamda öğrencilerle paylaşılmıştır. 457 öğrenci geri dönüş sağlamıştır. Araştırma kapsamında öğrencilerin dijital okuryazarlık becerileri ve dijital mahremiyet kaygıları arasında pozitif yönlü ve doğrusal bir ilişki tespit edilmiştir.

ObjectivesThe purpose of this study is to determine the role of emotional intelligence in the relationship between the stress perceptions of emergency medicine doctors and their organizational silence behaviors.MethodsData were collected digitally from 434 doctors working in emergency departments in Turkey. On the assumption that perceived stress was effective on organizational silence behavior and that emotional intelligence mediates this relationship, hypotheses were developed and a mediating effect model was established. The research model and hypotheses were shaped through Structural Equation Modeling (SEM). Hayes 4th model was used to test the research hypotheses. The research model was tested via SPSS Process v4.1 by Andrew F. Hayes.ResultsAccording to the correlation analysis to determine the relationship between the variables, it was determined that perceived stress was positively correlated with organizational silence behavior, emotional intelligence was negatively correlated with perceived stress, and emotional intelligence was negatively correlated with organizational silence. As a result of the mediating effect model test, it was determined that emotional intelligence had a statistically significant mediating effect in the effect of perceived stress on organizational silence.ConclusionWithin the framework of the findings, it is thought that emotional intelligence is a key variable in turning the negative energy between stress and silence into positive.

No abstract

The study examines the relationship between digital skills and political participation, while controlling for political capital and exposure to political information via social media. Digital skills are conceptualized in four sub-types (operational, formal, informational, and strategic) and political participation in three sub-types (online, off-line, and civic participation). The study examines a non-Western sample drawn from the northeastern region of Turkey (n = 400), and data were collected through performance tests developed by van Deursen and van Dijk (2011), and respondents were surveyed regarding their political participation, demographic characteristics, political capital, and exposure to information about politics. Analysis involved exploratory factor analysis for data reduction and OLS regression. Findings indicate that digital skills of each type positively influence political participation and, similarly, exposure to political content through social media and political capital have positive effects on political participation. Digital skills most strongly predict civic and online political participation types, but are empirically unrelated to off-line political participation activities. The study examines a previously unstudied population in the non-Western context of northeast Anatolia, which is a novel empirical test considering nearly all previous studies have examined Western populations. While the overall effect that digital skills positively associate with political participation is generally confirmed, this study reports a nuance that may be culturally specific. In previous studies, digital skill has most strongly influenced online participation forms, while in the Turkish context civic participation is more strongly associated with digital skills.