Laparoscopic surgery can be safely applied in the elderly. Complications can be minimized by carefully selecting patients aged 80 years or older and operating on these patients with experienced teams with good technical capabilities.

Upper gastrointestinal endoscopy is often accompanied by tachycardia which is known to be an important pathogenic factor in the development of myocardial ischemia. The pathogenesis of tachycardia is unknown but the condition is thought to be due to the endocrine response to endoscopy. The purpose of the present study was to investigate the effects of sedation on the endocrine response and cardiorespiratory function. Forty patients scheduled for diagnostic upper gastrointestinal endoscopy were randomized into 2 groups. While the patients in the first group did not receive sedation during upper gastrointestinal endoscopy, the patients in the second group were sedated with intravenous midazolam at the dose of 5 mg for those under 65 years or 2.5 mg for those aged 65 years or more. Midazolam was administered by slow infusion. In both groups, blood pressure, ECG tracing, heart rate, and peripheral oxygen saturation (SpO 2 ) were monitored during endoscopy. In addition, blood samples for the determination of cortisol, glucose and C-reactive protein levels were obtained from patients in both groups prior to and following endoscopy. Heart rate and systolic arterial pressure changes were within normal limits in both groups. Comparison of the two groups regarding the values of these two parameters did not reveal a significant difference, while a statistically significant reduction in SpO 2 was found in the sedation group. No significant differences in serum cortisol, glucose or C-reactive protein levels were observed between the sedated and non-sedated group. Sedation with midazolam did not reduce the endocrine response and the tachycardia developing during upper gastrointestinal endoscopy, but increased the reduction in SpO 2 .

P14 Facial continuous positive airway pressure therapy for cardiogenic pulmonary oedema: a study of its efficacy in an emergency department setting within the UK

ÖZET:Diferansiye tiroit kanserlerinde TNM evreleme sisteminin 8. sürümünde neler değişti? Klinik pratiği nasıl etkileyecek?TNM evreleme sisteminin son olarak sekizinci sürümü (edisyonu) yayınlandı. Tiroit kanserleri TNM evreleme sisteminin 1987 yılında yayınlanan 4. sürümünde yer aldı. Literatürdeki kanıtlara dayalı olarak güncellenen TNM sisteminin her sürümü diğer kanserler gibi diferansiye tiroit kanserleri (DTC) için de bir önceki sürümüne göre önemli bazı farklılıklar içerir. Tiroit kanserleri için günümüze kadar 17 ayrı evreleme sistemi geliştirilmiştir. Bu sistemlerden bir kısmı oldukça karmaşıktır ve pratikte kullanılmaları zordur. Günümüze kadar TNM sisteminde yapılan yeni düzenlemelerle birlikte bu sistemin DTC için farklı hasta gruplarında en tutarlı, uygulanabilir evreleme sitemi olduğu ortaya koyulmuş ve diğer kanser tiplerinde olduğu gibi tiroit kanserlerinde de TNM sistemi günümüzde en sık kullanılan evreleme sistemi olma özelliğini kazanmıştır. Sekizinci sürümün en önemli değişikliği bugüne kadarki sürümlerde prognostik faktör olarak 45 yaş üstü ve altı olarak ayrılan yaşın 55 yaş altı ve üstü olarak düzenlenmesidir. Ayrıca T evrelemesinde T3 tanımında değişiklik dikkati çekmektedir. Yedinci sürümde minimal invaziv ekstratiroidal yayılım tanımı ve bunun örneğinde yer alan peritiroidal yumuşak doku tanımı kaldırılmıştır. Sekizinci sürümde strep kaslarından herhangi birine makroskopik invazyon T3 kategorisine alınmıştır. N evrelemesinde 7. sürümde N1b içinde yer alan üst mediasten lenf düğümü tutulumu N1a kategorisine alınmıştır. Sekizinci sürümde 55 yaş üstündeki hastalarda genel olarak yedinci sürüme göre tüm evrelerde bir evre düşmesi olduğu görülmektedir. Sekizinci sürümde uygun tümör evresi kolayca belirlenebilir. Ellibeş yaşın altındaki hastalarda uzak metaztazı olanlar evre II, uzak metastazı olmayanlar evre I olarak tanımlanmıştır. Ellibeş yaşın üstündeki uzak metastazlı hastalar evre IVB olarak tanımlanmıştır. Ellibeş yaşın üstündeki uzak metastazı olmayan hastaların diğer klinik özelliklere (intratiroidal tümör, makroskopik ekstratiroidal yayılım, lenf nodu metastazı ve uzak metastaz) göre evresi belirlenebilir. Dört cm'den küçük intratiroidal tümörlü (T1, T2) hastalarda lenf düğümü metastazı yoksa evre I, lenf düğümü metastazı varsa evre II olarak tanımlanır. Dört cm'den büyük intratiroidal tümörlü (T3) hastalar lenf düğümü durumuna bakılmaksızın (N0 veya N1) evre II'de yer alır. Makroskopik ekstratiroidal yayılımlı tümörlerde; lenf düğümü metastazı durumuna bakılmaksızın tümör sadece strep kaslarına invaze ise evre II, tümör cilaltı, larinks, trakea, reküren laringeal sinir ve özefagusa yayılmışsa evre III, prevertebral fasya, mediastinal damarlara yayılmş veya karotis arteri sarmışsa evre IVA'da yer alır. TNM evrelemesi DTC'de hastalığa özgün sağkalımı güvenilir olarak öngörebilen bir evreleme sistemidir. Bir önceki sürüme göre TNM'nin sekizinci sürümü DTC'li hastaların büyük bölümünü mortalite açısından düşük riskli gruba evreleme olup, ilk değerlendirmelerde hastalık spesifik surviyi...

No abstract

No abstract

Objective:To compare the postoperative analgesic efficacy of ropivacaine 0.175% and bupivacaine 0.175% injected caudally into infants for lower abdominal surgery.Methods:Eighty infants, aged 3-12 months, ASA I-II scheduled to undergo lower abdominal surgery were randomly allocated to one of the two groups: Group R received 1ml.kg-1 0.175% ropivacaine and Group B received 1ml.kg-1 0.175% bupivacaine via caudal route. Postoperative analgesia, sedation and motor block were evaluated with modified objective pain scale, three-point scale and modified Bromage scale respectively. Postoperative measurements including mean arterial pressure (MAP), heart rate (HR), pain (OPS), sedation and motor block score were recorded for four hours in the postoperative recovery room. Parents were contacted by telephone after 24 hours to question duration of analgesia and side effects.Results:No significant differences were found among the groups in demographic data, MAP, HR, OPS and sedation scores during four hours postoperatively. The duration of analgesia was 527.5±150.62 minutes in Group R, 692.77±139.01 minutes in Group B (p=0.004). Twelve (30%) patients in Group R, 16 (40%) patients in groupB needed rescue analgesics (p=0.348). Rescue analgesics were administered (1 time/2 times) (9/3) (22.5/7.5%) in Group R and 16/0 (40/0%) in Group B, where no statistically significant difference was determined between the groups (p=0.071). Motor blockade was observed in 7 (17.5%) patients in Group R, and 8 (20%) patients in Group B (p=0.774).Conclusion:This study indicated, that a concentration of 0.175% ropivacaine and 0.175% bupivacaine administered to the infants via caudal route both provided effective and similar postoperative pain relief in infants, who underwent lower abdominal surgery.

No abstract