The increase of ANP/BNP concentration in patients with AF results not only from the presence of AF, but also reflects the impaired LV diastolic function. Natriuretic peptides, especially BNP, may be useful in diagnosing LV diastolic dysfunction in patients with AF.

Although electrical cardioversion of atrial fibrillation (AF) is frequently performed, initial energy requirements for cardioversion of persistent AF is still a matter of debate. The aim of the study was to determine the efficacy of biphasic shocks for transthoracic cardioversion of persistent AF and to predict adequate initial energy. A prospective study enrolled 94 consecutive patients with persistent AF, who were referred for elective cardioversion with a biphasic waveform. The paddles were placed in the anterolateral position. A step-up protocol was used to estimate the cardioversion threshold. The initial shock energy was 50 J, with subsequent increments to 100, 200, and 300 J in the event of cardioversion failure. The mean age of the study group was of about 65 years (6 +/- 11 years) and a median duration of AF was 65 days (3-324). Sixty-two out of 94 patients were men, 55% of the study population was classified as having well-controlled hypertension. The overall success rate of cardioversion was 89%, with a mean 2.2 +/- 1.4 shocks, and effective J 217.8 +/- 113 delivered during repeated cardioversions. The success rate of low energy shocks: 50 and 50 +100 J was 51%. By logistic regression analysis the only independent predictor of success at low energy shock was shorter duration of AF (r =-0.51; P = 0.02). Patients with shorter duration of AF have a higher probability for successful cardioversion with low energy. In patients with longer AF duration, a 200 J shock should be considered for cardioversion as the initial energy.

We present a 59-year-old woman who was admitted to hospital after sudden cardiac arrest due to ventricular fibrillation. Finally takotsubo syndrome was diagnosed. In the acute phase of takotsubo syndrome life-threatening ventricular arrhythmias and significant hemodynamic disorders may occur due to strong adrenergic stimulation and myocardial ischemia. It has been proved that the occurrence of torsade de pointes tachycardia in the acute phase of takotsubo cardiomyopathy is associated with QT prolongation. There are no clear guidelines on pharmacological treatment and implantable cardioverter defibrillator implantation after a past takotsubo episode. Takotsubo cardiomyopathy has not been entirely explained as an etiological disease.

Atrial fibrillation is associated with a few folds higher risk of stroke. Traditional vitamin K antagonists used in the prevention of stroke in patients with non-valvular atrial fibrillation are often not efficient enough due to their interactions with a broad range of substances including medicines or food ingridients and problems with monitoring the treatment. New oral anticoagulants pose an alternative for the vitamin K antagonists. They are equally efficient in the prevention of stroke, but are safer and have no requirement for routine coagulation monitoring. We present a case of a patient with atrial fibrillation, high risk of tromboembolism and recurring episodes of hemorrhages. Considering the possible complications, rivaroxaban was administered.

StreszczeniePrzedstawiono przypadek 58-letniego pacjenta z kardiomiopatią rozstrzeniową po implantacji dwujamowego kardiowertera-defibrylatora. U chorego stwierdzono niewydolność węzła zatokowego oraz blok przedsionkowo-komorowy I stopnia. Zarówno stymulacja przedsionkowa w trybie AAI, jak i sekwencyjna w trybie DDD były źle tolerowane przez chorego, prowadząc do nasilenia objawów niewydolności serca. Opcję terapeutyczną stanowiło rozszerzenie układu stymulują-cego do układu resynchronizującego, wiązało się jednak z kolejnym inwazyjnym zabiegiem kardiologicznym. Obecnie różnorodność wszczepialnych urządzeń stymulujących powoduje, że właściwy dobór układu stymulującego, a następnie optymalne programowanie, wymaga uwzględniania wielu, poza obrazem klinicznym, parametrów w badaniach elektrokardiograficznym i echokardiograficznym.Słowa kluczowe: blok przedsionkowo-komorowy, stymulacja serca, resynchronizacja Folia Cardiologica 2016; 11, 1: 75-79 WstępKardiologiczne urządzenia wszczepialne to ważny element w terapii chorych z zaawansowaną skurczową niewydolnoś-cią serca. Ze względu na istotnie zwiększone ryzyko w tej populacji groźnej dla życia arytmii komorowej u większości tych chorych istnieją wskazania do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD, implantable cardioverter-defibrillator) w prewencji pierwotnej nagłego zgonu sercowego. Niewydolności serca często towarzyszą dysfunkcja węzła zatokowego i zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz (A-V, atrio-ventricular) śródkomorowego. Zaburzenia te niekorzystnie wpływają na parametry hemodynamiczne, nasilając objawy niewydolności serca. Wszczepialne urzą-dzenie stymulujące, a takim jest również każdy ICD, powinno jednocześnie korygować zaburzenia układu bodźcoprzewo-dzącego, przyczyniając się do polepszenia czynności serca w tym zakresie. Jednak stymulacja serca nie jest zjawiskiem fizjologicznym i jako taka również może się przyczyniać do pogorszenia wydolności serca. Dlatego niezwykle ważny jest zarówno przemyślany wybór układu stymulującego dostosowanego do istniejących zaburzeń chronotropizmu i przewodzenia, jak i optymalne zaprogramowanie urządze-nia. Niekorzystna, a wręcz szkodliwa stymulacja komorowa z okolicy koniuszka prawej komory powinna ustąpić miejsca bardziej fizjologicznej stymulacji z okolicy przegrody między-komorowej czy drogi odpływu prawej komory oraz stymulacji resynchronizującej z udziałem elektrody lewokomorowej.