What Is a Clinic? Relationships and the Practice of Organizational Ethnography

Abstract

This article examines the practices of ethnographers carrying out research in and, especially, on organizations. Ethnographers studying organizations, like other ethnographers, emphasize close observation and understanding the meaning of actions, words, and artifacts; they differ from other fieldworkers, though, in focusing on the organization itself, not just what happens inside it. Because fieldwork relationships are the core technology of organizational ethnography, this article argues, the challenges of studying organizations differ from the challenges of doing ethnography in other settings or with other analytic purposes precisely because the character of the organization and its activities shape what the researcher can and will study. This article discusses how fieldwork relationships are constrained and shaped as ethnographers submit their projects for ethics review, gain access to research sites, hang out in the organizations they are studying, interview informants, study organizational documents and paperwork, and handle requests to give back to the site.

Beyond the Calculus of Power and Position: Relationships and Theorizing in Ethnography

“…Finally, the question of alignment and misalignment of projects also falls into predictable patterns based on the kind of fieldwork we engage in. Community ethnography and the ethnography of work and organizations, as Heimer (2019) shows, have different relational dynamics. Especially in ethnographies of high-skilled work, the ethnographer is constantly "in the way."…”

Διαμορφώνοντας Μια Εναλλακτική Οργανωσιακή Κουλτούρα Στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας

“…Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σε συνδυασμό με τις τρέχουσες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, όπως η μετανάστευση, δημιουργούν εργασιακά πλαίσια που επεκτείνονται σε πολλαπλές τοποθεσίες ή χρησιμοποιούν τις τηλεπικοινωνίες και την εικονική πραγματικότητα, εμπλουτίζοντας την έρευνα με νέες απρόσμενες διαστάσεις (Delgado & Cruz, 2014. (Heimer, 2018. Moeran, 2000.…”

“…Αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί η οργανωσιακή εθνογραφία δεν είναι τόσο δημοφιλής στη μελέτη των οργανισμών ως μέθοδος, σε συνδυασμό με την ακαδημαϊκή απαίτηση για πολλές και άμεσες δημοσιεύσεις (Cunliffe, 2010). Ταυτόχρονα, μπαίνουν ερωτήματα του τύπου τι γίνεται με τους δεσμούς που ο ερευνητής καλείται γρήγορα να αναπτύξει κι ενδεχομένως γρήγορα πάλι να «αφήσει πίσω» (Heimer, 2018. Moeran, 2000.…”

“…Οι ηγέτες μπορούν να λειτουργήσουν ως εργάτες αλλά και ως μέντορες στην διεργασία μετάδοσης της κουλτούρας στα μέλη (Schein, 2010). Τα κείμενα στους οργανισμούς είναι άλλο ένα πολιτισμικό παράγωγο που επιδέχεται μελέτης και πολλαπλών ερμηνειών από μέλη αλλά και ερευνητές (Heimer, 2018 (Eriksson, Henttonen, & Meriläinen, 2012). Κι αν η εθνογραφία ξεκινά όταν ο ερευνητής αρχίζει να γράφει όσα συνέλεξε κατά την παρατήρηση στο πεδίο (Moeran, 2007), έρχεται εκεί η γραπτή εξιστόρησηερμηνεία που αναμειγνύει συμπεριφορές και νοήματα, μετασχηματίζοντας τον κοινωνικό λόγο σε μια δημόσια γραπτή μορφή (Rosen, 1991).…”

“…Κατά τον χρόνο των 14 μηνών της συλλογής των δεδομένων, η ζωή στην Αργώ έγινε κομμάτι της ζωής της ερευνήτριας, με όλες τις δυσκολίες, τις συγκινήσεις, το «βάρος» από τις ιστορίες των μελών, αλλά και το «φόρτωμα» από τις εντάσεις του προσωπικού. Για τους 14 αυτούς μήνες η προβλεψιμότητα της οργανωσιακής ζωής της Αργούς και η συνέπεια από την ερευνήτρια στο πρόγραμμα δραστηριοτήτων της, της έδινε τη δυνατότητα να παρατηρεί και να συνομιλεί, ακόμα και πίνοντας μια κούπα καφέ εντός του ωραρίου της(Heimer, 2018).Κι αυτή ακριβώς η βιωματική διάσταση και διαπίστωση πλέκεται με την περίφημη αναστοχαστικότητα του (συμμετοχικού) παρατηρητή και θέτει ερωτήματα: Πού σταματάει η ζωή του συστήματος και πού ξεκινά η ερμηνεία του παρατηρητή επί των γεγονότων, η οποία ωστόσο γεννιέται μέσα από τη δική του ζωή στο σύστημα που είναι και κομμάτι της ευρύτερης καθημερινότητάς του; Τα όρια ανάμεσα στην προσκηνιακή και την παρασκηνιακή ζωή του υπό μελέτη οργανισμού μπλέκονται και δεν είναι πια τόσο ευδιάκριτα, ιδίως σε μια δομή που επιζητά την ανοιχτότητα και τη διαφάνεια ως προς τη λειτουργία της. Τα «συνωμοτικά μυστικά», οι «αθέατες» πλευρές των, ομολογουμένως, περιορισμένων αδύτων, οι στιγμές ιδιωτικότητας και μοναδικότητας των φορέων δράσης, οι πληροφορίες που «δεν πρέπει να βγουν παραέξω», παραμένουν ένα κομμάτι της ζωής του προσκηνίου, που ίσως και να ωφελεί να παραμένουν τέτοιες.…”