The concept of brain death did not evolve to benefit organ transplants: Table 1

Abstract

Although it is commonly believed that the concept of brain death (BD) was developed to benefit organ transplants, it evolved independently. Transplantation owed its development to advances in surgery and immunosuppressive treatment; BD owed its origin to the development of intensive care. The first autotransplant was achieved in the early 1900s, when studies of increased intracranial pressure causing respiratory arrest with preserved heartbeat were reported. Between 1902 and 1950, the BD concept was supported by the discovery of EEG, Crile's definition of death, the use of EEG to demonstrate abolition of brain potentials after ischaemia, and Crafoord's statement that death was due to cessation of blood flow. Transplantation saw the first xenotransplant in humans and the first unsuccessful kidney transplant from a cadaver. In the 1950s, circulatory arrest in coma was identified by angiography, and the death of the nervous system and coma dépassé were described. Murray performed the first successful kidney transplant. In the 1960s, the BD concept and organ transplants were instantly linked when the first kidney transplant using a brain-dead donor was performed; Schwab proposed to use EEG in BD; the Harvard Committee report and the Sydney Declaration appeared; the first successful kidney, lung and pancreas transplants using cadaveric (not brain-dead) donors were achieved; Barnard performed the first human heart transplant. This historical review demonstrates that the BD concept and organ transplantation arose separately and advanced in parallel, and only began to progress together in the late 1960s. Therefore, the BD concept did not evolve to benefit transplantation.

Beyin ölümü kriterlerinin tarihsel gelişimi ve kadavradan organ nakline etkisi

“…Bilimin hızlı gelişimi ve varolan ölüm tanımlamalarının yetersiz kalmaya başlaması sonucu, 19.yüzyılda ölümün tanımı tekrar tartışmaya açılmıştır. Durmuş bir kalbin tekrar çalışabileceği 1891 yılında, Dr.Friedrich Maass'ın tarihteki ilk göğüs kompresyonunu uygulamasıyla anlaşılırken [12], yine aynı dönemde çalışmalar yapan Jalland, Horsley gibi bilim adamlarının kafa içi basınç artışı durumlarında solunumun aniden durduğunu, ama kalbin çalışmaya devam ettiğini fark etmeleri üzerine kalp-akciğer temelli ölüm görüşü sarsılmaya başlamıştır [2]. Elektroensefalografinin (EEG) keşfi ve nöroloji biliminin hızlı gelişimi, tarihsel süreci "kalp ölümü" tanımından, günümüzdeki "beyin ölümü" tanımına getirmiştir [1] Beyin ölümü, içerik olarak ilk kez 1959 yılında Mollaret ve Goulon tarafından tanımlanmıştır [13].…”

“…Bu araştırmalar kısa zaman içerisinde 3 önemli sonuç vermiştir. Bunlar Almanya'da yayınlanan "Alman Cerrahi Derneği Önerileri", Dünya Tıp Birliği'nin (WMA) yayınladığı Sydney Deklerasyonu ve Harvard Kriterleridir [2,14,15]. Üçü de 1968 yılında, yayınlanmıştır ve içerik olarak birbirine çok benzemektedir.…”

“…1962 yılında Dr.Joseph Murray, "ilk başarılı kadavradan böbrek nakli"ni gerçekleştirdikten sonra önemi daha iyi anlaşılan "kadavradan organ nakli" konusu, Harvard Kriterleri ile çok daha popüler hale gelmiştir. Hekimler cesaretlenmiş ve zamanla karaciğer, pankreas, kornea, kalp gibi organların kadavradan nakilleri de yapılmaya başlamıştır [2]. 1960'lara kadar iki ayrı yönde ilerleyen "organ nakli" ve "ölüm tanısı" konuları, Harvard Kriterleri'nin yayınlanmasıyla artık ortak bir noktada birleşmiş ve her iki konu birbirine paralel olarak ilerlemiştir [2].…”

‘Brain death’: should it be reconsidered?

“…3 Machado et al 4 recently argued that the neuropathologic entity of total brain infarction/destruction did not evolve to benefit transplantation of vital organs; nevertheless, the term 'brain death' did not enter the medical terminology until the mid-1960s, in response to the rapidly developing field of transplantation medicine. 3 The ad hoc Committee of the Harvard Medical School report did not base its neurological criterion of death on any concept of death, but rather 'was primarily concerned with futility of care and finding ways to help physicians with withdrawal of support'.…”

Morte encefálica: uma discussão encerrada?

“…Although brain death and organ transplantation have presented distinct historical trajectories 46 , from the moment that these two concepts converged, the impact of the latter over the former could no longer be underestimated. Doctors who work in institutions which are renowned for saving lives through transplants are often faced with candidates for transplants who are suffering and dying whilst waiting for organs as well as with the significant improvement in quality of life of patients submitted for successful transplants 30 .…”