Stratejik Siyasal İletişim Bağlamında Referandumlar 16 Nisan 2017 Anayasa Değişikliği Referandumu Twitter Analizi

Abstract

Bu bağlamda bu çalışmanın amacı demokratik katılımın en önemli göstergelerinden biri olan referandum süreçlerinin siyasal aktörler tarafından siyasal kampanya platformu olarak kullanılmasının önemini göstermektir. Çalışmanın önemi Cumhurbaşkanı ile diğer siyasal aktörlerin paylaşımlarının farklılıklarına ve benzerliklerine dikkat çekmektir. Bu nedenle sosyal medyanın önemli platformlarından olan Twitter'ın Türkiye'de siyasi partiler ve liderleri tarafından 16 Nisan 2017 anayasa değişikliği referandumunda siyasal kampanyalar açısından kullanım pratiği araştırılacaktır. Araştırmanın kapsamı 1 Mart-15 Nisan 2017 anayasa değişikliği referandum süreci ile sınırlandırılmıştır. Çalışma, Cumhurbaşkanı ve siyasi parti liderlerinin resmi Twitter hesaplarını referandum sürecine kadar siyasal iletişim bağlamında kendi siyasal kampanyalarını nasıl yürüttükleri konusunda nitel söylem analizi çözümlemesi üzerine kurulmuştur. Araştırmanın sonucunda, referandumda 'EVET' cephesinde bulunan AKP ve MHP'nin Twitter' ı çok yoğun kullandığı tespit edilmiştir. Ayrıca sosyal medya üzerinden pozitif siyasal iletişim kampanya stratejisi yürütmüşlerdir. 'HAYIR' cephesinde yer alan CHP ise referandum süresince sosyal medyayı AKP ve MHP'ye oranla daha az kullanmıştır ve ağırlıklı olarak negatif siyasal iletişim kampanya stratejisini sürdürmüştür. 'EVET've 'HAYIR' cephelerinde yeralan siyasal aktörlerin sosyal medya mecralarından Twitter'ı kullanarak farklı stratejik siyasal iletişim kampanyaları yürüttükleri gösterilmiştir.

Investigation of the Twitter Content of the Candidates from the Perspective of Political Communication in Istanbul Metropolitan Mayoralty Elections

“…Sobaci ve Karkin (2013, s. 419)'a göre, literatürdeki araştırmalarda vurgulanan ortak bulgu, Twitter başta olmak üzere sosyal medya platformlarının kullanımının gün geçtikçe artması ve siyasi iletişimin ve kampanyaların doğası üzerinde derin bir etkiye sahip olmasıdır. Diğer taraftan literatürde, genel seçim (Ahmed vd., 2016;Çelik ve Aktaş, 2017;Güdekli, 2016;Larsoon ve Ihlen, 2015;Silsüpür, 2016;Stier vd., 2018;Vergeer ve Hermans, 2013), devlet başkanlığı seçimleri (Adams ve McCorkindale, 2013;Bossetta, 2018;Christensen, 2013;Doğan ve Ertan, 2016), referandum (Budak, 2018;Emiroğlu, 2019;Demirhan, 2017;Kılıçaslan ve Çalışır, 2018;Örselli vd., 2018) ve yerel seçimler (İkiz vd., 2014;Larsson, 2018;Sobaci ve Karkin, 2013;Triantafillidou vd.,2018;Tongut ve Akman, 2014) gibi alanlarda önemli çalışmalar söz konusudur. Bu çalışmalar daha çok parti, lider veya adayların sosyal medya veya Twitter kullanım pratiklerine odaklanmaktadır.…”

“…Ayrıca politikacılar; başarılı olmak, kendi amaçlarını belirlemek, sorumluluk sahibi olmak, zenginlik, dürüstlük, özgürlük, ulusal güvenlik ve sosyal güç gibi söylemleri Twitter'da öne çıkartabilmektedir (Yılmaz ve Karakaş, 2019). Öte yandan dijital siyasette iktidar partisi ve yakınında yer alanlar daha çok pozitif bir kampanya yürütürken, muhalefet partileri daha çok negatif bir kampanya yürütmeyi tercih edebilmektedir (Kılıçaslan ve Çalışır, 2018).…”