Exacerbation‐prone asthma–intrinsic to severe disease or a unique phenotype?

Abstract

Research performed over the past two decades has helped define the inflammatory nature of bronchial asthma and highlight the importance of anti-inflammatory therapy [1]. Despite the advances in management and widespread use of inhaled corticosteroids, acute exacerbations remain a relatively frequent event for many asthmatics. These events may impact greatly on individual patients, with significant reductions in quality of life [2], long-term declines in lung function [3] and rarely death [4]. Asthma exacerbations also give rise to important social costs; hospitalizations constitute one-third of the $14.7 billion in annual healthcare costs attributable to asthma in the United States [5] and loss of worker productivity due to exacerbations accounts for over half of the €17.7 billion spent annually on asthma in the European Union [5]. Because of these negative consequences, prevention of exacerbations is recommended as a key goal of asthma management [1].Exacerbations of asthma, including those that require emergency department care or hospitalization, occur variably in patients across all levels of severity. In patients with mild-to-moderate asthma, a recent metaanalysis of data derived from registered clinical trials determined that the rate of exacerbations requiring systemic corticosteroids was 0.2 per patient per year, or 1 event for every five patients [6]. In a separate analysis of clinical trial data in patients with severe asthma, the exacerbation rate was 1.5 per patient per year, suggesting that the frequency of exacerbations is related to the underlying severity level of the disease [7].

Ο ρόλος του VEGF (Vascular Endothelial Growth Factor) στην επαγωγή της λευκοτριενικής φλεγμονής των ασθματικών καπνιστών και των ασθματικών με ανθιστάμενο στην θεραπεία άσθμα (refractory asthma)

“…Αυτός ο ασθματικός φαινότυπος που σχετίζεται με συχνές παροξύνσεις, υπολογίζεται στο 40% των ασθενών με σοβαρή νόσο όπως προκύπτει από τα δεδομένα του προγράμματος μελέτης άσθματος SARP(73) Ο φαινότυπος αυτός αποτελεί ένδειξη σοβαρής νόσου και κακής εξέλιξης, και επομένως, είναι πολύ σημαντικός ο καθορισμός των ανοσοπαθολογικών δεικτών που διακρίνουν τον συγκεκριμένο φαινότυπο (74,75). Στη μελέτη του SARP η στατιστική ανάλυση έδειξε ότι οι παράγοντες που σχετίζονται με τον φαινότυπο αυτό είναι η χαμηλή FEV1, η αφρικανική φυλή, η έναρξη του άσθματος σε μικρή ηλικία, το ιστορικό παρόξυνσης μετά από λήψη ασπιρίνης ή ΜΣΑΦ ή πρίν την έμμηνο ρύση (76).…”