Does European defence really matter? Fortunes and misfortunes of the Common Security and Defence Policy

Shifting articulations of space and security: boundary work in European space policy making

“…Yet, while offering valuable insights on the global space security landscape and the burgeoning role of space as a domain of European integration, the handbook is less interested in conceptual understandings. Others have shown how the EU can be seen as a securitising actor par excellence, with an ever-increasing range of activities deemed as issues of space security that demand new and intensified levels of regional cooperation (Peoples 2011, p. 206), and argued that the new security dimension of space calls for a re-definition of the institutional arrangements of European space policy, including a new role for ESA (Suzuki 2003, Peter 2005, Peoples 2011, Naja and Mathieu 2015. The edited volume by Hoerber and Forganni (2020) has addressed the growing security discourse in European space policy-making and pointed to the significance of European integration in space.…”

Great expectations: The Brexit moment in EU security and defence and the return of the capabilities–expectations gap

“…Then there is the familiar problem of the divergent interests of the Member States and differences in strategic culture. 89 The strategic culture of Britain and France, for instance, is built around the desire of both countries to play a major role globally and to be able to deploy expeditionary forces, while their defence posture is based on conventional theories of nuclear deterrence. 90 Germany regards itself as more of a 'civilian power' and is more wary of projecting force abroad, and German strategic culture is deeply rooted in multilateral approaches to continental defence, although there are signs this is changing somewhat.…”

The Development of the European Union’s Common Security and Defense Policy’s Security Dimension and Pesco’s Role: Opportunities and Challenges

“…Dördüncü olarak, AGSP bünyesinde 2003 yılından itibaren yürütülmüş operasyonlar askeriden çok sivil niteliklere sahip olmuştur. Aynı zamanda, AGSP operasyonları AB'ye üye devletleri savunmaktan çok, üçüncü ülkelerde güvenliği sağlamaya odaklanmıştır (Tardy, 2018). Son olarak, 2004 yılında kurulan ve üye devletlerin araştırma ve inovasyon çalışmalarını teşvik ve koordine ederek AB'nin savunma kapasitesinin geliştirilmesine destek olması amaçlanan Avrupa Savunma Ajansı (ASA), üye devletlerin ajansa gerekli yetki ve fonları aktarmaması nedeniyle uzun süre etkinlik kazanamamıştır (Blockmans, 2018).…”

“…Birinci olarak, bu dönemde Avrupa'nın güvenliğini olumsuz anlamda etkileyebilecek yeni güvenlik tehditleri ortaya çıkmıştır ve AB'ye üye devletlerin güvenlik algıları açısından bir yakınlaşma yaşanmıştır. Bu noktada, özellikle Arap Baharı'nın Avrupa'nın periferisinde güvensizlik ve istikrarsızlık ortamı, özellikle Suriye iç savaşının patlak vermesinin ardından Orta Doğu ve Kuzey Afrika bölgesinde yaşanan mülteci krizinin 2015 yılı yaz aylarından itibaren bir Avrupa mülteci krizine dönüşmesi, AB sınırları içerisinde son yıllarda yaşanan terör saldırıları ve dış politikada daha agresif ve saldırgan bir Rusya'nın ortaya çıkması gibi gelişmeler AB'yi yeni nesil ve daha karmaşık güvenlik tehditleri ile karşı karşıya bırakmıştır (Guerzoni, 2017;Tardy, 2018;Koenig ve Walter-Franke, 2017). İkinci olarak, 23 Haziran 2016 tarihinde gerçekleşen Brexit referandumu ile gerek askeri kabiliyetler açısından çok güçlü olan ve Birleşmiş Milletler (BM) Güvenlik Konseyi'nde Fransa'nın yanında AB'ye üye iki devletten birisi olarak faaliyet gösteren gerekse uzun yıllardır Atlantikçi yaklaşımıyla OGSP'nin savunma boyutunda ulusüstü kurumsallaşma çabalarını veto etmiş olan İngiltere'nin AB üyeliğinden ayrılacak olmasının kesinleşmesi, OGSP alanında bütünleşme çalışmaları için AB çevreleri için motivasyon ve uygun bir atmosfer yaratmıştır (Martill ve Sus, 2018 PESCO'nun kurumsal yönetimi, OGSP'nin esnekliğe müsaade etmeyen AB'ye üye tüm ülkeleri içeren hükümetlerarası yapısından kısmen ayrışılması amacıyla "Konsey düzeyi" ve "proje düzeyi" olarak adlandırılan iki ayrı seviyede gerçekleştirilmektedir (Jopp ve Schubert, 2019; Aydın-Düzgit ve Marrone, 2018).…”

“…Bu gelişme ışığında 1999 Helsinki AB Zirvesi'nde hayata geçirilen Avrupa Güvenlik ve Savunma Politikası (AGSP) ve 2009 yılında yürürlüğe giren Lizbon Antlaşması ile oluşturulan Ortak Güvenlik ve Savunma Politikası (OGSP) aracılığıyla, AB'nin güvenlik ve savunma politikalarının ulusüstü seviyede uyumlaştırılması ve Birliğin güvenlik ve savunma aktörlüğünün etkinleştirilmesi hedeflenmiştir. Bununla birlikte, AGSP'nin ve OGSP'nin güvenlik 'boyutu' ön plana çıkmış olup savunma politikalarında amaçlanan bütünleşme ve etkinleşmeye yönelik çabalar yetersiz kalmıştır (Tardy, 2018). Bu noktada, özellikle, AGSP ve OGSP'ye ilişkin hükümetlerarası karar alma süreçlerinde yaşanan veto tehditleri, Avrupa'nın savunulmasının uzun yıllar Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü'ne (NATO) devredilmiş olması ve AB'nin savunma aktörlüğünün kapsamı ve misyonu gibi konularda uzun zaman belirgin bir vizyon ve strateji geliştirilememiş olması gibi faktörler, ortak güvenlik ve savunma politikasının savunma boyutunun az gelişmesine sebebiyet vermiştir.…”