No abstract

Introduction and Aim. With the implementation of multimodal analgesia regimens, Nonsteroidal Anti-Inflammatory Drugs (NSAIDs) are often administered for optimal pain control and reduction of opioid use. The aim of the study was to examine the effects of lornoxicam, a NSAID, on anastomotic healing employing an animal model. Materials and Methods. A total of 28 Wistar rats were randomly assigned in two groups. All animals underwent ascending colonic transection followed by an end-to-end hand sewn anastomosis. Group 1 received intraperitoneally lornoxicam before and daily after surgery. Group 2 received intraperitoneally an equal volume of placebo. Half of the animals in each group were euthanized on the 3rd pod and the remaining on the 7th pod. Macro- and microscopic indicators of anastomotic healing were compared using a two-tailed Fisher exact test. Results. The lornoxicam group significantly decreased fibroblast in growth and reepithelization of the mucosa at the anastomotic site on the 3rd pod and significantly increased occurrence of deep reaching defects, necrosis, and microabscess on the 7th pod. Conclusion. Lornoxicam administration during the perioperative period adversely affects histologic parameters of intestinal anastomotic healing. These effects of lornoxicam administration were not found to induce significant increase of anastomotic dehiscence in the rat model.

Σκοπός της μελέτης: Η λορνοξικάμη είναι Μη Στεροειδές Αντιφλεγμονώδες Φάρμακο που αναστέλλει μη εκλεκτικά την κυκλοοξυγενάση -1 και-2 και χρησιμοποιείται ευρέως στη διαχείριση του μετεγχειρητικού πόνου ως παράγοντας συνδυασμένης αναλγητικής θεραπείας. Στη βιβλιογραφία είναι αμφιλεγόμενη η επίδρασή της στην επούλωση των ιστών καθώς θεωρείται ότι καταστέλλει τη φλεγμονώδη φάση της επούλωσης. Σκοπός της μελέτης αυτής είναι η διερεύνηση της επίδρασης της λορνοξικάμης στην επούλωση αναστομώσεων του παχέος εντέρου σε επίμυες.Υλικό και μέθοδος: Εικοσιτέσσερις ενήλικες άρρενες επίμυες της ποικιλίας Wistar τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες και υπεβλήθηκαν σε διατομή παχέος εντέρου και αναστόμωση. Στην πειραματική ομάδα χορηγήθηκε μετεγχειρητικά, ενδοπεριτοναίκά λορνοξικάμη (1,3 mg/kg Β.Σ.) και στην ομάδα μαρτύρων φυσιολογικός ορός. Τα πειραματόζωα από κάθε ομάδα θανατώθηκαν την 3η ή την 7η μετεγχειρητική ημέρα και αξιολογήθηκε η επούλωση κατά τη νεκροτομή με επισκόπηση από ουδέτερο παρατηρητή και ιστολογικά με χρώση αιματοξυλίνης-ηωσίνης. Αποτελέσματα: Εξετάσθηκαν διάφοροι μακροσκοπικοί και μικροσκοπικοί παράμετροι επουλωτικής διαδικασίας. Το βάθος βλάβης και ο βαθμός νέκρωσης ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερα στην πειραματική ομάδα, όπου και βρέθηκαν περισσότερα περιαναστομωτικά αποστήματα τόσο την 3η όσο και την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Επίσης, ανευρέθηκε μικρότερος βαθμός επιθηλιοποίησης και λιγότεροι ινοβλάστες στην πειραματική ομάδα. Συμπεράσματα: Η χορήγηση λορνοξικάμης φαίνεται να επηρεάζει αρνητικά την επούλωση εντερικών αναστομώσεων κατά την άμεση μετεγχειρητική περίοδο.