No abstract

No abstract

No abstract

No abstract

Doel: Nagaan of Nederlandse werknemers met overgewicht of obesitas een hogere verzuimfrequentie en langere verzuimduur hebben dan werknemers met een normaal gewicht, en de invloed van sportdeelname hierop. Methode: De gegevens zijn afkomstig van een longitudinaal cohort onderzoek in een werkende populatie (n=1284). De verzuimdata zijn door het bedrijf geregistreerd. Multilevelanalyses zijn toegepast om te testen of de verzuimduur en verzuimfrequentie samenhingen met de Body Mass Index (BMI) en of de interactie van BMI en regelmatige sportdeelname een significante relatie had met verzuim. Resultaten: Werknemers met overgewicht (BMI 25-30) hadden alleen een significant hogere middellange verzuimfrequentie dan werknemers met een normaal gewicht (p<0,005). Obese werknemers (BMI!30) verzuimden 14 dagen per jaar meer dan werknemers met een normaal gewicht (p<0,005). Ook de middellange en lange verzuimfrequentie lagen significant hoger (p<0,005). De verschillen tussen werknemers met obesitas en een normaal gewicht waren groter bij hen die niet regelmatig sportten. Deze interactie tussen BMI en regelmatige sportdeelname was alleen significant voor het lange verzuim. Conclusies: Obese werknemers verzuimen vaker en langer, vooral wanneer zij niet regelmatig sporten. Een actief bedrijfsbeleid gericht op de preventie van overgewicht en obesitas is gewenst, zowel vanuit gezondheidskundig oogpunt als vanuit het oogpunt van het bedrijfsrendement.Trefwoorden: obesitas, overgewicht, verzuim, sport, longitudinaal onderzoek Inleiding Momenteel heeft bijna de helft van de volwassen Nederlandse populatie overgewicht en is ruim 10% obees. 1 Mensen met overgewicht en obesitas sterven eerder en hebben een groter risico op het krijgen van chronische ziekten, zoals diabetes type 2, kanker en aandoeningen aan het bewegingsapparaat. 2,3 De jaarlijkse directe kosten voor de gezondheidszorg als gevolg van overgewicht en obesitas werden in 1999 in Nederland al geschat op een half miljard euro. 4 Deze kosten zullen nu hoger liggen, aangezien de prevalentie van overgewicht en obesitas in de afgelopen jaren verder is toegenomen. 5 Overgewicht en obesitas kunnen ook allerlei negatieve arbeidsgebonden effecten hebben, zoals verminderde productiviteit, hoger ziekteverzuim en toename van arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. In 2002 schatte de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg deze indirecte kosten in Nederland op twee miljard euro per jaar. 6 Preventie van overgewicht krijgt de laatste jaren steeds meer aandacht. Tot nu toe is het vooral de overheid die hier aandacht voor heeft, waarbij de gezondheidskundige invalshoek prevaleert. Toch is het de vraag of het bedrijfsleven zich dit probleem niet ook moet aantrekken. Als de prognoses uitkomen dat overgewicht en obesitas de komende jaren in omvang sterk zullen toenemen, dan heeft het bedrijfsleven er de komende jaren een zorg bij, aangezien verwacht mag worden dat de indirecte kosten als gevolg hiervan ook gaan toenemen. Lange tijd vonden werkgevers dat zij hun werknemers niet konden aanspreken op hun...

No abstract

In dit artikel kijken we naar trends in generieke maatregelen en maatwerkafspraken (i-deals) voor langer doorwerken en naar ontwikkelingen over tijd in de duurzame inzetbaarheid van werknemers. Hierbij gaan we specifiek in op verschillen tussen werkgevers op basis van vestigingsgrootte, profit of non-profit, de aan- of afwezigheid van een brancheorganisatie en sector (financiële instellingen, gezondheid & welzijn en horeca). We doen dit op basis van data van de Werkgevers Enquête Arbeidsomstandigheden (WEA) en de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden voor werknemers (NEA). Uit de resultaten blijkt dat werkgevers nog altijd meer ontziemaatregelen treffen dan stimuleringsmaatregelen en dat het gebruik van maatwerkafspraken toeneemt. Grote bedrijven, non-profit bedrijven en bedrijven die zijn aangesloten bij een brancheorganisatie treffen vaker maatregelen voor langer doorwerken. Daarnaast zien we bij werknemers een positieve trend in indicatoren voor duurzame inzetbaarheid, te weten de leeftijd tot waarop men wil en denkt te kunnen doorwerken en de inschatting van de eigen arbeidsmarktpositie. Dit kan deels een effect zijn van de maatregelen die werkgevers getroffen hebben, maar zal ook voor een groot deel te danken zijn aan conjunctuur en wetgeving.

No abstract