Amaç: Çalışmamızda, gebelik döneminde çiftler arası uyum ve prenatal bağlanma arasındaki ilişkiyi incelemek amaçlanmıştır. Hastalar ve Yöntemler: Kesitsel tipteki bu çalışma Ocak-Mart 2018 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinin kadın hastalıkları-doğum polikliniğine başvuran n=195 gebe üzerinde yürütülmüştür. Araştırma verileri, "Anket Formu'' , "Çiftler Uyum Ölçeği (ÇUÖ)" ve "Prenatal Bağlanma Envanteri (PBE)'' kullanılarak toplanmıştır. Bulgular: Gebelerin yaş ortalaması 29.5±6.3, eşlerinin yaş ortalaması 32.2±7.2'tür. Gebelerin %71,1'inin tanışarak evlendiği ve evlilik süresi ortalamalarının 7.1±6.4 olduğu bulunmuştur. Gebelerin %49,2'sinin 3. trimesterde olduğu, %71,6'sının planlı gebelik yaşadığı belirlenmiştir. Gebelik sürecinde, gebelerin %83,8'inin duygusal destek aldığı, %77,7'sinin eşten ve %74,1'nin aileden duygusal destek aldığı saptanmıştır. Gebelerin ÇUÖ puan ortalamasının 91,7±32,3, PBE puan ortalamasının ise 64,9±21,2 olduğu saptanırken, ölçekler arasında pozitif yönde anlamlı bir ilişki olduğu bulunmuştur (p<0,001). Tanışarak evlenen, planlı gebelik yaşayan, duygusal ya da fiziksel yönden destek alanların ÇUÖ ve PBE puan ortalamaları arasında pozitif yönde anlamlı ilişki olduğu belirlenmiştir (p<0,001). Sonuç: Gebelerin çift uyumu arttıkça prenatal bağlanma da artmaktadır. Tanışarak evlenen, planlı gebelik yaşayan, duygusal ya da fiziksel yönden destek alan gebelerin çift uyumu ve prenatal bağlanması daha yüksektir.

No abstract

No abstract

Aim: This study aims to investigate the relation between body perception and acceptance of prenancy related with the weight gain during the pregnancy. Material-Method: This cross-sectional study was conducted between December 2017 and January 2018 at the Health Research and Application Center Hospital, Gynecology and Urology Polyclinics of a university in Edirne. The study was conducted with 185 women who presented to the hospital. Data were collected with the information form prepared by the researchers according to the literature, The Subscale Body Perception of Pregnancy Self-Perception of Pregnants Scale (SPSS-BPP) and The subscale Acceptance of Pregnancy of Prenatal Self-Evaluation Questionnaire (PSEQ-AP). Results: The mean of age was found 29.9 ± 6.4 years, marriage time was 7.3 ± 6.5 years, gestational week was 26.0 ± 8.3 weeks, the mean of weight that they gained during pregnancy was 9.1 ± 4.1 kilos. It was determined that 64.9% of pregnants were uncomfortable with kilos and 14.6% of them thought that others were uncomfortable with their kilos. The mean of subscale Body Perception of Pregnancy of SPPS was 15.7 ± 5.4. The mean of subscale Acceptance of Pregnancy of PSEQ scores were 23.8 ± 14.6. There was a correlation between SPSS-BPP scores and PSEQ-AP scores of pregnant women. There was a correlation between weight they gained during pregnancy and SPSS-BPP and PSEQ-AP scores of pregnant women. Conclusion: According to results, while the body perception of pregnancy increased positively, the acceptance of pregnancy also increased. When the acceptance of pregnancy increased, body perception also affected positively.

ÖZ Amaç

Tarih boyunca dans, toplumların kültürel ve sosyal yaşantısında önemli bir rol oynamış ve bir tür sanat ve eğlenceye dönüşmüştür. Kişinin bedeninin ve duygularının bütünleşmesini sağlayan dans, antik çağlardan beri bir sağaltım yöntemi olarak kullanılmaktadır. Kişinin bedenini kullanarak kendini ifade etmesini sağlayan dans, terapi için güçlü bir araçtır. Kişinin duygusal, bilişsel, fiziksel ve sosyal bütünlüğünü güçlendirmek için hareketin terapötik kullanımını temel alan dans ve hareket terapisi ise 1940'lı yılların sonundan itibaren farklı hasta ve hastalık gruplarında sıklıkla kullanılmaktadır. Bu makalede, sağlık çalışanlarının dans ve hareket terapisinin etkileri ve farklı hasta gruplarında kullanımı hakkında literatür doğrultusunda bilgilendirilmesi ve ruhsal hastalıklarda beden zihin odaklı girişimlerin geliştirilmesine katkı sağlaması amaçlanmıştır.

Hemşirelerin meslekte sürekli kaygı durumunu deneyimlemesinin ekip içi, hasta ve bakım verenlerle iletişimsel problem yaşamalarına ve hataların oluşmasına sebebiyet verebileceği öngörülmektedir. Bu nedenle bu araştırmada hemşirelik son sınıf öğrencilerinin iletişim becerileri ile sürekli kaygı durumlarının ve aralarındaki ilişkinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Tanımlayıcı olan bu çalışmanın evrenini bir devlet üniversitesinin hemşirelik bölümünün son sınıfında okuyan ve araştırmaya katılmayı kabul eden öğrenciler oluşturmuştur. Araştırmanın verileri "Kişisel bilgi formu", "İletişim Yeterlilik Ölçeği" ve "Sürekli Kaygı Envanteri" kullanılarak yüz yüze görüşme yöntemiyle toplanmıştır. Verilerin analizinde, aritmetik ortalama, standart sapma, ortanca, mod, yüzde, frekans, ve Spearman korelasyon analizi kullanılmıştır. Çalışmaya katılan öğrencilerin iletişim yeterlilikleri ile sürekli kaygı durumlarının orta seviyenin üzerinde olduğu ve öğrencilerin iletişim yeterliliği arttıkça sürekli kaygı düzeylerinin azaldığı saptanmıştır (p<0,05). Öğrencilerin iletişim yeterliklerini geliştirecek yenilikçi uygulamaların müfredat ve program içeriğine eklenmesinin gerekliliği önerilmektedir.

No abstract