The goal of this study was to determine the nutritional value and nutrients provided by each meal and snack of consumed by university students. Subjects were randomly selected from volunteer students at five universities in Ankara. A sample of 400 students (167 female and 233 male) aged between 19 and 24 years participated in this study. A questionnaire designed to assess general characteristics, anthropometric measurements, and 24 hours dietary records was administered using face to face interviews. According to body mass index classifications, 69.5% of male students, and 77.7% of female students were found to be in the normal weight categories. Overweight categories were found to be 25.1% and 5.6% for males and females, respectively. Breakfast and lunch were the most frequently skipped meals, with a total of 47.7% of students skipping breakfast and 25.2% skipping lunch. The percentages of energy deficiency were found to be 78.4% in males, and 81.1% in females. Dinner was the main meal for consumption of energy and the other nutrients, except saturated fatty acids, for both genders. Also, dinner was the largest contributor of energy in both genders. Students ate more bread, cereals, and meat at dinner than during the other meals and snacks. Fruit was consumed more during snacks than at the other meals by all students. It was concluded that students need more nutritional information about healthy nutritional habits, adequate intake of nutrients, and ideal body weights.

Ramadan fasting had no significant effect on the macronutrient composition of the breast milk and consequently the growth of the infants. There were significant differences in some of the micronutrients such as zinc, magnesium and potassium. The nutritional status of lactating women was affected by Ramadan fasting. All of the nutrient intakes (except vitamins A, E and C) decreased during Ramadan. For these reasons, it would seem prudent to excuse lactating women from fasting during Ramadan.

No abstract

Cancer patients could be provided with nutritional education, and arrangements could be made with hospital nutritional services in order to prevent malnutrition.

During the follow-up, significant nutritional changes were determined. To prevent malnutrition, periodical screening of nutritional status should be a priority and a standard policy for elderly people, especially for those institutionalised.

Objective: This study was planned to investigate the effects of diet and physical activity on resting metabolic rate (RMR) measured by indirect calorimetry, and body composition assessed by dual energy-X-ray absorptiometry (DXA). Materials and Methods: This is a longitudinal, clinical intervention study of weight loss diet daily with/without exercise for 12 weeks. Overweight women with a body mass index (BMI): 25.0-29.9 kg/m 2 and obese women with a BMI>30.0 kg/m 2 (n:37), aged 20-45 years were included in the study. The subjects were divided into two groups: DA -the group received diet alone (n:20), DPA -the group received diet and exercise therapy (n:17). Various anthropometric measurements were performed; body composition of the subjects were measured by DXA and bioelectrical impedance analyzer (BIA) and resting energy expenditure (REE) was assessed by Cosmed K4 B2 at the beginning and end of the study. Results: Basal metabolic rate (BMR) and RMR during the weight loss program in DA group were significantly lower than at baseline (p<0.001). While BMR measurements decreased, RMR levels increased significantly in DPA group at the end of the study (p<0.001). There were significant differences between the groups in terms of body weight (kg) (p=0.001), body fat mass (kg) (p=0.001) and body fat percentage (%) (p<0.05) that was measured by DXA. ÖzetAmaç: Bu araştırma, diyet ve fiziksel aktivitenin indirekt kalorimetrik yöntem ile ölçülen dinlenme metabolizma hızı (DMH) ve Dual-enerji X-ray absorpsiyometre (DXA) ile ölçülen vücut bileşimine etkilerini saptamak üzere planlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışma, 12 hafta süresince günlük uygulanan zayıflama diyeti ve/veya egzersizin etkisinin incelendiği uzunlamasına planlanan klinik bir araştırmadır. Yaşları 20-45 yıl arasında değişen, beden kütle indeksi (BKİ): 25,0-29,9 kg/m 2 olan fazla kilolu ve BKİ > 30,0 kg/m 2 olan şişman kadınlar (n:37) çalışmaya alınmıştır. Bireyler iki gruba ayrılarak ilk gruba tek başına diyet (n:20), ikinci gruba ise diyete ek olarak egzersiz tedavisi uygulanmıştır (n:17). Çalışmanın başında ve sonunda, DXA ve biyoelektrik impedans analizörü (BİA) kullanılarak bireylerin antropometrik ölçümleri ile vücut bileşimleri ve Cosmed K4 B2 cihazı ile dinlenme durumunda enerji harcaması (DEE) ölçümleri alınmıştır. Bulgular: Diyet (DA) grubundaki bireylerin bazal metabolizma hızı (BMH) ve DMH ölçümleri zayıflama süresince başlangıç değerlerine göre düşük bulunmuştur (p<0,001). Diyet+aktivite (DPA) grubundaki bireylerin başlangıca göre BMH ölçümlerinde azalma gözlenirken, DMH düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı artışın olduğu saptanmıştır (p<0,001). Bireylerin DXA ile saptanan vücut ağırlığı (p=0,001), vücut yağ kütlesi (kg) (p=0,001Original Article / Orijinal Makale ve vücut yağ oranı (%) (p<0,05) ölçüm değerlerindeki farklılık grup içi ve gruplar arasında istatistiksel olarak önemli bulunmuştur. Sonuç: Zayıflama diyeti ve egzersizin birlikte, vücut yağ kaybının hızlandırılması ve yağsız doku kütlesinin korunumunun sağlanması; ek olarak DMR düzeyi...

No abstract

Kırılganlık yaşa bağlı olarak birden çok sistemde oluşan fizyolojik değişiklikler nedeniyle ortaya çıkan geriatrik sendromlardan biridir. Akut ve kronik hastalıklar, kronik inflamasyon, çevresel faktörler (stres, malnütrisyon vb.) ve genetik gibi etmenler kırılganlığın patogenezinde rol oynayabilmektedir. Kırılgan yaşlıların düşme, engellilik, hastaneye yatış ve erken ölüm riskleri daha yüksektir. Yaşlı bireyin ağırlık kaybı, bitkinlik/halsizlik hissi, fiziksel aktivite, yürüme hızı ve el kavrama gücü değerlendirilerek kırılganlık tespit edilir. Klinikte kırılganlığın tanısı için Fried Kırılganlık Ölçeği sıklıkla kullanılmaktadır. Ülkemizde yapılan çalışmalarda kırılganlık prevalansı %27,8-44,5 arasında bulunmuştur. Yaşlı nüfusun artmasıyla birlikte kırılganlığın önlenmesi ve tedavisine yönelik yapılan çalışmalar da önem kazanmıştır. Beslenme kırılganlıkla yakından ilişkili bir faktördür. Kırılganlığın tanı kriterleri arasında yer alan; istemsiz ağırlık kaybı, kas gücünün azalması, tükenmişlik duygusu, azalmış fiziksel aktivite ve yavaş yürüme hızı, yetersiz beslenme durumundan etkilenir. Beslenme ve kırılganlık arasındaki ilişkiyi inceleyen çalışmalarda enerji, protein, D vitamini, antioksidan besin öğelerinin yeterli alımı ve Akdeniz diyetinin koruyucu etkisi gösterilmiştir. Kırılganlığın önlenmesi ve tedavisinde; egzersiz, yeterli protein alımı (1,2-1,5 g/kg/gün) ve gerekli durumlarda oral beslenme solüsyonlarının kullanılması önerilmektedir. Ayrıca anemi ve depresyonun tedavi edilmesi, serum düzeyinin izlenip düşük olduğu durumlarda D vitamini desteği verilmesi gerekliliği vurgulanmaktadır. Kırılganlıkla ilgili faktörlerin belirlenmesi, önlenmesi ve tedavi planı için protokollerin geliştirilmesi hem klinik uygulama hem de ülke ekonomisi açısından oldukça önemlidir.