No abstract

Objective: Atrial fibrillation (AF), commonly observed in advanced ages, displays striking age dependent increase and increased P wave dispersion (PWD) has been shown to be a predictor of AF. In this study we sought to determine whether P wave duration and PWD increase with aging. Method and Results:Eighty-three elderly subjects (group-I mean age 75±8 years) and 40 healthy young subjects (group-II, mean age 37±6 years) participated in this study. 12-lead ECG recorded at a paper speed of 50mm/s was obtained from each participant. Maximum (Pmax) and minimum P wave duration (Pmin) was measured manually with a caliper and the difference between two values was defined as PWD. Pmax and PWD were significantly higher in group-I compared to group-II. (98±8 vs. 93±8 p=0.01, 41±12 vs. 34±13 p=0.002, respectively). Among the elderly population when those with cardiovascular disorders such as hypertension, coronary artery disease and heart failure were excluded, Pmax and PWD were still significantly higher than the young population. (Pmax: 98±7 vs. 93±7, p=0.02 and PWD: 42±11 vs. 34±13, p=0.002). Moreover, on correlation analysis a positive correlation was detected between Pmax and PWD and aging. (r=0.29, p=0.004; r=0.30, p=0.003 respectively). Conclusion:PWD shows age dependent increase and may be a useful marker for estimation the risk of developing AF seen in advanced ages Key Words: Aging, p wave dispersion, atrial fibrillation ÖZET Yafl ile P Dalga Dispersiyonu Aras›ndaki IliflkiAmaç: ‹leri yafllarda yag›n olarak görülen atriyal fibrilasyon; yafl ba¤›ml› olarak çarp›c› bir art›fl göstermek-tedir ve artm›fl p dalga dispersiyonunun atriyal fibrilasyonun bir ön gördürücüsü oldu¤u gösterilmifltir. Bu çal›flmada, yaflla birlikte p dalga dispersiyonunun art›p artmad›¤›n› araflt›rd›k.Metod ve Bulgular: 83 yafll› hasta (grup-1; yafl ortalamas› 75±8 y›l) ve 40 sa¤l›kl› genç birey (grup-2; yafl ortalamas› 37±6 y›l) bu çal›flmaya dahil edildi. Her bir kat›l›mc›dan 50 mm/s ka¤›t h›z›nda 12-derivasyonlu EKG kayd› al›nd›. Maksimum ve minimum p dalga süreleri cetvel ile manuel olarak ölçüldü ve her iki de¤er aras›ndaki fark P dalga dispersiyonu (PDD) olarak tan›mland›. grup-1 maksimum p dalga süresi ve PDD anlaml› flekilde grup-2'den yüksek idi (98±8 ve 93±8 ms p=0.01; 41±12 ve 34±13 ms p=0.002, s›ra-s›yla). Yafll› grup aras›nda hipertansiyon, koroner arter hastal›¤› ve kalp yetersizli¤i gibi kardiyovasküler hastal›klar› olanlar d›flland›¤›nda bile maksimum p dalga süresi ve PDD yine de genç popülasyondan yük-sek idi (Pmax: 98±7 ve 93±7 ms , p=0.02; PDD: 42±11 ve 34±13ms, p=0.002). Üstelik, korelasyon analizinde maksimum p dalga süresi, PDD ve yafl aras›nda pozitif bir korelasyon saptand› (r=0.29, p=0.004; r=0.30, p=0.003 s›ras›yla).Sonuç: PDD yafl ba¤›ml› art›fl göstermektedir ve ileri yafllarda görülen atriyal fibrilasyon geliflim riskini tahmin etmek için faydal› bir gösterge olabilir.

Hayvan beslemesinde kullanılacak kaba yemlere ait besin içeriklerinin ve kalite parametrelerinin önceden bilinmesi başarılı bir hayvancılık için büyük öneme sahiptir. Bu çalışma doğal olarak yetişen bazı buğdaygil yem bitkisi türlerinin yem kalitesini belirlemek amacıyla yürütülmüştür. Dicle Üniversitesi kampüs alanında yeralan doğal vejetasyondan 2017 yılında toplanan 13 değişik buğdaygil cinsine ait 15 buğdaygil yem bitkisi türü, araştırmanın materyalini oluşturmuştur. Bitki türlerine ait doğadan toplanan tohumlar Dicle Üniversitesi Ziraat Fakültesi Araştırma arazinde ayrı ayrı parsellere ekilerek, çiçeklenme döneminde ot ile ilgi analizlerinin yapılması için hasat edilmiştir. Her parselden 3 tekerrürlü olarak alınan kuru ot örnekleri Dicle Üniversitesi Bilim ve Teknoloji Uygulama ve Araştırma Merkezi (DÜBTAM) Laboratuarlarında analiz edilmiştir. İncelenen özelliklere ait veriler üzerinde yapılan istatiksel analiz sonucuna göre, incelenen tüm özellikler için buğdaygil bitki türlerinin 0.01 düzeyinde birbirlerinden farklı olduğu saptanmıştır. Ayrıca araştırmada incelenen özelliklerin 15 buğdaygil türü arasında aşağıdaki aralıklarda değişim gösterdiği belirlenmiştir; ham protein oranı (HP)-%6.2-19.3; kuru madde oranı (KMO)-%88.9-91.7; asit deterjanda çözünmeyen lif oranı (ADF)-%22.9-43.2; nötral deterjanda çözünmeyen lif oranı (NDF)-%45.9-74.6; asit deterjanda çözünmeyen protein oranı (ADP)-%0.08-0.63; sindirilebilir kuru madde oranı (SKM) %55.3-71.0; kuru madde tüketimi oranı (KMT)-%1.61-2.62 ve nisbi yem değerleri (NYD)-68.9-143.1. Biplot analiz yöntemiyle yapılan analizlerde ise aşağıdaki sonuçlara ulaşılmıştır. İncelenen özelliklerin birbirinden farklı 5 grup oluşturduğu belirlenmiştir. Kuru madde oranı, ADF ve NDF oranlarından oluşan 3 özellik arasında olumlu ve önemli ilişki saptanmış olup, bu üç özellik bakımından sindirilebilirlik oranı ve nisbi yem değerleri en düşük olan Bromus tectorum türü öne çıkmıştır. Öte yandan, aynı grupta yeralan ham protein oranı, magnezyum içeriği ve sindirilebilir kuru madde oranı özellikleri arasında da olumlu ve önemli ilişki olduğu saptanmıştır. Bu üç özelliğin bulunduğu grupta yer alan tek buğdaygil türü olan Lolium perenne türü dikkat çekici bulunmuştur. Yine aynı şekilde nisbi yem değeri ve kuru madde tüketim oranı özellikleri arasında da önemli olumlu ilişki olduğu belirlenmiş olup, iki özellik bakımından ise Festuca arundinacea ve Phalaris canariensis türleri öne çıkmıştır.

SUMMARYThe study was held to evaluate genotype × environment interactions and stability status of twenty common vetch (Vicia sativa L.) genotypes in terms of fresh forage yield trait by using additive main effects and multiplicative interactions analysis (AMMI). Field trials of the study were carried out during 2008-09, 2009-10 and 2010-11 growing seasons under the rainfed conditions of two different locations of the Southeastern Anatolia region of Turkey. The field trials were established according to randomized blocks design with three replications. Additive main effects and multiplicative interactions analysis (AMMI) showed that the effect of environments on genotype × environment interactions were found quite high levels for fresh forage yield trait. The first three principal component axes (IPCA 1 IPCA 2 and IPCA 3) were found highly significant (P<0.01), and they accounted for 93.44% of the total genotype by environmental interaction. Furthermore, the effect of environments on forage yields of common vetch genotypes was found to be highest (42.23%), it was followed by genotype×environment interaction (GEI) (36.13%) and genotypic effects (21.64%). AMMI analysis revealed that with their high yield means, and lower IPCA-1 scores, close to zero, respectively, D-135 (G6), IFVS-2541 (G4) and IFVS-715 (G3) were considered to be possessing high stable fresh forage yields. Therefore, these genotypes should be preferred for forage yield production in Southeastern Anatolia region conditions.

ÖZET

ve Phlomis kotschyana) kullanılmıştır. Her tür için bitkilerin çiçeklenme döneminde üç tekerrürlü olarak alınan otlarında analizler yapılmıştır. Analiz sonuçlarına göre tıbbi ve aromatik bitkilerin ham protein (HP) oranları % 10.74-24.59, asit deterjanda çözünmeyen lif (ADF) oranları % 17.31-40.99, nötral deterjanda çözünmeyen lif (NDF) oranları % 26.39-56.34, sindirilebilir kuru madde (SKM) oranları % 57.0-75.4, kuru madde tüketim (KMT) oranları % 2.13-4.55, nispi yem değerleri (NYD) 94.1-251.2, kalsiyum (Ca) oranları % 0.94-2.01, magnezyum (Mg) oranları % 0.25-0.63, potasyum (K) oranları % 1.76-3.78 ve fosfor (P) oranları % 0.14-0.32 arasında değişim göstermiştir. Araştırmada başta Ocimum basilicum türü olmak üzere türlerin 11 tanesinin en iyi ot kalitesini ifade eden Prime sınıfında yer aldığı belirlenmiştir. Melissa officinalis türü 145.4 nispi yem değeri ile bir alt sınıf olan birinci sınıfta, en düşük nispi yem değerine (94.1) sahip Phlomis kotschyana türünün ise üçüncü kalite sınıfında yer aldığı belirlenmiştir. Bu çalışma, tıbbi ve aromatik bitkilerin yüksek kalitede yem üretme potansiyeline sahip olduğunu göstermiştir. Ancak bu bitki türlerine ait otlar, hayvanların yoğun tüketimine sunulmadan önce alkoloid ve glikozit gibi toksik madde içerikleri ile beraber, kalsiyum ve fosfor gibi mineral madde içeriklerindeki uyumsuzluklardan kaynaklanabilecek olumsuzluklara da dikkat edilmesi gerektiği unutulmamalıdır.

The study was conducted to determine forage quality criteria of Salvia multicaulis VAHL. species collected from different locations of Southeastern Anatolia Region of Turkey in 2018. Results of statistical analysis of the study data revealed that there were significant differences among the locations for all of the investigated traits. Additionally, among the locations the investigated traits were changed as following; dry matter content (DM) 88.66-91.58%, crude protein content (CP) 16.47-25.37%, insoluble protein content in acid detergent (ADP) 0.8%-1.10%, acid detergent fiber content (ADF) 22.08-29.54%, neutral detergent fiber content (NDF) 29.71-%43.85%, calcium (Ca) content 1.22-1.82%, phosphor (P) content 0.23-0,40%, Ca:P ratio 3.05-6.87, potassium (K) content 1.20-2.58%, magnesium (Mg) content 0.28-0.46% and K/(Ca+Mg) ratio 0.55-1.44. Results of the study revealed that dry forage of Salvia multicaulis species is both rich in terms of crude protein content and having a high digestibility level and its macro minerals content and K/(Ca+Mg) ratio to be sufficient for animal feeding. However, due to its too high level Ca:P ratio than critical top level (2:1), it is important to be careful against the risk of poisoning of animals when the forages of this species are used in animal feeding. Hence, additional research is required to determine the harmful effect of the species on the livestock health.

No abstract