Edukacja międzykulturowa rozwija się w kontekście narastających problemów wielokulturowego świata, wielonarodowych i wielowyznaniowych państw, trudnego procesu kształtowania się demokratycznych społeczeństw wielokulturowych. Obecnie kulturowe poczucie wspól-noty wydaje się być niemożliwe bez wsparcia ekonomicznego, bez korzystnej pozycji tej wspólnoty w strukturach państwa, bez znaczącego miejsca w stratyfikacji społecznej i korzystania z zasobów ekonomiczno-gospodarczych. Stąd istotne wydają się być następujące pytania: w jakim zakresie określone grupy kulturowe, jej reprezentanci, uczestniczą w życiu społecz-no-politycznym określonego kraju? Czy i w jakim zakresie formułowane są oskarżenia wobec funkcjonujących grup kulturowych w danym kraju w kontekście pogłębiającego się zróżnicowania ekonomicznego, wzrostu wzajemnych niechęci, odżywania złej pamięci, nieufności, nacjonalizmu, ksenofobii, megalomanii, rasizmu, terroryzmu? Kultura, jako czynnik różnicujący, może zamykać tożsamościowo lub otwierać na Innych i ich kultury. Jednak ten proces zawsze dzieje się w określonych warunkach społecznych, kulturowych, ekonomicznych, politycznych. W zależności od warunków, określonego kontekstu, każda grupa narodowościowa, etniczna czy religijno-wyznaniowa poszukuje sposobów zachowania określonych wartości, korzystnej pozycji w strukturach, w określonej stratyfikacji społecznej, korzystania z zasobów gospodarczych, ekonomicznych. Problemem ustawicznym było i jest to, w jakim zakresie i stopniu były te grupy uznawane i szanowane. W historii niejednokrotnie edukacja była i często jest także obecnie czynnikiem indoktrynacji społeczno-politycznej, czynnikiem asymilacji, podporządkowania,