Summary Τhe clinical significance of de novo post‐transplant anti‐HLA donor‐specific antibodies (DSA) was evaluated using 4241 serum samples collected between 2000 and 2007 from 597 renal transplant recipients. Patients transplanted before December 1996 (n = 77) were included in the historic group and those transplanted thereafter (n = 520) were included in the study group. All recipients were negative for DSA before transplantation (Tx). Post‐Tx, de novo DSA were detected in 92/597 (15.4%) patients, while 196 had third party anti‐HLA antibodies (DSA‐negative). DSA were more frequent in the historic group (33.8%) compared with the study group (12.7%) (P < 0.001). Anti‐HLA class‐II DSA predominated in both groups (84.6% vs. 69.7%). Recipients of HLA class II‐incompatible grafts developed DSA more frequently than those receiving HLA class II‐compatible grafts (17.9% vs.7.9%, P = 0.003), directed mainly against HLA‐DQ graft molecules (64/446, 14.4%). DSA production was not different between presensitized and nonsensitized patients (P = 0.842). Graft survival was higher in patients without antibodies compared with DSA‐positive (log‐rank test, P = 0.002) and DSA‐negative patients (log‐rank test, P = 0.002). Univariate and multivariate analysis showed independent association for DSA class I (HR = 31.78), DSA class II (HR = 20.92) and non‐DSA (HR = 5.94) and graft failure. We conclude that HLA class II incompatible graft transplantations need careful monitoring and should be avoided in high immunological risk cases.

SummaryHuman leukocyte antigen alloantibodies have a multitude of damaging effects on the allograft, both complement (C′) activation and Fc-independent ones. To date, the clinical significance of non-C′ fixing (NCF) HLA donor-specific antibodies (DSA) is still unclear. In this study, we investigated whether renal transplant recipients with NCF-DSA subclasses (IgG2/IgG4, IgA1/IgA2) are at higher risk of graft loss compared to patients with exclusively C′ fixing (IgG1/IgG3). Blood samples from 274 patients were analyzed for HLA IgG and IgA subclasses using a modified single-antigen bead assay. We identified 50 (18.2%) patients with circulating NCF antibodies either DSA (n = 17) or against third-party HLA (n = 33). NCF-DSAs were preferentially of IgG2/IgG4 isotype (11/17) and were mainly directed against HLA class II (13/17). NCF DSA were present as a mixture with strong C′ fixing IgG1/IgG3. Graft survival was similar between patients with exclusively C′ fixing antibodies and those with a mixture panel (log rang test P = 0.162), and also among patients with different immunoglobulin isotype and subclasses (long-rank test, P = 0.732). We conclude that expansion of DSA to NCF subclasses postrenal transplantation does not seem to be associated with worse graft survival as compared to the presence of exclusive C′ fixing subclasses.

H παρουσία ειδικών έναντι των αντιγόνων του δότη ΙgG αντι-HLA αντισωμάτων (ΕΔΑ) έχει συσχετισθεί με οξεία και χρόνια απόρριψη και φτωχή επιβίωση του μοσχεύματος. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η αναζήτηση de novo παραγόμενων μετά από μεταμόσχευση νεφρού ΕΔΑ και η εκτίμηση της κλινικής τους σημασίας στην πορεία της μεταμόσχευσης. Tη χρονική περίοδο 2000-2010, 4241 οροί από 600 λήπτες νεφρικού μοσχεύματος αναλύθηκαν για την αναζήτηση δημιουργίας de novo ΕΔΑ. Κανένας ασθενής δεν μεταμοσχεύθηκε με προσχηματισμένα ειδικά στο δότη αντισώματα. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: την ιστορική ομάδα ελέγχου αποτελούμενη από ασθενείς που μεταμοσχεύτηκαν πριν το Δεκέμβριο 1996 (n=77) και την ομάδα μελέτης αποτελούμενη από ασθενείς που μεταμοσχεύτηξαν αργότερα (n=523). Tα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι μετά τη μεταμόσχευση, de novο ΕΔΑ ανιχνεύθηκαν σε 92/600 (15,3%) ασθενείς, ενώ σε 196 (32,7%) ασθενείς ανιχνεύθηκαν μη-ειδικά έναντι του δότη αντι-HLA αντισώματα (ΕΔΑ-αρνητικοί).Τα ΕΔΑ εμφανίστηκαν με μεγαλύτερη συχνότητα στην ιστορική ομάδα (33,8%) σε σχέση με την ομάδα μελέτης (12,6%) (P<0.001) και κατευθύνονταν κυρίως έναντι των HLA τάξης ΙΙ μορίων και στις δύο ομάδες (84,6% vs. 69,7%), κατά προτίμηση έναντι των ΗLA-DQ. Η συχνότητα ανίχνευσης de novo ΕΔΑ δεν διέφερε μεταξύ των προευαισθητοποιημένων (44/344,12,8%) και των μη-προευαισθητοποιημένών ασθενών (22/179,12,3%) (P=0,842), ενώ οι ασθενείς που έλαβαν HLA τάξης ΙΙ ασύμβατα μοσχεύματα ανέπτυξαν συχνότερα ΕΔΑ σε σχέση με τους ασθενείς που έλαβαν HLA τάξης ΙΙ συμβατά μοσχεύματα (17,8% vs.7,9%, P=0,003). Επιπλέον, η πλειοψηφία των αντι-HLA-DQ αντισωμάτων (82,2%) στρέφονταν έναντι «κοινών» επιτόπων που μοιράζονταν ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά ΗLA αλληλόμορφα. Τα ΕΔΑ τάξης Ι (ΗR=31,78), ΕΔΑ τάξης ΙΙ (ΗR=20,92) και μη-ΕΔΑ (ΗR=5,94) αποτέλεσαν ανεξάρτητους προγνωστικούς παράγοντες απώλειας του μοσχεύματος.Συμπερασματικά, τα αποτελέσματά της παρούσας μελέτης επιβεβαιώνουν την ισχυρή συσχέτιση των de novo ΕΔΑ με την απώλεια του μοσχεύματος. Μεταμοσχεύσεις με HLA τάξης ΙΙ ασυμβατότητα σχετίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα ανάπτυξης ΕΔΑ, κυρίως έναντι των HLA-DQ ασύμβατων αντιγόνων του μοσχεύματος και απαιτούν την επιλογή κατάλληλης ανοσοκαταστολής. Ασθενείς που μεταμοσχεύονται με HLA τάξης ΙΙ ασύμβατα αντιγόνα χρειάζονται συχνή παρακολούθηση μετά τη μεταμόσχευση.