No abstract

Background: We investigated associations between baseline use of immunosuppressive drugs and severity of Coronavirus Disease 2019 (COVID-19) in autoimmune hepatitis (AIH). Patients and methods: Data of AIH patients with laboratory confirmed COVID-19 were retrospectively collected from 15 countries. The outcomes of AIH patients who were on immunosuppression at the time of COVID-19 were compared to patients who were not on AIH medication. The clinical courses of COVID-19 were classified as (i)-no hospitalization, (ii)-hospitalization without oxygen supplementation, (iii)hospitalization with oxygen supplementation by nasal cannula or mask, (iv)-intensive care unit (ICU) admission with non-invasive mechanical ventilation, (v)-ICU admission with invasive mechanical ventilation or (vi)-death and analysed using ordinal logistic regression. Results: We included 254 AIH patients (79.5%, female) with a median age of 50 (range, 17-85) years. At the onset of COVID-19, 234 patients (92.1%) were on treatment with glucocorticoids (n = 156), thiopurines (n = 151), mycophenolate mofetil (n = 22) or tacrolimus (n = 16), alone or in combinations. Overall, 94 (37%) patients were hospitalized and 18 (7.1%) patients died. Use of systemic glucocorticoids (adjusted odds ratio [aOR] 4.73, 95% CI 1.12-25.89) and thiopurines (aOR 4.78, 95% CI 1.33-23.50) for AIH was associated with worse COVID-19 severity, after adjusting for age-sex, comorbidities and presence of cirrhosis. Baseline treatment with mycophenolate mofetil (aOR 3.56, 95% CI 0.76-20.56) and tacrolimus (aOR 4.09, 95% CI 0.69-27.00) were also associated with more severe COVID-19 courses in a smaller subset of treated patients. Conclusion: Baseline treatment with systemic glucocorticoids or thiopurines prior to the onset of COVID-19 was significantly associated with COVID-19 severity in patients with AIH.

Our results suggest that activated RAS may sustain hepatic fibrogenesis in AIH. Measurement of serum ACE offers an easy, accurate and inexpensive noninvasive method that differentiates significant from nonsignificant liver fibrosis in AIH. Blockade of RAS may exert beneficial effects on fibrosis progression in AIH.

Amaç: Çölyak hastalığı intestinal emilim bozukluğu karakterizedir ve bilinen tek etkili tedavisi ömür boyu glutensiz diyete uyumdur. Glutensiz diyete uymak intestinal mukozayı önemli ölçüde iyileştirebilir ve morbidite ve mortalite riskini azaltabilir. Bu çalışmanın amacı yetişkin çölyak hastalarının glutensiz diyete uyumlarını incelemektir. Bireyler ve Yöntem: Toplam 45 yetişkin (13 erkek, 32 kadın) çölyak hastası çalışmaya alınmıştır. Bütün katılımcılara genel demografik özellikleri, beslenme alışkanlıkları ve glutensiz diyete uyumları ile ilgili sorular içeren bir anket uygulanmıştır. Vücut ağırlığı ve boy uzunluğu değerleri katılımcılar tarafından bildirilmiştir. İstatistiksel anlamlılık p<0.05 olarak kabul edilmiştir. Bulgular: Katılımcıların ortalama yaşı 38.5±12.2 yıl ve teşhisin konulmasından sonra geçen ortalama süre 5.2±5.6 yıldır. Ortalama beden kütle indeksi erkeklerde ve kadınlarda sırasıyla 23.5±3.3 kg/m2 ve 23.9±4.9 kg/m2’dir. Çölyak hastalığının başından beri en sık görülen semptomlar yorgunluk (%70), dispeptik semptomlar (%56.4), güç kaybı (%56.1), bulantı (%48.7) ve vücut ağırlık kaybıdır (%46.2). Teşhis konulmasından sonra geçen süreye göre glutensiz diyete uyum oranları, 2 yıldan daha kısa süreyle hasta olanlarda %80 ve 2-5 yıldır çölyak hastası olanlarda %38.9’dur. Ancak 5 yıldan daha uzun süredir çölyak hastası olanların uyumu %83.3’tür. En sık tüketilen gluten içeren besinler hazır et ürünleri (%65), hazır salça (%44.7), çikolata (%31.6), ketçap (%30.6) ve beyaz ekmektir (%23.7). Ek olarak hazır et ürünlerinin tüketim oranı daha uzun süredir çölyak hastası olanlarda anlamlı olarak daha yüksektir (p<0.05). Sonuç: Çölyak hastalığında etkili diyetsel tedavinin beslenme durumu ve yaşam kalitesini iyileştirdiği ve metabolik komplikasyonları azalttığı bilindiğinden tüm çölyak hastalarının diyete her zaman uymaları beklenmektedir. Ancak bu çalışma sonucunda en yüksek uyumun görüldüğü çölyak hastalarında bile bu oranın istenilen düzeyden düşük olduğu ve çölyak hastalarının diyete uyumda sorun oluşturan işlenmiş besinleri dikkatli tüketmeleri gerektiği sonucuna ulaşılmıştır.