Cel
Celem niniejszej pracy jest opis ścieżek realizacji innowacji społecznych w obrębie psychologii w Polsce, na podstawie trzech wdrożonych rozwiązań na rzecz osób ze spektrum autyzmu: Wolontariatu Koleżeńskiego „Mary i Max”, gry terapeutycznej Autilius oraz warsztatów umiejętności społecznych PEERS®. Rozwiązania te były wypracowywane w ramach współpracy trzech sektorów (pozarządowego, publicznego i prywatnego) i w oparciu o różne mechanizmy finansowania. Posłużą one jako przykłady w celu zidentyfikowania możliwości oraz barier rozwoju innowacji społecznych w Polsce. Ostatnim celem artykułu jest zaproponowanie jednego z potencjalnych rozwiązań, które mogą przyczynić się do wzrostu innowacji społecznych.
Tezy
Innowacje społeczne można zdefiniować jako wszelkie produkty, usługi, procesy i regulacje, które są nowe w danym kontekście oraz wykazują przewagę względem wcześniej stosowanych w rozwiązywaniu problemów społecznych. Powstawanie innowacji jest złożonym procesem, który składa się następujących etapów: 1) Identyfikowanie problemu, 2) Generowanie idei i propozycji rozwiązań, 3) Tworzenie prototypów i testowanie (w tym ocena skuteczności), 4) Wdrożenie i utrzymanie w czasie (sustaining), 5) Skalowanie i rozpowszechnianie, 6) Zmiana systemowa. Tworzenie i wdrażanie innowacji społecznych wymagają wielospecjalistycznego zespołu, współpracy międzysektorowej oraz długoterminowego planu finansowania. Wszystkie te elementy zostaną omówione w odniesieniu do trzech opisywanych rozwiązań.
Konkluzje
W Polsce brakuje wypracowanych ścieżek tworzenia i wdrażania innowacji społecznych, które powinny objąć wsparcie w formowaniu zespołu, a także tworzenie mechanizmów finansowania, przestrzeni do współpracy międzysektorowej i źródeł know-how. Rozwiązaniem, które mogłoby wesprzeć proces tworzenia innowacji społecznych, byłyby Akademickie Inkubatory Innowacji Społecznych (AIIS) – miejsca spotkań dla różnych środowisk, nie tylko sektora prywatnego i nauki.
