Touch in the new ‘1.5‐metre society’

Assemblage Thinking in Lockdown: An Autoethnographic Approach

“…I also hope that this article will be followed by further research on present-day cultural production, autoethnographic and otherwise, and which can help “pluralize the experience” (Stanley 2015, 163) of everyday life during COVID-19. While much interesting work is already emerging (Burton 2021; de Klerk 2020; Erni and Striphas 2021; Harris and Jones 2021; Kawalec 2020; Prior 2020; Stanley 2020), it is pertinent that the dialogue I am contributing towards here encompasses within it successive temporal stages, more actants (especially vaccines, but also variants of the virus), occupying different social positionalities, in cultures across the world. Given that this pandemic is bearing on lived experience for billions across the globe, especially now in the Global South, COVID-19 restrictions as a cultural and social phenomenon—in all their heterogeneity—merit scholarly understanding.…”

The needs of patients and their families under inpatient hospice care at the time of the COVID-19 pandemic – similarities and differences. Qualitative research

“…Niemożność fizycznego kontaktu z ukochanymi w tym niezwykle intymnym, przepełnionym wrażliwością i bezsilnością ważnym momencie życia, jakim jest umieranie, pokazuje tragizm sytuacji, w jakiej znaleźli się pacjenci hospicjum. Problem ten został dostrzeżony przez wielu badaczy (kwestię tę podejmują między innymi Durgun, de Klerk, Solomon, Strang czy Visser [12,15,[19][20][21]). De Klerk opisuje, jak pandemia wpłynęła na opiekę, odzierając z bliskości i fizycznej obecności, a czasem nawet całkowicie ją uniemożliwiając (przypadki COVID-19 w domach opieki i spowodowa-ne tym radykalne zmniejszenie liczby personelu) [20].…”

“…Problem ten został dostrzeżony przez wielu badaczy (kwestię tę podejmują między innymi Durgun, de Klerk, Solomon, Strang czy Visser [12,15,[19][20][21]). De Klerk opisuje, jak pandemia wpłynęła na opiekę, odzierając z bliskości i fizycznej obecności, a czasem nawet całkowicie ją uniemożliwiając (przypadki COVID-19 w domach opieki i spowodowa-ne tym radykalne zmniejszenie liczby personelu) [20]. Ten problem bardzo dosadnie punktuje Buchbinder: What is it like to die without recalling the last time you saw the flesh of a real human face?…”

“…możliwość wyrażenia woli albo przeprowadzenia end of life discussions -procesu oswajania rodziny oraz chorego ze zbliżającą się śmiercią [21]. Badacze przywołują historie rodzin żegnających się z umierającym przez Facetime, krótkofalówkę albo przez szybę oraz samotną żałobę w kwarantannie i wpływ pandemii na ceremonie pogrzebowe [19,20]. W jednym z kwestionariuszy możemy przeczytać: Nie wyobrażam sobie, że będę umierać sama.…”