Όταν το Νόµπελ για την Ποίηση απονεµήθηκε, το 1996, στην Πολωνή Βισλάβα Σιµπόρσκα, η ποιήτρια ξεκίνησε το λόγο της ως εξής: «Λένε πως σε µια οµιλία, δυσκολότερη πάντα είναι η πρώτη πρόταση. Εγώ, λοιπόν, την έχω ξεπεράσει». Είναι προφανές ότι, αντικαθιστώντας την «οµιλία» µε «πρόλογο», µπορώ ήδη, µε ασφάλεια, να ισχυριστώ ακριβώς το ίδιο.Η διδακτορική µου διατριβή είναι, πρώτα απ' όλα, η γραπτή αποτύπωση και το τέλος µιας περιπέτειας που, αναµφίβολα, µε σηµάδεψε ανεξίτηλα και ποικιλότροπα. Είναι η κατάληξη µιας µακρόχρονης και επίπονης πορείας σε ερευνητική τροχιά, µε άγνωστη, εκ των προτέρων, την τελική της έκβαση αλλά και εκβολή, όπως συµβαίνει άλλωστε µε κάθε τι που αξίζει στ' αλήθεια να αποκτηθεί. Μια περίοδος, µοναχική εν πολλοίς, όπου πτοηµένες διαθέσεις εναλλάσσονταν µε ιαµατικές ανατάσεις όταν, επιτέλους, υποχωρούσε ένα µέρος της σκιάς και έβγαινε στο φως η ζητούµενη κανονικότητα· ανατάσεις που κορυφώνονταν όταν οι υψηλών απαιτήσεων αξιολογητές της πορείας έγνεφαν καταφατικά.Όταν ξεκίνησα, οπλισµένη µε τη βεβαιότητα της άγνοιας, δεν είχα, ούτε κατ' ελάχιστον, ιδέα για το σε τί µέλλοντα διαρκείας των ρηµάτων εργάζοµαι, απογοητεύοµαι, υποµένω, επιµένω, προχωρώ και όλων των συνωνύµων τους έµπαινα. Με την ψυχοφθόρα αµφιβολία να τρίζει σε κάθε βήµα και κάθε νέα ιδέα να είναι φοδραρισµένη µε την αίρεσή της. Όµως, η επιµονή της σταγόνας κάνει τους σταλακτίτες. Ο χρόνος κύλησε, η εργασία ολοκληρώθηκε και οι δυσκολίες, σήµερα, µοιάζουν να δόθηκαν επωφελής αντιπαροχή για να χτιστεί ένα από τα µεγάλα µου όνειρα.Οδηγοί µου όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο επιβλέπων την εργασία, αν. καθ. ∆ηµήτρης Αραβαντινός, και οι συνεπιβλέποντες, καθ. ∆ηµήτρης Μπίκας και αν. καθ. Αικατερίνη Ευµορφοπούλου. Η πολυεπίπεδη και έντονα ανωθητική συµβολή τους στην ποιότητα της εργασίας µου υπήρξε καθοριστική. Αποτέλεσαν τους πλανήτες που µε την επιστηµονική τους βαρύτητα και την αµέριστη και πέραν πάσης προσδοκίας συµπαράστασή τους µε κράτησαν σε συνεχή τροχιά προσπαθειών. Ολόψυχα τους ευχαριστώ.Θα ήθελα επίσης να µνηµονεύσω την αξέχαστη, απούσα σήµερα από τη ζωή, καθ. Νιόβη Χρυσοµαλλίδου, η οποία συµµετείχε στο αρχικό σχήµα της τριµελούς Συµβουλευτικής Επιτροπής και µε βοήθησε σηµαντικά τα πρώτα χρόνια µε τις πολύτιµες συµβουλές της.Τέλος, εν γνώσει µου ότι λειτουργώ σε σχήµα πρωθύστερο, θα αναφερθώ στους γονείς µου. Υπήρξαν το απολύτως αναγκαίο, για µια τέτοια προσπάθεια, υλικό και ψυχολογικό ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ