Therapeutic Community Program for Opioid-Dependent Treatment Seekers

Abstract

Background: Therapeutic community program (TCP) is available for opioid users in Iran (Persia), the most populous Persian Gulf country. TCP can reduce opioid use and some associated harms. However, there are few studies about TCP in Iran. Objectives: The current qualitative study aimed to explore the self-perceived positive and negative aspects of TCP among a group of Persian opioid users in Tehran. Methods: The study was conducted at a large men-only TC center between December 2010 and July 2011. Overall, 50 opioid users were interviewed in eight roundtable meetings. Nine key informants were individually interviewed. NVivo 10 was used to thematically analyze the data. Results: The mean age of the participants was 38 (SD = 9) years. Participants were dependent on opioids. The thematic data analyses indicated that peer support, group meetings, and the lack of medications were the most frequently self-perceived positive aspects of TCP. Untreated withdrawal symptoms, long duration of residence, anxiety, and depression were the most frequently reported negative aspects of TCP. Conclusions:The identified positive treatment aspects should be considered to improve the TCP quality. The identified negative treatment aspects should be managed in the provision of TCP.

Διαμορφώνοντας Μια Εναλλακτική Οργανωσιακή Κουλτούρα Στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας

“…Έτσι, οι θεραπευτικές κοινότητες λειτουργούν πιο αποτελεσματικά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μετά το πέρας της θεραπείας σε βαθμό ανάλογο με το χρονικό διάστημα παραμονής σε αυτήν. Ο χρόνος αυτός δεν εξισώνεται μεν με τον χρόνο που σωρεύεται από προηγούμενες διαφορετικές προσπάθειες για θεραπεία, αλλά η εμπειρία προηγούμενης θεραπείας αξιολογείται θετικά(Babaie, & Razeghi, 2013. Darke, Campell, & Popple, 2012.…”

“…Ακόμα, η μακρόχρονη παραμονή σε θεραπευτικό πρόγραμμα φαίνεται να έχει θετική επίδραση σε άτομα με παρελθόν βεβαρυμένο από παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές(Mandell et al, 2008). είναι η επιρροή των θεραπευτικών προγραμμάτων στους παράγοντες που σχετίζονται με την εργασιακή απασχόληση, την ψυχική υγεία, τις νομικές συνθήκες, το οικογενειακό και κοινωνικό πλαίσιο σε σύγκριση με την απουσία θεραπείας(Wouter Vanderplasschen et al, 2013), καθώς η θεραπευτική κοινότητα δημιουργεί το κοινωνικό και ψυχολογικό περιβάλλον για την ανάρρωση(Babaie & Razeghi, 2013).Παρά τη μακρόχρονη και παγκόσμια παρουσία των θεραπευτικών προγραμμάτων και κοινοτήτων, αυτά εξακολουθούν να παρέχουν περιορισμένη κάλυψη ως προς το εύρος των ουσιών χρήσης, τα προγράμματα διαμονής είναι ιδιαίτερα κοστοβόρα, ενώ τα ερευνητικά δεδομένα έχουν δείξει ότι η αποτελεσματικότητά τους είναι περιορισμένη. Επίσης, τα υψηλά ποσοστά διαρροών και υποτροπών, οι προσδοκίες των χρηστών σε συνδυασμό με τις κοινωνικές νόρμες και την κριτική για την επίδραση μιας μακρόχρονης παραμονής σε ένα κλειστό θεραπευτικό πρόγραμμα, θέτουν επιπλέον ερωτήματα για την καταλληλότητα αυτής της θεραπευτικής επιλογής(Wouter Vanderplasschen et al, 2013).Σε ό,τι αφορά τα ιεραρχημένα θεραπευτικά προγράμματα, παρά τις ασφαλιστικές δικλείδες που διαθέτουν, οι γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των μελών του προσωπικού, του προσωπικού με τα μέλη, αλλά και μεταξύ των μελών δύνανται να μεταβληθούν σε σχέσεις απρόσωπες σε μια υπαλληλική ιεραρχία.…”

“…Η βίαιη συμπεριφορά συνιστά άλλον έναν λόγο αποβολής των μελών. Τα στοιχεία για τις μονάδες φαρμακευτικής αντιμετώπισης της εξάρτησης για το ίδιο χρονικό διάστημα δείχνουν μια σταθεροποίηση του αριθμού των θεραπευόμενων σε αντιδιαστολή με τη συνεχώς αυξητική τάση που παρουσίαζε την αμέσως προηγούμενη δεκαετία 2002 -2012 και με αντίστοιχο διπλασιασμό των μονάδων υποκατάστατων(ΕΠΙΨΥ, 2017).Κι ενώ διεθνώς γίνεται λόγος για την αναγκαιότητα συνδυαστικών θεραπειών προς τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα(Babaie & Razeghi, 2013), ο Poulopoulos (2012), σχολιάζοντας την αύξηση των μελών στα προγράμματα υποκατάστασης και τη μείωση αυτών στα στεγνά και προκρίνοντας τα δεύτερα, καταθέτει πως εν μέσω οικονομικής κρίσης και λόγω λιγότερου λειτουργικού κόστους των πρώτων φαίνεται να ξεκινά μια τάση μείωσης των ευκαιριών για προσωπική ανάπτυξη μέσα από την απεξάρτηση. Τα κίνητρα για αλλαγή του τρόπου ζωής είναι μάλλον περιορισμένα, ενώ τα εμπόδια στην εύρεση εργασίας περιορίζουν ακόμα περισσότερο την κινητοποίηση των χρηστών για αλλαγή μακριά από ουσίες ή φαρμακευτικά υποκατάστατα.…”