The identity of an emigrant in a new society – state: between constancy and change

Abstract

W sytuacji każdego emigranta, który znalazł się w nowym społeczeństwie--państwie występuje odmienność i niezgodność postaw. Emigrant chce jak najszybciej i w miarę wszechstronnie wejść w nowe dla siebie społeczeństwopaństwo, a jednocześnie zachowuje swoją dotychczasową tożsamość wsobną i społeczną . W krótkim czasie nie jest w stanie ich się wyzbyć, nawet gdyby tego chciał. Z psychospołecznego punktu widzenia jest to niemożliwe. Dopiero jego dzieci i wnuki mogą przejść i na ogół przechodzą od jednej tożsamości kulturowej do drugiej. Z kolei nowe społeczeństwo-państwo, jego obywatele, instytucje społeczne i państwowe chcą jak najszybszego włączenia emigranta w całościowe swoje życie. Czynią też wiele zabiegów w tym kierunku, aby mówił ich językiem, znał ich historię, przestrzegał ich praw, norm i wzorów zachowań, uczestniczył w działaniach wyrażających wolę społeczeństwa-państwa, także wówczas, gdyby one były nieprzychylne, a nawet wrogie, wobec społeczeństwa-państwa, z którego on pochodzi. Proces wchodzenia emigranta w nowe społeczeństwo jest długi, trudny, przebiega w różnym tempie. Wyodrębnia się dwa zasadnicze jego rodzaje: to proces asymilacji i proces integracji. Nowoczesne państwa, przyjmując doktrynę wielokulturowości jako bardziej odpowiadającą prawom człowieka, przyjmują model integracji i wiele z nich deklaruje go zapisem konstytucyjnym.Zjawisko trwałości przy swojej dotychczasowej tożsamości społecznej i proces wchodzenia w nowe społeczeństwo-państwo przedstawiam w niniejszym opracowaniu na podstawie wyników badań empirycznych. Przeprowadzono je wśród polskich emigrantów w Niemczech, Francji, USA i Wielkiej Brytanii w oparciu o identyczny kwestionariusz, z modyfikacjami podyktowanymi Rozróżnienie na te dwie tożsamości w przypadku jednostki [zob. więcej: Dyczewski,].