The Dramaturgy of Senecan Tragedy

Kohn, Thomas D.

doi:10.3998/mpub.4578760

Cited by 42 publications

(7 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Order By: Relevance

“…1256-61;Mayer (2002) 31-2. For defence of its potential enactment on stage, see Fortey and Glucker (1975) 713-15; Sutton (1986) 52-3;and Kohn (2013) 76-8. 95 The thematic importance of the Phaedra's final Act has been explored by Segal (1982) 215-20, and Most (1992) 394-5, and touched upon more lightly by Davis (1983) 117; Boyle (1985) 1304 and 1332-4; and Bexley ( 2011) 389.…”

Section: Identifying Hippolytusmentioning

confidence: 99%

See 1 more Smart Citation

Seneca's Characters

Bexley

2022

View full text Add to dashboard Cite

Seneca's Characters addresses one of the most enduring and least theorised elements of literature: fictional character and its relationship to actual, human selfhood. Where does the boundary between character and person lie? While the characters we encounter in texts are obviously not 'real' people, they still possess person-like qualities that stimulate our attention and engagement. How is this relationship formulated in contexts of theatrical performance, where characters are set in motion by actual people, actual bodies and voices? This book addresses such questions by focusing on issues of coherence, imitation, appearance and autonomous action. It argues for the plays' sophisticated treatment of character, their acknowledgement of its purely fictional ontology alongside deep – and often dark – appreciation of its quasi-human qualities. Seneca's Characters offers a fresh perspective on the playwright's powerful tragic aesthetics that will stimulate scholars and students alike.

show abstract

Section: Identifying Hippolytusmentioning

confidence: 99%

“…Sutton (1986) 52-3 envisions the remains brought on at Phaed.1156, the beginning of Act 5. Kohn (2013) 76-8 has them brought on at Phaed. 1247 and thus has Phaedra lament over an imaginary corpse.…”

mentioning

confidence: 99%

Seneca's Characters

Bexley

2022

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…5 I use the term 'audience' throughout this paper regardless of the debate over whether Seneca's tragedies were or were not intended for performance, and the adjacent debate over whether they are in fact performable. Those in favor of treating the plays as fully stageable dramatic scripts include: Sutton (1986) and Kohn (2013); those who define Seneca as 'recitation drama' include: Zwierlein (1966); Fantham (1992) 34-49;and Goldberg (2000). For a new approach to the question of dramatic recitation, see Bexley (forthcoming).…”

Section: This Act Of Subordination Is What Makes Knowledge Such a Deementioning

confidence: 99%

“…Although Pratt (1939) 93-5 and (1989) 98-9 has far more patience for the extispicy's symbolism, he too regards it as a symptom of Senecan 'melodrama'. Recent, favorable appraisal of Seneca's dramatic aims in the Oedipus is given by Boyle (2011) and Kohn (2013) 32-49. individuals in his search for Laius' killer, Seneca's Oedipus confronts evidence much more directly, in the form of prophetic utterances and rituals that demand analysis from protagonist and audience alike. 3 Prophecy, extispicy, and memory take on metapoetic qualities in this play, functioning as quasi-literary texts that Oedipus must scour for meaning.…”

mentioning

confidence: 99%

Doubtful Certainties: The Politics of Reading in Seneca’s Oedipus

Bexley¹

2016

Wordplay and Powerplay in Latin Poetry

View full text Add to dashboard Cite

Qui legis Oedipoden caligantemque Thyesten, Colchidas et Scyllas, quid nisi monstra legis?-Martial, 10.4.1-2 non tam interest quo animo scribatur quam quo accipiatur-Cicero, Ad Fam 6.7.1 Summary: This paper examines Seneca's Oedipus as a reader both of poetry and of himself. I argue that when Seneca describes prophecy (233-38; 626-58) and extispicy (293-399), he presents these acts as poetic texts that demand interpretation and that Oedipus repeatedly fails to comprehend. The tragedy overall emphasizes the gap between the protagonist's assumed knowledge and the audience's. As a result, it belittles Oedipus' authoritarian attitude and creates a sustained joke at his expense. Seneca undermines Oedipus by depicting him, simultaneously, as a paranoid ruler bent on enforcing his own version of events, and as the unwitting object of others' analysis. Over the course of the play, Oedipus is reduced to a set of signs that Seneca invites the audience to decode. The playwright also uses the binary dubius / certus to illustrate Oedipus' increasing lack of political and analytical control.

show abstract

“…1.8-10, Υγ. 14.10, 14.19, 42-43, 224, 255, 270 Στερεότυπη χωρο-χρονική εκτύλιξη επεισοδίου Grimal (1963), Reckford (1974), Papamichael (1982), Pratt (1983), 91-96, Davis (1984), Boyle (1985), (1987), Segal (1986b), Coffey-Mayer (1990), Gérard (1993), 20-37, Paschalis (1994), Morelli (1995), Ράϊος (1998), Mayer (2002), (2013), Littlewood (2004), 259-301, Armstrong (2006), 278-298, Moreno (2008, Staley (2009), Kohn (2013), 66-80, Chaumartin (2013…”

Section: το απρόσµενο και η µεταστροφήmentioning

confidence: 99%

Ο Μύθος Της Φαίδρας Και Του Ιππόλυτου Στο Αρχαίο Ελληνικό Και Ρωμαϊκό Δράμα, Και Η Πρόσληψή Του Στη Νεότερη Δραματουργία

Alexiou¹,

Αλεξίου²

View full text Add to dashboard Cite

Στην παρούσα διατριβή υπό τον τίτλο: «Ο μύθος της Φαίδρας και του Ιππόλυτου στο αρχαίο ελληνικό και ρωμαϊκό δράμα και η πρόσληψή του στη νεότερη δραματουργία», μελετάται διαχρονικά και διακειμενικά το μυθικό επεισόδιο της Φαίδρας και του Ιππόλυτου, από την πρώτη σωζόμενη εκδοχή του Ιππόλυτου Στεφανηφόρου μέχρι τη σύγχρονη δραματουργική επανεγραφή της Sarah Kane. Στο εκτενές Εισαγωγικό Κεφάλαιο η έρευνα εστιάζει στο θεματικό μοτίβο της γυναίκας του Πετεφρή, παράδειγμα του οποίου αποτελεί το μελετώμενο επεισόδιο, αλλά και στις αποσπασματικές ομόθεμες πραγματεύσεις, του Ιππόλυτου Καλυπτόμενου και της σοφόκλειας Φαίδρας. Η σωζόμενη εκδοχή του Στεφανηφόρου, η οποία αποτελεί και τη θεματολογική βάση, για σκοπούς σύγκρισης με μεταγενέστερες εκδοχές, μελετάται στο πρώτο Κεφάλαιο. Στο δεύτερο Κεφάλαιο μελετάται η οβιδιανή επιστολή της Φαίδρας προς τον Ιππόλυτο, και στο τρίτο, η δραματική εκδοχή από τον Σενέκα. Στο τέταρτο και τελευταίο Κεφάλαιο μελετάται η πρόσληψη του μυθικού επεισοδίου από τη νεότερη δραματουργία, μέσα από επιλεγμένα, αντιπροσωπευτικά, θεατρικά έργα από τον 16ο εως τον 20ο αιώνα. Μέσα από τη συγκεκριμένη μελέτη προβάλλονται ειδικά ζητήματα για την εκάστοτε εκδοχή, όπως η πραγμάτευση του δάνειου λογοτεχνικού υλικού, η σχέση με την πρώτη εκδοχή του Ευριπίδη, η διατήρηση ή απαλοιφή των δραματικών στοιχείων που συγκροτούν την εκάστοτε εκδοχή, οι συγγραφικές επιλογές και καινοτομίες του εκάστοτε συγγραφέα και κυρίως η σκιαγράφηση των πρωταγωνιστών Φαίδρας - Ιππόλυτου, αλλά και ο σημαντικός ρόλος του Θησέα και της Τροφού αντίστοιχα. Η λειτουργία του θεϊκού στοιχείου και η επιβολή των θεών στο δραματικό περιβάλλον του Ευριπίδη απαλείφεται μέσα στο διακείμενο και αντικαθίσταται από την προσωπική επιλογή, και ελεύθερη βούληση των πρωταγωνιστών, και ιδιαίτερα την ανάληψη των ευθυνών για τις πράξεις τους. Η διαχρονική μελέτη του επεισοδίου καταδεικνύει τη δυνατότητα προσαρμογής του στο δραματικό πλαίσιο που ορίζει κάθε συγγραφέας, ενώ ο μύθος διατηρεί ως επί το πλείστον την τυπική μορφή του.

show abstract

The Dramaturgy of Senecan Tragedy

Cited by 42 publications

References 0 publications

Seneca's Characters

Seneca's Characters

Doubtful Certainties: The Politics of Reading in Seneca’s Oedipus

Ο Μύθος Της Φαίδρας Και Του Ιππόλυτου Στο Αρχαίο Ελληνικό Και Ρωμαϊκό Δράμα, Και Η Πρόσληψή Του Στη Νεότερη Δραματουργία

Contact Info

Product

Resources

About