The Correlation of Childhood Physical Abuse History and Later Abuse in a Group of Turkish Population

Abstract

Domestic violence is passed from one generation to the next, and it affects not only the victim but also the psychological states of the witnesses, and especially the psychosocial development of children. Studies have reported that those who have been the victim of or witnessing violence during their childhood will use violence to a greater extent as adults in their own families. This research examines the relationships between a history of childhood physical abuse, likelihood of psychiatric diagnoses, and potential for being a perpetrator of childhood physical abuse in adulthood among women who received psychiatric treatment and in the healthy population from Turkey. Estimates of the prevalence of childhood physical abuse vary depending on definition and setting. The frequency of witnessing and undergoing physical abuse within the family during childhood is much higher in the psychiatrically disordered group than the healthy controls. Childhood physical abuse history is one of the major risk factors for being an abuser in adulthood. The best indicator of physically abusing one's own children was found to be as physical abuse during the childhood period rather than psychiatric diagnosis. There is a large body of research indicating that adults who have been abused as children are more likely to abuse their own children than adults without this history. This is an important study from the point of view that consequences of violence can span generations. Further studies with different risk factor and populations will help to identify different dimensions of the problem.

Domestic Violence

“…[9,12,13] Kurbanlar, çeşitli silahlar aracılığı ile ağrı, yaralanma ve duygusal sıkıntı oluşturmak için itilip, yumruklanıp, tekmelenip, boğazlanmıştır. Mağdurlar, herhangi bir yaş, cinsiyet, ırk, kültür, din, eğitim, meslek veya medeni durumda olabilir.…”

“…Genellikle, kapalı kapılar ardında istismar uygulanmaktadır. [6,9,12,16] Şiddeti devam ettiren faktörler bir aileyi ara ara ya da sürekli bir biçimde etkileyebilir. Bu faktörlerin başında sosyoekonomik eşitsizlik veya istikrarsız-lık, çocukların fiziksel olarak cezalandırılmasını ve şiddeti teşvik ettiren sosyal ve kültürel etkenler, ebeveyn çocuk ilişkisinde çocuğun değersizleştirilmesi gelir.…”

“…[22] Diğer çalışma-larda da benzer bulgular bildirilmiştir. [12,16,24,67,73,105,112,113] Kimler Şiddet Kullanır?…”

“…Şiddetin erkek çocuklarında daha kalıcı bir etki oluşturduğunu ve bunların, yetişkinlik dönemi ilişkilerinde kadınlara karşı daha fazla şiddet uyguladıklarını gösterilmiştir. [10,12,16,74] Bir çalışmada, şiddete maruz kalanların ya da hem maruz hem de tanık olan yetişkinlerin yalnızca şiddete tanık olanlara göre şiddete bakış açılarının, daha olumsuz olduğu bildirilmiştir. [41] Annelerine karşı şiddet uygulandığına tanık olan kız çocuklarının aile içi şiddeti, şiddet içermeyen evlerde büyüyen kız çocuklarına göre, normal olarak değerlendirmeleri daha muhtemeldir.…”

“…Türkiye'de aile içi şiddet kurbanları, mevcut sosyal servisler, insan kapasitesi, mali kaynaklar, her türlü malzeme ve deneyim eksikliğinden muzdariptir. [12] Literatürde aile içi şiddet konusunda çok sayıda veri olmasına rağmen, bu konudaki birbirleriyle tutarsız veriler ve farklı tanım, yöntem ve araştırmalar A nedeniyle, bu yazıda şiddetin çeşitli şekillerinin (fiziksel, sözel, duygusal, ekonomik, cinsel) birbirinden tam olarak ayrılması mümkün olamamıştır. "Sosyal öğrenme" ve "gözleme dayalı öğrenme" (observational learning) teorisi açısın-dan, toplum ruh sağlığı ve çocuk gelişimi incelendiğinde, aile içi şiddet içeren bir ortamda yetişmenin, bireyin ruh sağlığına pek çok olumsuz etkilerinin olduğu ve böylece toplumun şiddete bakış açısının etkilendiği görülmüştür.…”