Teologiczno-estetyczne wyznaczniki sakralności dzieła muzycznego

Abstract

Teologiczno-estetyczne wyznaczniki sakralności dzieła muzycznegoPrzyglądając się kierunkom rozwoju sztuki współczesnej, trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem Carla Friedricha von Weizsäckera (1912Weizsäckera ( -2007, który powiedział, że "od przeszło wieku sztuka jest najczulszym sejsmografem nadchodzą-cego kryzysu ludzkości"1 . Jednym z mocno odczuwalnych objawów tego kryzysu jest aktualny stan muzyki kościelnej. Do naszych świątyń przeniknęły bowiem produkty muzycznej pop-kultury, których teksty, rytmy i melodie nie mają nic wspólnego z tajemnicą sacrum. Świadczy to o postępującej degradacji kultury muzycznej oraz paradoksalnej tendencji do sekularyzowania liturgii.Na przestrzeni swej historii Kościół z wielką troską i ostrożnością podchodził do muzyki w liturgii. Świadectwem tego są wypowiedzi papieży naszych czasów. Wobec sekularyzacji zagrażającej muzyce kościelnej bł. Jan Paweł II w wydanym w 2003 roku liście Mosso dal vivo desiderio ostrzegał, że nie wszystko, co znajduje się poza świątynią (profanum), jest jednakowo zdatne do tego, by przekroczyć jej próg. […] Z drugiej zaś strony znaczenie kategorii "muzyka sakralna" uległo dzisiaj takiemu poszerzeniu, że obejmuje repertuar, który nie może stać się częścią kultu bez pogwałcenia ducha i norm liturgii 2 .Wobec takiego stanu rzeczy bardzo trafna wydaje się diagnoza postawiona przez Benedykta XVI: "Tam, gdzie podupada liturgia, podupada również musica sacra. Tam, gdzie prawidłowo pojmuje się i przeżywa liturgię, tam też rozwija się dobra muzyka kościelna" 3 . W sytuacji kryzysu muzyki sakralnej niezwykle istotne jest zatem zespolenie wysiłków tak artystów, jak i teologów, aby muzyczna kate-