Prilozi teoriji hrišćanske pedagogije: molitva kao agens socijalno — psihološkog razvoja dece i mladih

Abstract

RezimeU ovom radu, autor je želeo da podvuče i naglasi teorijske odnose i veze između sekularne i hrišćanske pedagogije, koja je u našoj sredini nedovoljno istražena oblast. Savremena hrišćanska pedagogija svoj akademski put započinje svetopisamskom naukom, ali i nastavlja putevima koje su utabale nauke i naučne discipline kao što su psihologija ličnosti, razvojna psihologija, pedagoška psihologija, opšta pedagogija, didaktika i mnoge druge. Za hrišćanske pedagoge, Hristos je antropološki cilj ali zanemarivanje naučno -istraživačkih rezultata neminovno vodi do dogmatizovanja i doktrinarnog zastranjivanja, kako hrišćanskih vaspitača, tako i hrišćanske pedagogije u celini. Autor naglašava da je upravo molitva ona disciplina uma koja ima dvostruko vaspitno dejstvo: slobodu izražavanja kroz specifičnu vrstu komunikacije i molitveno usmeravanje, od strane roditelja i vaspitača, ka ovladavanju novim sposobnostima i navikama deteta. Crkva danas ima zadatak da vaspitava mlade u aktuelnoj sadašnjici, razumevajući njihove potrebe i stremljenja, što često nije nimalo lak posao.