Posthumanizmy, Rzeczy, Pedagogika Specjalna I Studia O/Nad Niepełnosprawności/-Ą

Abstract

Inspiracją do przygotowania prezentowanych w tomie artykułów są pytania o relacje przedmiotu badań pedagogiki specjalnej i studiów o/nad niepełnosprawności/-ą ze współczesnymi przemianami myśli humanistycznej. Przemianami, które otwierają się na sprawstwo nie-tylko-ludzkich bytów, które pozwalają humanistyce rezygnować z metodologicznego puryzmu, sztywno określonych granic dyscyplin, dobrze nam znanych dualizmów i opozycji: kultura–natura, podmiot–przedmiot, sprawczy ludzie – poddana materia itd. W wielu odsłonach nowa humanistyka – bo o tym niejednorodnym nurcie tutaj mowa – nie poprzestaje na kontestowaniu i opisywaniu świata, ale stawia przed sobą zadania uruchamiania aktywizmów i zmiany rzeczywistości, zadań od zawsze bliskich pedagogice i pedagogice specjalnej. Nowohumanistyczne postulaty są ujmowane w niejednorodne „zwroty”: „ku materialności”, „ku rzeczom”, „ku sprawczości”, „relacyjnym” itd. (Teksty drugie 1/2017, Teksty drugie 4/2017, Czapliński, Nycz i in., 2017, Gajewska, 2012, Domańska, 2010, Domańska, 2007, Domańska, 2008), które doceniają różne uwrażliwienia na rzeczy, proces i sieciowy charakter rzeczywistości, poszukują możliwości działania w świecie: „[N]owa humanistyka zamiast transgresji szuka możliwości subwersji; rzadziej mówi o przekraczaniu granic, częściej – o sztuce ich rozpoznawania i pożytkowania; nie operuje figurą «zerwania»”, lecz tropem «wiązania», «splot», «węzła» (Czapliński, 2017, s. 15).

Samoakceptacja Dzieci Niewidomych a Terapia Ruchowa

“…wiążą ze sobą wspólne zainteresowania, poglądy na pewne sprawy, podobne sytuacje i potrzeby życiowe oraz często wspólne przeżycia [11,20]. Natomiast na utrzymanie już zawartych przyjaźni i znajomości w szczególności wpływa umiejętność współżycia w grupie, tworzenie pewnego kolektywu [1, 5,14].…”

“…"Ślepota medyczna", określana również jako "ślepota czarna", zachodzi wówczas, gdy nie występuje nawet poczucie światła. W tym stadium człowiek przeżywa największe psychiczne i fizyczne skutki ślepoty [5,11]. Największą wartość dla niewidomych ma zachowanie chociażby słabego poczucia światła, możliwość rozróżnienia nocy od dnia, światła od ciemności, zauważenie źródła światła np.…”