Perianal Infections: A Primer for Nonsurgeons

Mansour, Masood; Weston, Lynn A.

doi:10.1007/s11894-010-0115-2

Cited by 6 publications

(1 citation statement)

References 34 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Order By: Relevance

“…genital herpes, syphilis, gonorrhea and genital warts. Itching occurs most frequently in the course of HPV infection (13). In our study, the diagnosis was confirmed in one patient with small papillous eruptions around the anus.…”

Section: Discussionsupporting

confidence: 75%

Potential etiologic factors in patients with persistent pruritus ani

Hadasik¹,

Hadasik²,

Brzeźińska-Wcisło³

2015

Post N Med

View full text Add to dashboard Cite

Introduction. Perianal pruritus is probably the most common cutaneous disorder of the genitoanal area. Studies on the epidemiology of causative factors are rare. It occurs in about 1-5% of the population, four times more often in men than women, most usually between the ages of 40-70. Aim. Evaluation of potential etiologic factors in adult patients with persistent anal pruritus. Material and methods. Over a 4-year period we prospectively studied 55 patients with a presumptive diagnosis of anal pruritus. The diagnostic algorithm comprised medical history, inspection, microbiology, laboratory chemistry, patch tests, proctoscopy, and biopsy if appropriate. Results. Twenty six patients had contact eczema. Idiopathic anal pruritus affected 14 of our patients. Five subjects had perianal streptococcal dermatitis and also 5 patients had intertrigo caused by candida albicans. Other diagnosis included inverted psoriasis, condylomata acuminate, erythrasma, oxyuriasis and paraneoplastic pruritus. Conclusions. Our study showed that the vast majority of patients have the typical characteristics of eczema in the anogenital area. Epidermal testing is a very important component of the diagnostic process. These findings suggest that referral to a dermatologist who cooperate with proctologist is the best option for patients with persistent pruritus ani. S t r e s z c z e n i e Wstęp. Świąd odbytu to najczęstsza dolegliwość dermatologiczna okolicy anogenitalnej. Badania epidemiologiczne dotyczące czynników predysponujących dla tej dolegliwości są rzadkie. Występuje on u około 1-5% populacji, czterokrotnie częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet, najczęściej w wieku 40-70 lat. Cel pracy. Ocena potencjalnych czynników etiologicznych u pacjentów z uporczywym świądem odbytu. Materiał i metody. W ciągu czterech lat zbadano 55 chorych z diagnozą uporczywego świądu odbytu. Algorytm diagnostyczny obejmował wywiad lekarski, badanie fizykalne, wymazy bakteriologiczne i mikologiczne, podstawowe badania laboratoryjne, testy naskórkowe, rektoskopię oraz w niektórych przypadkach wykonano biopsję skóry. Wyniki. U 26 pacjentów zdiagnozowano wyprysk kontaktowy. Idiopatyczny świąd odbytu dotyczył 14 naszych chorych. Pięć osób miało paciorkowcowe zapalenie skóry okolicy odbytu, również 5 pacjentów miało wyprzenia drożdzakowe. U pozostałych pacjentów wykryto łuszczycę odwróconą, kłykciny kończyste, łupież rumieniowy, owsicę oraz świąd paraneoplastyczny. Wnioski. Nasze badanie wykazało, iż znaczna większość pacjentów ma typowe cechy wyprysku okolicy anogenitalnej. Testy naskórkowe są bardzo ważną składową procesu diagnostycznego. Wyniki te sugerują, że najlepszą opcją terapeutyczno-diagnostyczną dla pacjentów ze świądem odbytu jest dermatolog współpracujący z proktologiem.

show abstract

Section: Discussionsupporting

confidence: 75%