Paniekmanagement en exposure in vivo bij paniekstoornis met agorafobie

Abstract

VTwee mensen wil ik speciaal bedanken. Allereerst Bobby Kernkamp. Zonder hem zou dit proefschrift er nooit zijn gekomen. Het begon als een aardigheidje om, werkend bij verschillende werkgevers, toch te kunnen samenwerken. Bobby, al zo dikwijls gewend om 'groter' te denken dan ik, maakte het tot een wetenschappelijk onderzoek waarop wij gezamenlijk zouden promoveren. Om het project niet uit de hand te laten lopen moesten we besluiten, veel later en in vriendschappelijk overleg, dat het werk gescheiden zou worden voltooid. Het is voor beiden, denk ik, een verstandig besluit geweest. Het project is pas echt afgelopen, wanneer ook zijn dissertatie klaar is.Dan is er mijn Rooie. Onmisbare hulp bij het temmen van mijn PC. Onmisbare steun door aan te moedigen waar dat nodig en te zwijgen waar dat verstandig was. Gezegend met een onganse behoefte aan slaap. Terwijl zij sliep kon ik, zonder al te veel gevoelens van schuld, 's ochtends plaatsnemen achter mijn bureau. In de weekends en op vrije dagen. Onmisbaar vooral als levenspartner en vriendin. Zonder haar zou het zeker uit de hand zijn gelopen. Ik dank haar. Ons leven zal voortaan een beetje anders zijn.

Paniekmanagement revisited: ervaringen met een nieuwe groepsbehandeling

“…Voor de paniekstoornis, al of niet met agorafobie, zijn effectieve behandelingen ontwikkeld (De Beurs & Van Widenfelt, 2004;Korrelboom, 1995;Van Balkom, Van Oppen, & Van Dyck, 2000). Diverse onderzoekers claimen succespercentages van 60 a`70% of soms nog hoger, maar dat betekent nog altijd dat een niet onaanzienlijke groep onvoldoende opknapt.…”

Gedragstherapie bij moeilijke patiënten

“…Bij een klachtgerichte, geprotocolleerde behandeling van agorafobici bleek in de beginfase van de therapie geen enkele samenhang te bestaan tussen het oordeel van patie¨nten over de kwaliteit van de therapeutische relatie en dat van therapeuten. Aan het einde van de therapie was deze samenhang slechts matig (Korrelboom, 1995).Een derde probleem betreft het tijdstip waarop de kwaliteit van de therapeutische relatie moet worden vastgesteld. Enerzijds moet er voldoende gelegenheid zijn geweest om een therapeutische relatie tot ontwikkeling te laten komen, anderzijds kan een relatief late bepaling van het oordeel gemakkelijk worden beı¨nvloed door de resultaten die tot dat moment op klachtniveau door de behandeling tot stand zijn gebracht.…”

“…Ondanks de successen van klachtgerichte interventies kan een deel van de patie¨nten nog steeds onvoldoende met gedragstherapie worden geholpen. De indruk bestaat dat klachtgerichte interventies minder effectief zijn bij patie¨n-ten met wie het moeilijk is een goede therapeutische relatie aan te gaan (Korrelboom, 1995). Verbetering van de kwaliteit van de therapeutische relatie biedt daarom mogelijkheden om ook dergelijke moeilijke patie¨nten beter te behandelen.…”