Op zijn kop

Abstract

Hij is bijna twaalf en staat voor de overgang naar voortgezet onderwijs. Zijn ouders hebben daar zorgen over. Ze vragen zich af of hij het wel zal redden in het gewone onderwijs. Van jongs af aan komt hij bij de revalidatiearts vanwege zijn onhandige motoriek en coo¨rdinatie-problemen. Verder eet hij zo lang als zijn ouders zich kunnen herinneren ongeremd en plast hij nog steeds in zijn bed. Allerlei vormen van hulp zijn weinig effectief gebleken bij deze welwillende, maar ook wat schuchtere jongen, zo valt uit de voorinformatie te lezen.Ik haal hem en zijn ouders op uit de wachtkamer en op weg naar mijn kamer zegt hij opeens: 'Die hangt op zijn kop!' Als ik hem vraag wat hij bedoelt, loopt hij naar een plaat aan de muur en legt me uit dat die verkeerd om hangt. Het is een abstract kunstwerkje, een foto van gekleurd zand en steen. En inderdaad, als je goed kijkt, staat er een krabbel in de linker bovenhoek, de handtekening van de maker. De twee andere platen in de gang, uit dezelfde serie, blijken wel goed om te hangen. Daar staat de naam keurig rechtsonder, zoals dat hoort. Hij vraagt beleefd of we die ene plaat ook willen omdraaien en dat beloof ik hem.Dezelfde diagnose die door uw hoofd gaat, dringt zich bij mij op en inderdaad wordt het in de loop van het gesprek duidelijk dat deze jongen een vorm van autisme heeft. De andere klachten, de geringe effecten van de behandeling (hij had zo'n last van de draadjes van de plaswekker!) en het gevoel bij ouders dat er 'meer aan de hand was', vallen op hun plaats. Voor hen staat nu de wereld in een klap 'op zijn kop'. Naast verwarring en schrik geeft deze uitkomst in zekere zin ook opluchting en erkenning voor hun zorgen. Het zal richting geven aan de verdere aanpak, waar we ons samen over zullen gaan buigen.Bij de volgende afspraak constateert hun zoon tevreden dat de plaat nu goed hangt. Mogelijk betekent dat winst voor onze samenwerking, maar helaas ook het verloren gaan van een onverwacht diagnostisch middel.