Nagle poczuli się wolni. Z Piotrem Bojarskim rozmawia Jerzy Borowczyk

Abstract

Książka składać się będzie z dwunastu reportaży, w których centrum stoją konkretne osoby. Poprzez ich biografie opowiadam historię. Na poznański Czerwiec, na wydarzenia tamtego dnia, czy dwóch dni, patrzę przez pryzmat wspomnień lekarzy i pielęgnia-rek, przede wszystkim ze szpitala im. Raszei, który wtedy nosił nazwę Szpitala Miejskiego nr 2. Na Jeżycach. Przywołuję wypowiedzi jedynego chyba z żyjących dziś lekarzy, którzy w tamten czwartek ratowali ludzi -pana Henryka Karonia. Dziś to przeszło osiemdziesięcioletni mężczyzna. Ponadto rozmawiałem z Aleksandrą Banasiak, znaną dziś w Poznaniu uczestniczką tamtych wydarzeń, która jako pielęgniarka wynosiła rannych spod ostrzału na Kochanowskiego. Epizodycznie pojawiają się opowieści drugiej z pielęgniarek, Aleksandry Kozłowskiej. Korzystam również 228 Nagle poczuli się wolni ze spisanych wspomnień innych osób ze służby zdrowia, uczestniczących w wydarzeniach Czarnego Czwartku. Heroizm lekarzy i sióstr Co wynika z zestawienia nowych świadectw z relacjami już znanymi?Przede wszystkim widać intensywność tamtych wydarzeń, wyczuwa się też ich potężny wpływ na świadomość uczestników. Ciągle wyczuć można, jakie to było dla nich straszne. Jak wyniszczająco działało na ich psychikę. Wydawałoby się, że lekarze i pielęgniarki są odporniejsi na widok krwi, ran, zabitych…Tak teoretycznie być powinno, ale skala tragedii, jaka dosięgnęła tamtego dnia mieszkańców Poznania, była ponad siły ówczesnego personelu szpitala. Paradoks polega na tym, że na 28 czerwca w grafiku jeżyckiego szpitala zaplanowano dzień bez operacji. Przewidywano zwykły obchód pacjentów, zaplanowane i rutynowe badania itd. Potem okazało się, że tego dnia wykonano najwięcej operacji ratujących życie w historii tego szpitala. Niestety, nie wszystkie były udane. Ludzie umierali często na korytarzu, czekając na zabieg. Mimo że lekarze operowali non stop. Jak sobie radził szpitalny personel?Sytuacja wszystkich przerosła. Trzeba jednak powiedzieć, że to, co robili lekarze i pielęgniarki 28 czerwca, było heroizmem w czystej postaci. Jak Ci się rozmawiało z nimi o tym wszystkim po tylu latach?Z trudem. Początkowo nie byłem pewien wyboru na moich świad-ków pracowników szpitala. Z biegiem czasu coraz bardziej się do tego przekonywałem. Szpital był bowiem wtedy niczym soczewka, 229 Nagle poczuli się wolni