Moderation Role of Female Employees’ Quality of Life Perceptions on the Relationship Between Gender Role Stress and Work Engagement

Abstract

Bu çalışmada kadın çalışanların cinsiyet rol stresi ve işe adanmışlıkları arasındaki ilişkide yaşam kalitesinin düzenleyici rolü sorgulanmıştır. Kadınların yaşamın farklı alanlarındaki rollerinin çatışmasından ortaya çıkan rol stresiyle ilgili bireysel Batılı toplumlarda birçok çalışma yapılmış olmasına rağmen kolektivist Türk toplumunda yeterli bir çalışmaya rastlanmamıştır. Türk toplumunda kadınların iş yaşamında daha fazla rol almasının rol stresine yol açabileceği ve bunun işe adanmışlıklarını olumsuz etkileyebileceği düşünülmektedir. Bu süreçte kadınların yaşam kalite algılarının yaşayabilecekleri stresi azaltarak işe adanmışlıklarını arttırabileceği düşünülmektedir. Batı Karadeniz illerindeki kadın çalışanların oluşturduğu 306 kişilik örneklemden elde edilen verilerin SPSS 21'de analiz edilmesiyle elde edilen sonuçlara göre rol stresinin işe adanmışlık üzerinde olumsuz etkisi gözlenirken yaşam kalite algısının etkisiyle bu ilişki olumlu hale dönmüştür.

Evaluating the Quality of Life Approaches Over Environment, City, and Planning

“…Tüm bu tanımlamalar aynı zamanda bireyin yaşam kalitesi algısının, yaşamının farklı alanlarında sahip olduğu gereksinimlerin ya da sorunların, bireyin hayatındaki önem derecesi ile ilişkili olduğunu ifade etmektedir. Bu durum, bireyin sahip olduğu toplumsal ve kültürel değerlerine, yaşadığı zaman dilimine göre farklılık gösterecektir (Yener, 2019).…”

Psikolojik Sözleşme Algısının İşe Adanmışlık Üzerindeki Etkisi

“…Schaufeli ve Bakker (2004) işe adanmışlık kavramını, çalışanın azimli yönüyle ilişkili olumlu bir durum olarak belirtmektedir (Schaufeli ve Bakker, 2004). May, Gilson ve Harter (2004) ise Kahn'ın (1990) işe adanmışlık üzerine yaptığı tanımı destekleyerek, işe adanmışlık kavramını çalışanın üstlendiği rolde performans gösterirken kendisini fiziksel, bilişsel ve duygusal olarak o rolde tanımlaması şeklinde ifade etmektedirler (May, Gilson ve Harter, 2004;Yener, 2019;Yener ve Demirtaş, 2018).…”