Living Large: What Mouse Models Reveal about Growth Hormone and Obesity

Abstract

Growth hormone (GH) regulates a broad spectrum of biological processes in addition to promoting longitudinal growth. As such, GH influences most organ and cellular systems in the body with adipose tissue being one of its wellestablished targets. This chapter will describe mouse lines with specific alteration in GH action. Mice with increased, decreased, and absence of GH action have a unique phenotype for which clinical equivalents exist (acromegaly, GH deficiency, and Laron syndrome, respectively). Interestingly, these mouse lines demonstrate adiposity profiles that are counterintuitive to health and longevity. That is, mice with excess GH action are lean but insulin resistant, prone to cancer, and short-lived (or "unhealthy lean"). On the other hand, mice with no GH action are obese but insulin sensitive, resistant to cancer, and long-lived (or "healthy obesity"). These extremes in GH action provide fascinating mouse strains with which to study the features of fat that are responsible for metabolic dysfunction and to explore traits that are obligatory for cancer or lifespan.

Οι Μεταβολές Του Σωματοτρόπου Άξονα GH/IGF-1 Στη Νοσογόνο Παχυσαρκία Μετά Από Βαριατρική Χειρουργική Επέμβαση

“…ορμόνης στους παχύσαρκους ασθενείς, η πλειοψηφία των κλινικών μελετών αποδεικνύει ότι παρά την φυσιολογική υποφυσιακή λειτουργικότητα, η ενδογενής έκκριση της αυξητικής ορμόνης είναι αισθητά μειωμένη συγκριτικά με ίδιας ηλικίας νορμοβαρείς ενήλικες271 .Συγκεκριμένα, η μείωση του χρόνου ημίσειας ζωής της αυξητικής ορμόνης συνδέεται με μείωση τόσο στην συχνότητα όσο και στο εύρος των εκκριτικών ώσεων της ορμόνης, με ταυτόχρονη αύξηση του μεταβολικού ρυθμού κάθαρσής της. Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι τα μειωμένα επίπεδα αυξητικής ορμόνης στο πλάσμα172 .Ανεξάρτητα από τη δράση των ελεύθερων λιπαρών οξέων, μια χρόνια κατάσταση με αυξημένα επίπεδα πλάσματος σε λεπτίνη ή ινσουλίνη και επομένως μειωμένα επίπεδα γκρελίνης, πιθανόν συμμετέχει σε μειωμένη έκκριση αυξητικής αποδίδεται σε μειωμένη έκκριση της αυξητικής κατά 6% ημερησίως για κάθε μονάδα αύξησης του δείκτη μάζας σώματος285 .Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ερώτημα που προκύπτει αν η μειωμένη έκκριση αυξητικής ορμόνης συνδέεται με τα μειωμένα επίπεδα πλάσματος του IGF-1, που μεταφράζεται σε πραγματική κλινική πλέον ανεπάρκεια αυξητικής ορμόνης. Η τελευταία αναφορά είναι ιδιαίτερα σημαντική λόγω της στενής σχέσης μεταξύ του IGF-1και της παθογένεσης του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, του μεταβολικού συνδρόμου, της καρδιοαγγειακής νόσου και της χρόνιας φλεγμονής286,287 .…”