Kształtowanie klauzul dyskrecjonalnych w systemie dublińskim

Abstract

Artykuł dotyczy procesu kształtowania się klauzul dyskrecjonalnych - klauzuli suwerenności i klauzuli humanitarnej - w procesie ustalania państwa odpowiedzialnego za rozpoznanie wniosku azylowego. Zawiera analizę dokonywanych na przestrzeni lat zmian regulacji w tej materii. Wprowadzone jak dotychczas, a także planowane na przyszłość modyfikacje wiążą się ze stale utrzymującym się problemem znacznych wątpliwości interpretacyjnych w obszarze omawianych dyskrecjonalnych uprawnień państw. Opracowanie zawiera przegląd danych statystycznych dotyczących wykorzystywania klauzul w poszczególnych państwach członkowskich i odnosi się również do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości wydawanych w ramach poruszanej problematyki. Dąży do wyjaśnienia, w jaki sposób klauzule dyskrecjonalne mają wpływ na system dubliński i w tym świetle prezentuje kierunki przyszłych, proponowanych przez prawodawcę udoskonaleń prawnych. Przeprowadzone badania dowodzą, że klauzule dyskrecjonalne są stosowane tylko wyjątkowo przez państwa członkowskie, jednak nieprecyzyjność przepisów powoduje, że występowanie tych nielicznych nawet przypadków może prowadzić do obniżenia skuteczności procedury dublińskiej. Z kolei prawodawca unijny dąży do wyjaśnienia zasad i ograniczenia przypadków, w których klauzule dyskrecjonalne zastępują kryteria wynikające z rozporządzenia Dublin III. Podczas tworzenia artykułu zastosowano następujące metody: analizę opisową, historyczną, prawną i statystyczną.