Kartagińskie oblężenie Kasylinum (216/215 p.n.e.) – rzeczywistość historyczna a arkana antycznych przekazów literackich

Abstract

Przedmiotem rozważań w niniejszym artykule jest epizod kartagińskiego oblężenia Kasylinum (216/215 p.n.e.) odnotowany przede wszystkim przez Liwiusza, a także Frontinusa i Strabona. Akcja pod Kasylinum została przedstawiona w formie schlebiającej patriotycznym motywom. Celowi temu służyło zręczne ukrywanie faktów i eksponowanie egzagerowanych akcji. Autor artykułu zastanawia się dlaczego oblężenie to trwało tak długo i pełne było sugerowanych przez źródła niepowodzeń po stronie kartagińskiej. Czy sytuacja ta może świadczyć o wodzowskiej indolencji Hannibala. Autor przekonuje, że tak nie było, bo chociaż kartagiński dowódca nie był szczególnym innowatorem w dziedzinie oblegania miast, opanował niezbędne elementy sztuki określanej jako poliorkia. Poprzez dokonanie „rozbrojenia” części rzymskich toposów i ujawnienia istotnych informacji, autor artykułu dochodzi do wniosku, że oblężenie Kasylinum komponowało się z celami strategicznymi armii kartagińskiej w Italii. Podczas drugiej wojny punickiej (218-201 p.n.e.) armia kartagińska operująca w Italii pod wodzą Hannibala stosowała różne metody walki. Po bitwie pod Kannami (216 p.n.e.), gdy wojna przeszła w fazę działań pozycyjnych, najistotniejszym celem Hannibala było osłabienie potencjału strategicznego Rzymian, a także próby sprowokowania przeciwnika do walnej bitwy. Akcja pod Kasylinum w pełni wkomponowywała się w te cele wojenne, nadto jednak doprowadzenie miasta do powolnej agonii, zyskiwało ważny wymiar propagandowy.