İki̇nci̇ Konut Sahi̇pleri̇ İle Yerel Halk Arasinda Görülen Sosyomekansal Ayrişmaya Bi̇r Örnek: Peli̇tköy (Burhani̇ye)

Abstract

Araştırmanın amacı ikinci konut sahipleri ile yerel halkın birbirlerine karşı tutumlarını anlamaya çalışmaktır. Araştırmada nicel ve nitel yöntem birlikte kullanılmıştır. Pelitköy'de ikinci konut sahibi 350 kişiye anket uygulanmış; 18 kişiyle de yüz yüze görüşmeler gerçekleştirilmiştir. Anket verileri SPSS 16.0 programında, görüşme verileri ise MAXQDA 12 programında betimsel olarak analiz edilmiştir. Araştırma bulgularına göre, ikinci konut sahiplerinin bir kısmı, yerel halkın kendilerine karşı olumlu düşünlere sahip olduğunu, belediyenin önceki dönemlere göre daha iyi çalıştığını belirtmektedir. Yerel halk ise, ikinci konut sahiplerinin emekli, sıcakkanlı, iyi insanlar olarak nitelemektedir. Ancak yerel halkın bir kısmı ise, ikinci konut sahiplerini köy halkını basit gören ve trafikte kurallara uymayan insanlar olarak tanımlanmaktadır. Ayrıca yerel halk; ikinci konut sahiplerini, sahil kenarındaki sitelere duvar çekerek yerel halkın sahili kullanmasına izin vermemekle, yerelde yaşama maliyetini, konut ve arsa piyasasını yükseltmekle ve trafikte yoğunluğa sebep olmakla suçlamaktadır. Bu durum mekândaki sosyal gerilimi artırmaktadır. Ayrıca ikinci konut sahiplerinden bazıları ise, yerel esnafı fırsatçı, yerel yönetimi vergi ve fatura tahsilatında fırsatçı olarak nitelendirmektedir. Sonuç olarak, alanda ikinci konut turizminden kaynaklı olarak sosyomekansal bir ayrışmanın olduğu; olumlu düşüncelere rağmen paydaş gruplar arasında sosyal ayrışma ve sosyal çatışmaların yaşandığı görülmektedir.

Türkiye’de İkinci Konut Sayısının Tespiti Mümkün mü?

“…Nitekim ikinci konutların oldukça fazla görüldüğü söz konusu turizm merkezleri literatürün de ilgisini çekmiş, buralarda "ikinci konut" başlığı altında konuyu çeşitli yönleriyle ele alan çok sayıda araştırma gerçekleştirilmiştir. Çalışmada ele alınan; Edremit (Erkoç, 2017;Avcıkurt vd., 2018;Avcıkurt vd., 2021), Burhaniye (Ceylan, 2019;Ceylan & Somuncu 2020a;Ceylan & Somuncu 2020b;Ceylan & Somuncu 2020c), Ayvalık (Gülcan 2013;Öztürk 2013;Barışık, 2019;Şuta 2020), Foça (Öztoprak 1995;Oğan 2020), Urla (Zoğal 2016;Zoğal & Emekli, 2018), Çeşme (Erkoç 2017), Kuşadası (Mizan, 1994;Duman, 1997;Ulusoy, 2006;Dal, 2008;Kahraman, 2018), Didim (Aycı, 2004), Bodrum (Kısa, 1998;Kılıçaslan 2006;Manisa, 2007;Manisa & Görgülü, 2008), Marmaris (Kısa, 1998;Manisa, 2007;Manisa & Görgülü, 2008), Fethiye (Kısa, 1998), Manavgat (Manisa, 2007;Manisa & Görgülü, 2008;Yıldız 2012) ve Alanya (Gündüz, 2003;Ünlüönen & Çimen 2010, Ünlüönen & Çimen 2011Baltacı 2011;Özyurt 2013) ile ilgili ikinci konutlar açısından zengin bir literatür mevcuttur. Fakat bu çalışmaların hemen hiç birisinde ikinci konutların sayılarına, gelişimlerine ve dağılışlarına ilişkin güncel, güvenilir ve net sayılar verilememiştir.…”