Recomposing Ecopoetics: North American Poetry of the Self-Conscious Anthropocene. Lynn Keller. Charlottesville: University of Virginia Press, 2017. Pp. xv+284.

Abstract

Lynn Keller's Recomposing Ecopoetics: North American Poetry of the Self-Conscious Anthropocene makes the case that the formal and linguistic experimentation associated with avant-garde poetry yields important contributions for environmental literature and ecocriticism. Written under the influence of Wittgenstein's pronouncement that "the limits of my language mean the limits of my world," such poetry has long been animated by the idea that the very linguistic structures of language privilege certain modes of thought and preclude others. 1 If language shapes what we know, who we are, and even our inmost desires, experimenting with its conventions through disjunctive grammar, juxtaposition, and other experimental techniques may open up radical new ways of thinking and being in the world. This capacity to guide us toward thinking otherwise, Keller suggests, may be contemporary poetry's most important contribution toward "recomposing" the environmental attitudes that got us into our planetary predicament.

Ekopoetyki. Teorie mimetyczne a postmortonowskie – próba klasyfikacji

“…Można powiedzieć, że badaczka wywodząca się z linii ekopoetyki Skinnera postawiła tezę o tym, "że formalne i językowe eksperymenty związane z poezją awangardową wnoszą istotny wkład do literatury środowiskowej i ekokrytyki" 44 ; są tak istotne, bo to one mają "zdolność do prowadzenia nas w kierunku myślenia inaczej", które z kolei "może być najważniejszym wkładem współczesnej poezji w »rekompozycję« postaw ekologicznych, które wpędziły nas w nasze planetarne kłopoty" 45 . Taka postawa nie wiązała się jednak ze ślepą wiarą w to, że poezja zbawi świat; chodziło raczej o implikowanie nadziei 46 przy jednoczesnym wskazywaniu na to, że "poeci mają znaczące obowiązki i znaczącą rolę do odegrania zarówno w rozważaniu, jak i określaniu, »jaki rodzaj świata ukształtujemy«" 47 .…”