Güncellenmiş ya da İcat Edilmiş Ramazan Gelenekleri Üzerine Değerlendirmeler

Abstract

İslam dünyası için kutsal bir ay olan ramazan, Müslüman milletlerin kendilerine has yorumları ile yaşadıkları; yalnız dinî değil aynı zamanda büyük sosyal önem taşıyan bir zaman dilimidir. Dünya üzerinde geniş bir coğrafyaya yayılmış olan Türkler ramazanı kendilerine has birtakım geleneksel uygulamalarla icra ederler. Tıpkı insanlar ve diller gibi gelenekler de canlılık özelliğine sahiptir. Bu özellikleri dolayısıyla sosyolojideki ve teknolojideki gelişmelere bağlı olarak kimi zaman yok olur, kimi zaman değişim göstererek güncellenirler. Bazen de yeni bir uygulama, geleneğin bir parçasıymışçasına sunulur ve aslında yeni bir gelenek icat edilir. Ülkemizde ramazan ayında gerçekleştirilen ritüellerin bazılarının asırlar öncesine dayanan bir geçmişi vardır. Türk toplum hayatında “diş kirası”, “huzur dersleri”, “cerre çıkmak”, hırka-i saadet ziyareti, sakal-ı şerif ziyareti, Kadir Gecesi padişahın camiye gideceği yollarda kadir alayları düzenlenmesi, ramazan ayına özel seyir alanları oluşturulması, kıraathanelerde toplanılması gibi uygulamalar Cumhuriyet öncesinde şekillenen sosyal merasimlerden bazılarıdır. Söz konusu uygulamaların bir kısmı zaman içerisinde terk edilmiş, bir kısmı da bazı değişikliklere uğrayarak yaşamaya devam etmiştir. Sosyal hayattaki değişikliklere ve teknolojiye paralel olarak sonradan ortaya çıkan uygulamalar da olmuştur. Bir başka ifadeyle gelenek, canlılık özelliğinin bir sonucu olarak kendini güncellemiş veya icat edilmiştir. Bu güncelleme veya icatların ağırlıklı olarak dört ortamda (iftar sofralarında, ev içinde, ev dışında, ekranlarda) gerçekleştiği görülür. Bu çalışmada, günümüze kadar gelen ramazan ayı uygulamalarının özellikle 2000’ler sonrasında yaşadığı güncellenmeler ve son çeyrek asırda ortaya çıkan icat edilmiş gelenekler tespit edilmiş ve bunlar üzerine değerlendirmeler yapılmıştır.