E. A. Martel, The Traveller Who Almost Become an Academian

Abstract

Pierre-Olaf Schut: E. A. Martel, popotnik, ki je skoraj postal član Akademije Edouard-Alfred Martel je živel v Parizu. Tako kot njegov oče je študiral pravo. Ta družbeni položaj, očetova dediščina, ni mogel izpolniti njegovih želja po slavi na polju znanosti, za katero je sodil, da je vir napredka človeštva. Zelo rad je potoval in ta popotovanja so bila zadoščenje njegovim željam in so visoko presegala njegovo pariško advokatsko prakso. Skoraj po naključju je naletel na, kar je sam kmalu uzakonil kot novo vejo naravoslovnih znanosti-speleologijo, to je preučevanje naravnih podzemeljskih jam. Ali se bo Martel, popotnik z visokimi cilji, uspel odlikovati tudi v znanosti? Biografija tega moža, podprta z analizo njegovih del in njegovega dopisovanja, prikazuje življenjsko pot turista, ki je želel biti priznan kot znanstvenik. Biografija prikazuje pot tega »samouka«, ki se je od anonimnega člana francoskega planinskega društva (Club Alpin français) povzpel do kandidata za Akademijo znanosti, to je prav v najvišje znanstvene kroge. Prikazana je tudi razlika, ki jo je ta znani mož ustvaril med turističnimi izleti in raziskovanjem v znanstvene namene.

A “Speleologia” de Antonio Olyntho dos Santos Pires e o Centenário da Independência do Brasil (1922)

“…O centro-sul da Europa, onde predominam feições denominadas de carste, com sumidouros, cavernas, depressões arredondadas ou dolinas, ressurgências ou fontes cársticas e planícies fluviais bastante férteis formadas no substrato calcário, tem sido objeto da longa tradição das pesquisas espeleológicas a serviço do Estado, especialmente as de Johann Weikhard Freiherr von Valvasor, ou Barão de Valvasor [1641-1693, Josef Anton Nagel e Anton Adolf Schmidl , enfaticamente lembrado por Martel (1894) como o real fundador da Espeleologia (Schut, 2006).…”

“…Em busca de legitimidade científica para o texto "Speleologia", Pires recorreu ao mundialmente conhecido advogado e espeleólogo francês Edouard-Alfred Martel, que tinha como referência os autores supracitados, autor de diversas obras com caráter cientificista sobre as cavernas francesas e que consolidara a espeleologia como uma prática nacional, com a fundação da Société de Spéléologie, em 1895 (Gèze, 1968, Schut, 2006. Pires também citou o geólogo americano John Casper Branner autor do primeiro mapa geológico do território brasileiro, ratificando a unidade físico-natural nacional mencionada nos relatos e memórias coloniais e imperiais, bem como propondo uma definição evolutiva (darwinista) das cavernas (Branner, 1915).…”