De aanpak van onverwerkte trauma's met behulp van eenmalige imaginaire exposure tijdens een therapiecursus

Abstract

Samenvatting Dit artikel beschrijft een retrospectief follow-up onderzoek bij twaalf personen die in de periode tussen 1995-2003 als deelnemer aan een cursus Relatieen Gezinstherapie aan de UvA een demonstratiebehandeling hadden ondergaan van een single-session imaginaire exposure. De setting en de behandelvorm worden beschreven en toegelicht aan de hand van e´e´n uitgebreide casus, voorzien van een nawoord door de clie¨nt zelf. We voerden het onderzoek uit met behulp van een gestructureerd, mondeling afgenomen interview. De vragen hadden onder meer betrekking op de ervaringen van de deelnemers met de verschillende onderdelen van de sessie en op hun gevoel over de lange-termijngevolgen. De deelnemers bleken overwegend positief over de 'behandeling', hadden geen last gehad van de 'cursussetting', integendeel, en vonden dat zij erop waren vooruitgegaan.

Een eenmalige imaginaire exposuresessie tijdens een cursus: de rol van de omgeving en het ondernemen van actie

“…Ik geloofde in het eerste aspect van de IE om aan traumatische prikkels te gewennen (Kakes & Lange, 2004). Tevens was ik ervan overtuigd dat ik zou kunnen worden geholpen door het tweede aspect van de IE: de cognitieve herwaardering van het traumatische verleden (Ehlers & Clark, 2000).…”

“…De sessie met deze cursist onderstreept de mogelijkheid van 'one-session treatment' (Talmon, 1990), waarvan we eerder gewag hebben gemaakt (Kakes & Lange, 2004;Lange & van de Kerkhof, 2001). We moeten hierbij wel bedenken dat het om een speciale clie¨nt gaat, met een speciale vraagstelling.…”