Çocukların Organizasyonel Becerilerinin Gelişiminde Ebeveyn Katılımı

Abstract

Bu çalışma, annelerin, 9-12 yaş arası çocuklarının organizasyonel becerilerine (zaman yönetimi, materyal organizasyonu, öz-bakım becerileri) yaptıkları katkıları incelemeyi amaçlamaktadır. Araştırmada, açımlayıcı sıralı karma desen yöntemi kullanılmıştır. Anneler (n=191), ilk aşamada, çevrim içi anket yoluyla Öğrencinin Organizasyonel Becerilerini Değerlendirme Anketi (ÖOBDA)’ni doldurmuş ve bazı demografik soruları yanıtlamışlardır. ÖOBDA sonuçlarına göre organizasyonel becerilerinde problem olan çocuklar, organizasyonel becerilerinde problem olmayanlardan ayrılmıştır. İkinci aşamada, organizasyonel becerilerinde problem olan ve olmayan beşer çocuğun anneleriyle, çocuklarının organizasyonel becerilerine katılımlarına dair sorular içeren bir görüşme yapılmıştır. Nitel veriler yönlendirilmiş içerik analizi kullanılarak analiz edilmiştir. Sonuçlar, annelerin, öğretmenlerin ve psikolojik danışmanların çocukların organizasyonel becerilerinin gelişimine nasıl katkıda bulunabileceğine dair öneriler sunmaktadır.

Covid-19 Pandemi Sürecinde Türk Ergenlerin Babalarına Yönelik Algıları

“…In this process, the father's showing interest and intimacy to his children experiencing adolescence and being present in the decisions made by his child positively affects the personality development of the child. Fathers who behave in this way and stand by adolescents support the development of a personality that exhibits stable and consistent behaviors (Kocayörük, 2010). According to research, the father's active participation in the child's life plays an important role in the child's cognitive, social, and emotional development as well as in his educational life (Lewis ve Lamb, 2003;Shears ve Robinson, 2005;Weber, 2020).…”

“…Özellikle ergen ve aile iletişim ve etkileşim sürecinde aile içi ilişkilerde etkileyen etmenler ön plana çıkmaktadır. Örneğin anne-baba ilişkisi, babanın ve annenin sosyal becerileri, anneçocuk bağlılığı, çocuğun mizacı, kardeşlerin etkisi, çocuk yetiştirme tarzı, ailenin sosyo-ekonomik durumu gibi etkileyen faktörler olarak göze çarpmaktadır (Schneider, 1993;Kocayörük, 2010). Ebeveyn -ergen ilişkisini, anne -ergen ve baba ergen ilişkisi incelendiğinde, ergenlerin anneleri ile daha samimi ve içten ilişki kurdukları, anneyle boş zamanlarını değerlendirme isteğinin daha fazla olduğu ve annelerine daha rahat açılarak daha kolay paylaşım yaptıkları, baba -ergen ilişkisinde ise ergenlerin babalarını daha çok destekleyici ve yönlendirici olarak görmelerine karşın otoriter algılarının varolduğu belirtilmiştir (İnanç vd., 2004).…”

“…Aynı zamanda baba-çocuk ilişkileri çocukların evlilik hayatlarındaki ebeveynlik becerilerine yönelik bir öngörü sağlayabilmektedir. Ergenlik dönemindeki çocuğun karşılaştığı problemlerde babanın çocuğunun yanında olması, duyarlı bir şekilde ilgilenmesi, alacağı kararları yönlendiren kişi olmayıp çocuğun kendi kararlarını alması için yardımcı olması çocukların kişilik gelişimlerini olumlu yönde etkilemekte ve daha tutarlı kişiliğe sahip olmalarında katkı sağlamaktadır (Kocayörük, 2010;Lamb ve Lewis, 2010).…”

“…Especially in the process of communication and interaction between adolescents and their families, the factors affecting family relationships come to the fore. For example, parental relationship, social skills of the father and mother, mother-child attachment, temperament of the child, influence of siblings, child rearing style, socio-economic status of the family stand out as influencing factors (Schneider, 1993;Kocayörük, 2010).…”