Clostridium difficile – diagnostics and treatment – clinical cases

Abstract

Clostridium difficile należy obecnie do najistotniejszych czynników etiologicznych zakażeń szpitalnych. Główne czynniki ryzyka to wiek powyżej 65 lat, antybiotykoterapia, poważna choroba podstawowa, stosowanie inhibitorów pompy protonowej. Jednak w diagnostyce tych zakażeń należy też przywiązywać wagę do takich parametrów, jak gorączka >38,5°C, leukocytoza >15×10 9 /L, wzrost poziomu kreatyniny (półtora raza w stosunku do poziomu wyjściowego), spadek stężenia albumin <3 g/dl. Wzrost tych parametrów stanowi istotny wskaźnik zakażenia o ciężkim przebiegu [1, 2]. Takie zakażenie nie powinno być leczone metronidazolem, natomiast lekiem pierwszego rzutu jest wankomycyna stosowana doustnie. Metody leczenia ciężkich zakażeń oraz nawrotów zakażeń wywołanych przez toksynotwórcze szczepy Clostridium difficile to nie tylko antybiotykoterapia, ale także transfer flory jelitowej [1, 2] i odpowiednio skomponowana dieta.