Cicero and the Word <i>Popularis</i>

Seager, Robin

doi:10.1017/s0009838800042117

Cited by 53 publications

(4 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…6 That is to say, it was the domain of the populares, not a party in the modern sense (Lintott, 1999, pp. 174-5), but a concern to Cicero, an element of instability with a dangerous tendency towards leveling (Seager, 1972). Given elite concerns with maintaining and projecting dignitas, a non-vehement mode of speaking was linked to the conservative optimates who Cicero favored; yet Cicero was quite able to speak in the vehement style (see Morstein-Marx, 2004, chs 4-5).What mattered, then, was less the style one used than the ability to use different styles depending on the situation.…”

Section: Comparing Machiavelli's Prince and Cicero's Oratormentioning

confidence: 99%

Acting the Princely Style:EthosandPathosin Cicero'son the Ideal Oratorand Machiavelli'sthe Prince

Kapust¹

2009

Political Studies

View full text Add to dashboard Cite

This article explores the relationship between the prince and his subjects in Machiavelli's The Prince. Drawing on Cicero's On the Ideal Orator, I develop a reading of the prince as acting out a persuasive ethos while appealing to the pathos of his audience. Rather than viewing this relationship as one of sheer manipulation and deception, however, I suggest that the beliefs and experiences of his subjects constrain the prince, preventing him from engaging in utter dissimulation. However, whereas Cicero's orator projects good character and cultivates goodwill, Machiavelli's prince need not cultivate good character, and rather than seek his audience's love, he need only avoid their hatred.

show abstract

Section: Comparing Machiavelli's Prince and Cicero's Oratormentioning

confidence: 99%

Acting the Princely Style:EthosandPathosin Cicero'son the Ideal Oratorand Machiavelli'sthe Prince

Kapust¹

2009

Political Studies

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…153 Πβ. και Martin (1965)·Meier (1965)· Doblhofer (1990) ειδικά για τα έτη 111-99 π.Χ.· κυρίως όμως Seager (1972), όπου δεν αναδεικνύεται βεβαίως η φιλοσοφική αφόρμηση του Κικέρωνα για τη νοηματοδότηση της λέξης, υποστηρίζεται πάντως ότι η λέξη populares δεν παραπέμπει σε καμία περίπτωση σε κανενός είδους οργανωμένη κομματική ή άλλη παράταξη, ενισχύοντας από την άποψη αυτήν και τη δική μας θέση· στους αντίποδες βλ. Μέγας (1991 2 ) τεύχ.…”

Section: Iv7 O όρος Popularisunclassified

Η ρητορική των contiones του Κικέρωνα

Kontonasios¹,

Κοντονάσιος²

View full text Add to dashboard Cite

Ερευνούμε τη ρητορική που απευθύνεται στον populus Romanus της res publica, την eloquentia popularis, με βασικό όχημα τις contiones, δηλαδή του λόγους ενώπιον του λαού, του Κικέρωνα. Επομένως σπουδαίος είναι για μας ο ρόλος του populus Romanus ως ειδικού ακροατηρίου των κικερώνειων contiones, υπό την έννοια ότι το ακροατήριο αυτό είναι οργανικό στοιχείο ενός ιδιότυπου πολιτεύματος, τέτοιου που πράγματι ήταν η res publica. Αναπόφευκτα η διερεύνηση του ερωτήματος αυτού μάς υποχρεώνει να εξετάσουμε και τις εκφάνσεις αυτού του πολιτεύματος, όπως αυτές εντοπίζονται στους συγκεκριμένους λόγους. Με βάση τα παραπάνω οργανώσαμε την πορεία της έρευνάς μας, η οποία αντλεί γόνιμα στοιχεία και από τον νεοϊστορικισμό, και καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα:α) Η ρωμαϊκή ρητορική θεωρία, η οποία αναπτύσσεται στο έργο του Κικέρωνα στην πλήρη μορφή της, εκπηγάζει από τη ρητορεία που ως εκ του είδους του απαιτεί το πολίτευμα της res publica και εμπλουτίζεται από τα επιτεύγματα της αντίστοιχης ελληνικής, αφορά κατεξοχήν τη ρητορική ενώπιον του πλήθους.β) Η ιστορική αποτίμηση της ρωμαϊκής συμβουλευτικής ρητορικής από τον ίδιο τον Κικέρωνα γίνεται στη βάση δύο τάσεων, των οποίων η συγκρουσιακή πορεία εντοπίζεται καθαρά από την εποχή των Γράκχων και μετά: τους ρήτορες turbulenti (=δημαγωγοί) και τους ρήτορες in praesidiis rei publicae (=φύλακες του πολιτεύματος).γ) Η πληρέστερη έκφραση της δεύτερης τάσεως, ως κορύφωση μάλιστα της εξελικτικής της πορείας, στην πολιτική ρητορική της Ρώμης είναι οι contiones του Κικέρωνα.δ) Το πρώτο βήμα στη σύνταξη των λόγων αυτών (inventio= εύρεση) εκκινεί από την επιλογή της κατάλληλης δομής (dispositio) του ρητορικού λόγου, που εξυπηρετεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την επίτευξη των συγκεκριμένων κάθε φορά, όσο και σπουδαίων, πολιτικών στόχων.ε) Η πειθώ των λόγων βασίζεται στέρεα σε μια καθαρά λογική επιχειρηματολογία (argumenta) υψηλού επιπέδου, δείγμα σεβασμού προς τη νοημοσύνη των ακροατών και στην αποφασιστική σημασία του ρόλου τους στην όλη διαδικασία. Κοντά πάντως σε αυτήν την επιχειρηματολογία, ο ρήτορας επιστρατεύει τα μέσα του ήθους (mores) και του πάθους (miseratio), τον χειρισμό των οποίων, χάρη στις φιλοσοφικές του σπουδές, γνωρίζει και αξιοποιεί άριστα και καθόλου υποκριτικά, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει και σε επίπεδο αρχών και αξιών τις επιλογές που ζητά από τους πολίτες να επικροτήσουν. Σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση πειθούς διαδραματίζουν και οι πνευματώδεις αστεϊσμοί (facetiae). στ) Ως προς τις έννοιες με βαρύνουσα πολιτική σημασία, που διαμορφώνουν και τη βαθύτερη ουσία του πολιτικού μηνύματος των λόγων, συμπεραίνεται ότι οι maiores (=πρόγονοι) κατ’ αρχάς εμφανίζονται ως πρόγονοι όλων των Ρωμαίων ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης. Το επίπεδο της auctoritas (=κύρος) μεμονωμένων προσώπων, από την άλλη, συνδέεται με τον βαθμό της λαϊκής αποδοχής αυτών των προσώπων. Και τα συλλογικά όργανα πάντως διαθέτουν auctoritas, με σπουδαιότερη αυτήν της Συγκλήτου και κυρίως του populus Romanus, από τον οποίο εκπορεύεται ουσιαστικά και η auctoritas όλων των άλλων, προσώπων ή συλλογικών οργάνων της res publica. Η libertas (=ελευθερία) εξάλλου αποτελεί τη θεμελιώδη έννοια επί της οποίας εδράζεται το ρωμαϊκό πολίτευμα και σημαίνει την προσωπική ελευθερία του πολίτη, την πολιτική ύπαρξη και ανεξαρτησία του κράτους έναντι εξωτερικών εχθρών και τη διασφάλιση αυτού του πάτριου πολιτεύματος από την απειλή των εσωτερικών του εχθρών. Τέλος, η res publica, ως ιδιαίτερη πολιτειακή οντότητα, παρουσιάζεται στις contiones να έχει καθαρά φιλελεύθερη και δημοκρατική βάση, με διακριτούς όμως τους ρόλους όλων των βασικών πολιτειακών της οργάνων, δηλαδή αξιωματούχων, Συγκλήτου και λαού, ώστε να επιτυγχάνεται η απαραίτητη ισορροπία που εξασφαλίζει τη θέση όλων μέσα σε αυτήν παράλληλα με τη διατηρήση της βασικής της φυσιογνωμίας. Η βασικότερη παθογένεια της res publica πάντως εμφανίζεται να είναι η δημαγωγία, που απειλεί να τη μετατρέψει σε απολυταρχία.ζ) Η ποιότητα της σχέσης ομιλητή – κοινού ανιχνεύεται μέσα από συγκεκριμένες ρητορικές στρατηγικές και πρώτα-πρώτα με τη χρήση της τυπικής προσφώνησης Quirites (=πολίτες), η οποία λειτουργεί κυρίως προς την κατεύθυνση της εξασφάλισης της προσοχής του πολυπληθούς ακροατηρίου στα διάφορα τμήματα του λόγου. Επίσης από το φιλοσοφικό σχήμα honestum – utile (=αγαθό-χρήσιμο) o ρήτορας προκρίνει την υποστήριξη του πρώτου μέρους, υπό την έννοια όμως ότι επί της ουσίας τα δύο αυτά μέρη δεν αντιτίθενται μεταξύ τους, καθώς τελικά και στην πολιτική το honestum ταυτίζεται με το utile. Εξάλλου ο ρήτορας δεν προσπαθεί να προκαλέσει invidia(=μίσος) στο ακροατήριό του έναντι πολιτειακών οργάνων της res publica, αλλά το στρέφει με σφοδρότητα μόνο εναντίον συγκεκριμένων προσώπων που η δράση τους απειλεί το πάτριο πολίτευμα, δηλαδή του Κατιλίνα και των αδελφών Αντωνίων. Ούτε στην προσφορά παροχών (largitiones) καταφεύγει ο ρήτορας ενώπιον του ακροατηρίου του· αντιθέτως το θέτει συχνά προ των ευθυνών του για τη διατήρηση της res publica. Προκαλεί πάντως ο ρήτορας φόβο στο κοινό του, ενίοτε και με υπερβολές, όχι όμως συνολικά δυσανάλογο προς τα πραγματικά διακυβεύματα. Η επίκληση του θείου στις contiones του Κικέρωνα αξιοποιείται, για να προκαλέσει πάθος, αλλά και ως απόδειξη της ειλικρινούς ευσέβειας του ρήτορα, την οποία κατά το μάλλον ή ήττον συμμεριζόταν και το κοινό του. Η ιστορία, πάλι, όπως αναδεικνύεται από τους υπό πραγμάτευση λόγους, προϋποθέτει ένα ακροατήριο που κατά βάση την ξέρει καλά. Τέλος, και η αξιοποίηση της φιλοσοφίας, η οποία περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο του επιστητού της εποχής, αποδεικνύει ότι το ακροατήριο της contio μπορεί να την παρακαλουθήσει σε ικανοποιητικό επίπεδο, ώστε και αυτή να καθίσταται αναπόσπαστο τμήμα της eloquentia popularis.

show abstract

“…290 Seager (1972b) examines the use of the word popularis in Cicero in two sections, the first on Ciceronian nuances of the definition in the pro Sestio, the second on the tactics Cicero uses to verbally tackle those of his opponents who claim to be popularis. Seager (331 f.) emphasises the existence of a shared tradition of actions, slogans and values, encompassing constitutional rights and protection of these (libertas, provocatio, laws on voting and sovereign powers of the assembly), plebis commoda (agrarian, corn and colony laws), the tribunate and the imitation of popularis models.…”

Section: Organisation and Leadershipmentioning

confidence: 99%

Popular Political Participation in the Late Roman Republic

Earley¹

View full text Add to dashboard Cite

<p>Roman democracy is in fashion. In particular, the publication of Fergus Millar's The Crowd in the Late Republic (1998) has stimulated debate on the democratic elements in Roman government during this period. In this thesis I examine the nature of popular participation in the late Roman Republic. I focus on the decision-making power of the populus Romanus and popular pressure to effect reform in the favour of citizens outside the senatorial and equestrian orders. My findings are based on analysis of ancient literary and epigraphic sources, along with a critique of modern research on the topic. The first chapter introduces the subject with a survey of current scholarly opinion and discussion of key concepts and terms. Chapter Two investigates how power was shared between senatus populusque Romanus and the distribution of power in the assemblies, concluding that participation was widespread as a result of the changing circumstances in the late Republic. As farmers and veterans moved to Rome, and slaves were freed and granted citizenship and the right to vote, the balance was tipped in the favour of the non-elite voter. Each class of the populus Romanus could participate in Roman politics, and certainly members of each did. Having concluded my analysis of the formal avenues of participation, I move onto the informal. Chapter Three is the first of three chapters of case studies focusing on demonstrations and collective action which form the heart of this work. The first set of studies cover secession, mutiny and refusal of the draft. Chapter Four continues with studies of popular pressure to gain reforms to improve the food supply, restore tribunician power, obtain relief from crippling debt and land shortage. The final chapter of analysis, Chapter Five, investigates collective action at contiones, legislative assemblies, trials, ludi et gladiatores, triumphs, funerals, and elections. The findings of these three chapters bring me to the conclusion that Rome was a democracy, if of a particular type. The nature of popular political participation in the late Republic resembled that of an emerging democracy with the non-elite gaining an increasing role in the decision-making process, albeit without constitutional definition. The citizens' right to participate in the formal assemblies was augmented by their ability to take part in less formal ways also. These informal methods ranged from popular involvement in contiones through to the application of pressure on senators through the threat of secession and mutiny. Only the rise of the principate, with formalised roles for the various sectors in society under one leader, brought these developments to an end.</p>

show abstract

Cicero and the Word Popularis

Cited by 53 publications

References 0 publications

Acting the Princely Style:EthosandPathosin Cicero'son the Ideal Oratorand Machiavelli'sthe Prince

Acting the Princely Style:EthosandPathosin Cicero'son the Ideal Oratorand Machiavelli'sthe Prince

Η ρητορική των contiones του Κικέρωνα

Popular Political Participation in the Late Roman Republic

Contact Info

Product

Resources

About