Bile Flow and Biliary Sulfobromophthalein Sodium Excretion in Rats with Liver Cirrhosis and Portacaval Shunt

Abstract

Inorder to study the combined effect of end-to-side portacaval shunt and chronic liver damage on biliary organic anion transport, the rat model of thioacetamide-induced chronic liver injury was utilized. Compared with sham-operated animals, bile flow and maximal biliary excretion (Tm) of sulfobromophthalein sodium (BSP) was decreased in rats 9 weeks after shunt operation. If rats with shunts were treated for 8 weeks with thioacetamide, an agent causing hepatic fïbrosis and pseudolobule formation, BSP transport from the hepatocyte into bile was further diminished. Compared with the shunted controls, the thioacetamide-treated rats with shunts had elevated serum bilirubin and alkaline phosphatase concentrations, and on electron microscopy their livers had dilated bile canaliculi with a decreased number of microvilli. Non-shunted rats treated with thioacetamide for 8 weeks had similar but less severe changes in the canalicular ultrastructure. Bile flow and BSP Tm were not influenced by thioacetamide treatment alone, perhaps due to the marked liver hypertrophy in these animals. These results indicate that canalicular active transport of organic anions is more sensitive to the effect of thioacetamide in animals with portacaval shunts than in those with sham operations. A similar impairment of hepatic organic anion handling by hepatotoxic compounds might be the consequence of portasystemic shunts in patients with liver cirrhosis.

Μελέτη των μεταλλοπρωτεϊνασών (MMPs) και των αναστολέων τους (TIMPs) στην πειραματικά επαγώμενη κίρρωση σε επίμυς

“…(Gallagher et al, 1956;Grant and Rees, 1958;Brodehl 1961;Muramatsu and Busch 1962;Kendrey 1965;Kendrey 1968;Smith et al, 1968;Barker and Smuckler, 1972), καρκινογένεσης στο ήπαρ (Grant and Rees, 1958;Kendrey 1965;Kendrey 1968;Smith et al, 1968;Barker and Smuckler, 1972), και μελέτης της κυτταρικής απάντησης σε προκαλούμενη βλάβη (Muramatsu and Busch 1962). Απεδείχθη ιδιαίτερα χρήσιμη για την πρόκληση μοντέλων κίρρωσης (Sickinger et al, 1966;Shea and Manseau, 1968;Rodriguez-Olleros et al, 1968;Zsigmond et al, 1982; Franke et Zimmermann et al, 1986;Dashti et al, 1986;Kretzschmar et al, 1989;Kraul et al, 1989;Kretzschmar et al, 1991) και κεραυνοβόλου ηπατικής ανεπάρκειας (Zimmermann et al, 1989;Osada et al, 1990;Yurdaydin et al, 1990;Albrecht et al, 1990;Hilgier et al, 1991).…”

“…Στη χρόνια βλάβη, η ημερησία χορήγηση 50 mg/kg ΤΑΑ με την τροφή σε επίμυς οδηγεί κατ'αρχήν σε νέκρωση της ζώνης 3 και σε 3 έως 6 μήνες σε κίρρωση (Shea and Manseau, 1968;Rodriguez-Olleros et al, 1968;Franke et al, 1983;Zimmermann et al, 1986;Dashti et al, 1986;Zsigmond et al, 1982;Kretzschmar et al, 1989;Kraul et al, 1989;Muller et al, 1991;Kretzschmar et al, 1991;Zimmermann et al, 1989). Μεγάλες δόσεις (200 mg/kg) ΤΑΑ οδηγούν σε κίρρωση εντός 3 μηνών και μικρότερες (30 έως 50 mg/kg) εντός 3 έως 6 μηνών.…”

“…Προηγούμενες μελέτες έχουν τεκμηριώσει ότι η χρόνια χορήγηση ΤΑΑ οδηγεί σε ίνωση και κίρρωση του ήπατος σε επίμυς σε διάστημα 3 έως 6 μηνών (Shea and Manseau, 1968;Rodriguez-Olleros et al, 1968;Franke et al, 1983;Zimmermann et al, 1986;Dashti et al, 1986;Zsigmond et al, 1982;Kretzschmar et al, 1989;Kraul et al, 1989;Muller et al, 1991;Kretzschmar et al, 1991;Zimmermann et al, 1989 (Matrisian, 1992;Ennis and Matrisian, 1994 (Ennis and Matrisian, 1994).…”