Bazı mağara ve obrukların (Mersin/Türkiye) flora ve genel vejetasyon yapıları üzerine bir araştırma

Abstract

Bu araştırma Mersin (Türkiye) ilindeki doğal ve kültürel sit özelliğ taşıyan Astım Mağarası ve Cennet-Cehennem Obrukları, Aşağı Dünya Obruğu (Akhayat), Kuruçay, Kepez, Zekerce, Gilindere, Köşekbükü ve Taşkuyu Mağaralarının genel vejetasyon ve floristik yapısını araştırmak amacıyla yapılmıştır. Bu çalışma 2014 ile 2016 yılları arasında gerçekleştirilmiştir. Toplanan bitkiler kurutularak herbaryum materyali haline getirilmiş ve teşhisleri yapılmıştır. Araştırmada 46 familya 102 cinse ait, toplam 115 takson belirlenmiştir. Bu taksonlardan üç tanesinin endemik olduğu ve endemizm oranının %2.60 olduğu tespit edilmiştir. Çalışmada tespit edilen endemik taksonlar; Alkanna hispida Hub.-Mor. (Tehlikede - EN), Phlomis leucophracta Hub.-Mor. (Neredeyse Tehdit Altında - NT) ve Stachys rupestris Montbret & Aucher ex Bentham (En az endişe verici - LC)’dır. Bitkilerin fitocoğrafik bölgelerinde 2 taksonun Avrupa-Sibirya (%1.73), 7 taksonun İran-Turan (%6.08), 12 taksonun Geniş yayılışlı (%10.43), 38 taksonun fitocoğrafik bölgesi bilinmeyen (%33.04) ve 56 taksonun Akdeniz (%48.69) elementi olduğu belirlenmiştir.

Anamur, Bozyazı ve Aydıncık (Mersin-Türkiye)’daki Bazı Doğal Sit Alanlarının Flora ve Genel Vejetasyon Yapısının İncelenmesi

“…(2022a) tarafından yapılan çalışmada endemizm oranının en düşük oranda çıkması ise alanda sulak alan habitatları bulunması ile açıklanabilir. Çalışma alanı ve yakın bölgelerdeki çalışmalarda Akdeniz fitocoğrafik bölge elementinin yüksek olduğu görülmüştür(Yıldıztugay ve Küçüködük, 2010b; Tel ve ark., 2018; Tel ve ark., 2019; Tel ve ark., 2021; Tel ve ark., 2022a;2022b). Bu sonuç çalışma alanının Akdeniz bölgesinde yer almasıyla açıklanabilir (Çizelge 6). )…”

“…ve buna bağlı olarak alanda Akdeniz fitocoğrafik bölge elemanlarının sayısının yüksek olduğu görülmüştür. Bu durumun çalışma alanına yakın bölgelerdeki araştırma sahalarında da aynı olduğu görülmektedir(Şen, 2019; Yıldıztugay ve Küçüködük, 2010a; Tel ve ark., 2018;2022a; Yıldıztugay ve Küçüködük, 2010b; Tel ve ark., 2019;2021;2022b).…”