Apichatpong Weerasethakul – o polityce i widmach

Abstract

Twórczość Apichatponga Weerasethakula rozważana jest jako przykład sztuki zaangażowanej, odnoszącej się do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Tajlandii. O wydarzeniach historycznych reżyser nie opowiada wprost, lecz posługuje się konstrukcją alegoryczną, za pomocą której pozwala przemówić duchom tych, którzy odeszli lub zostali skrzywdzeni. Analiza kontekstu politycznego łączy się z refleksją nad obecnością widm, dlatego metodologicznym punktem odniesienia jest widmontologia Jacques’a Derridy. Propozycja francuskiego filozofa pozwala zrozumieć, jaką rolę pełnią duchy w dziełach tajlandzkiego artysty. W swoim artykule Loska skupia się nie tylko na filmach fabularnych Apichatponga, ale również na jego projektach wideo i instalacjach multimedialnych, by pokazać, na czym polega nawiedzenie i w jaki sposób zmusza ono do przyjrzenia się temu, co wyparte z oficjalnej narracji, czyli przemocy, okrucieństwu i nieprzepracowanej traumie.

Time Flows: Rhythm in Slow Cinema

“…The reduction of mise-enscène and the use of static camera open the viewer to the content of the frame and, therefore, to the flowing time. A similar effect is achieved in Corn Island (2014) by George Ovashvili about Georgian-Abkhazian conflict, The Forsaken Land (2005) by Vimukthi Jayasundara about the civil war on Sri Lanka, and films by Apichatpong Weerasethakul (for example Uncle Boonmee Who Can Re-call His Past Lives [2010] or Cemetery of Splendor [2015]) that can be interpreted as allegories about former wars in Thailand which haunt the present (Loska, 2019). This social perspective is supplemented by personal angle.…”